Ανόρθωση: Το πολύκροτο «διαζύγιο» Φαλξ και Αϊντχόφεν

Το υπόβαθρο της απόφασης του ολλανδικού συλλόγου να απομακρύνει τον πιο επιτυχημένο τεχνικό διευθυντή του μέσα στον αιώνα.

Το ερώτημα προκύπτει φυσιολογικά μετά την ανάγνωση του βιογραφικού του (κι επισήμως πλέον) νέου τεχνικού διευθυντή της Ανόρθωσης, Σταν Φαλξ: Γιατί αποχώρησε από Αϊντχόφεν και Βίσλα Κρακοβίας, ενώ η θητεία του σε αμφότερες είχε συνοδευτεί από τίτλους και κέρδη;

Στην περίπτωση του πολωνικού συλλόγου τα πράγματα είναι απλά: το ταμείο ήταν μείον και δεν άντεχε το υψηλό συμβόλαιο του Ολλανδού, ο οποίος αποδέχτηκε την πρόταση του προέδρου της ομάδας για κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας τους και χάρισε μάλιστα αρκετά δεδουλευμένα στο σύλλογο της Κρακοβίας.

Στην περίπτωση του ολλανδικού συλλόγου η κατάσταση είναι αρκετά πιο περίπλοκη. Στην οκταετία του Φαλκς στο πόστο του τεχνικού διευθυντή η Αϊντχόφεν πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο και είχε αδιάλειπτη παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στον αντίποδα, μετά την απομάκρυνσή του έμεινε έξι χρόνια χωρίς πρωτάθλημα (σ.σ. το κατέκτησε ξανά την άρτι ολοκληρωθείσα περίοδο) και χωρίς Τσάμπιονς Λιγκ (σ.σ. το 2013 έφτασε ως τα πλέι οφ, αλλά αποκλείστηκε από τη Μίλαν).

Βλάντο Λέμιτς

Αφορμή κι αιτία για την απομάκρυνση του Φαλξ αποτέλεσε η συνεργασία του με τον Βλάντο Λέμιτς. Ο παλαίμαχος Σέρβος ποδοσφαιριστής είχε αρχίσει -παρά την απουσία σχετικής άδειας από τη FIFA- να κάνει δουλειές ως ατζέντης με την Αϊντχόφεν (εκτοπίζοντας σταδιακά από το ρόλο αυτό τον συμπατριώτη του Ράνκο Στόγιτς) ήδη από το 1999, όταν προπονητής ήταν ο Βέλγος Έρικ Γκέρετς (σ.σ. είχαν συνεργαστεί στη Λιρς) και τεχνικός διευθυντής ο Δανός Φρανκ Άρνεσεν (νυν ΠΑΟΚ).

Όταν ο τελευταίος μετακινήθηκε στην Αγγλία (αρχικά Τότεναμ, μετά Τσέλσι) ο Λέμιτς βρήκε την ευκαιρία να επεκταθεί στην Πρέμιερ Λιγκ και να αποκτήσει ισχυρές διασυνδέσεις με τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς, οι οποίες διευκόλυναν τη μετακίνηση ποιοτικών παικτών προς και από την Αϊντχόφεν. Ο Σέρβος δεν είχε πρόβλημα ούτε με τους διαδόχους του Γκέρετς (Χούους Χίντινκ, Ρόναλντ Κούμαν) ούτε με τον αντίστοιχο του Άρνεσεν, τον Φαλξ, ο οποίος μάλιστα επέτρεπε στον Λέμιτς να χρησιμοποιεί το γραφείο του στο προπονητικό κέντρο της Αϊντχόφεν. Από κοινού με τον εξαιρετικό σκάουτερ -και μετέπειτα προσωπικού συμβούλου του Αμπράμοβιτς- Πιτ ντε Φίσερ (σ.σ. είχε προτείνει τον Ματέγια Κέζμαν ως διάδοχο του Ρούουντ φαν Νίστλεροϊ), οι Φαλξ και Λέμιτς πιστώθηκαν σημαντικό μερίδιο στις επιτυχίες της Αϊντχόφεν μετά το γύρισμα της χιλιετίας.

Οι πρώτες υποψίες

Προϊόντος του χρόνου, ωστόσο, η επιρροή του Λέμιτς αυξήθηκε υπερβολικά. Δεν ήταν μόνον ο βασικός ατζέντης της Αϊντχόφεν, περνούσε όλη τη μέρα στο προπονητικό κέντρο, όπου υποδεχόταν, συνομιλούσε και γευμάτιζε με τους παίκτες (ιδίως τους Λατινοαμερικάνους και τους Σέρβους), ενώ είχε σχεδόν απόλυτη ελευθερία στην αγορά και πώληση ποδοσφαιριστών.

Τα πράγματα για τον Λέμιτς άρχισαν να ζορίζουν, όταν το 2005 την προεδρία του συλλόγου ανέλαβε ο Ρομπ Βέστερχοφ. Ο πρώην διευθυντής της Philips στη Λ. Αμερική διερεύνησε προσωπικά την προσπάθεια απόκτησης του (τότε) 20χρονου Ρομπίνιο και τη ματαίωσε ισχυριζόμενος ότι ο σύλλογος θα πλήρωνε πολύ περισσότερα από τα απαραίτητα. Την ίδια χρονιά ο Φαλξ ενημέρωσε τον Βέστερχοφ ότι η Ίντερ κινείτο για την απόκτηση του Άλεξ από την Τσέλσι και ότι προς αποτροπή αυτού του ενδεχομένου είχαν δραστηριοποιηθεί ο Λέμιτς και ο ατζέντης Τζουλιάνο Μπερτολούτσι που αξίωναν αμοιβή μισού εκατομμυρίου.

Μολονότι ο Βέστερχοφ έμαθε από τον Κένιον και την Ίντερ πως ουδέποτε έγινε άλλη προσφορά, πλήρωσε το ποσό, αλλά ξεκίνησε να κάνει «φύλλο και φτερό» όλες τις μετεγγραφές του Λέμιτς, τον οποίο κατηγόρησε πως «ψάχνει κάθε ευκαιρία να προσκομίσει τιμολόγιο, ακόμη και για μετεγγραφές, με τις οποίες δεν έχει σχέση».

Το καλοκαίρι του 2005 η έναντι 3,5 εκατομμυρίων ευρώ απόκτηση του Τίμι Σίμονς από την Μπριζ συνοδεύτηκε από ένα «φουσκωμένο» λογαριασμό του Λέμιτς. Ο Βέστερχοφ τον πλήρωσε κι ακολούθως ρώτησε σχετικά τον Φαλξ. «Είναι τα χρήματα για τη διαμεσολάβηση», απάντησε ο τότε τεχνικός διευθυντής της Αϊντχόφεν, ο οποίος όμως ακολούθως βρέθηκε σε δύσκολη θέση, καθώς τόσο ο ατζέντης του Σίμονς όσο και ο μάνατζερ της Μπριζ διαβεβαίωσαν ότι όλες οι διαπραγματεύσεις έγιναν αποκλειστικά με τον Φαλξ. Τοιουτοτρόπως γεννήθηκε η υποψία πως ο νυν τεχνικός διευθυντής της Ανόρθωσης έκανε δουλειές για λογαριασμό του Λέμιτς.

Η προμήθεια του 5%

Η υποψία έγινε πιο έντονη, όταν ανακαλύφθηκε ότι στο συμβόλαιό του υπήρχε ρήτρα, βάσει της οποίας εισέπραττε ποσοστό 5% από κάθε μετεγγραφή. Όπως αποκάλυψε ο 51χρονος Ολλανδός, η εν λόγω πρόνοια δεν απαιτήθηκε από τον ίδιο, αλλά του προτάθηκε από τον πρώην πρόεδρο του συλλόγου, Χάρι φαν Ράαι, ο οποίος όμως δεν ενημέρωσε σχετικά το εποπτικό συμβούλιο της Αϊντχόφεν.

Με την αμφιβολία αν ο Φαλξ εξυπηρετούσε πρώτιστα τα συμφέροντα του συλλόγου ή τα δικά του και του Λέμιτς, όλες οι μετεγγραφές κατά τη διάρκεια της θητείας του εξετάστηκαν εξονυχιστικά, χωρίς όμως να προκύψει το παραμικρό επιβαρυντικό στοιχείο. Στον αντίποδα, το καλοκαίρι του 2006, όταν ο Φαρφάν προτίμησε ένα συμβόλαιο με βελτιωμένους όρους στην Αϊντχόφεν παρά την έναντι 12,5 εκατομμυρίων ευρώ πώλησή του στην Πόρτσμουθ και ο Φαλξ δήλωσε ενθουσιασμένος για την παραμονή του Περουβιανού, ο μεν Λέμιτς του τόνισε ότι έκανε τη λάθος επιλογή, η δε σύζυγος (του Φαλξ) Σίλβια του είπε: «Σκέφτεσαι μόνον την Αϊντχόφεν, πρέπει να σκεφτείς λίγο περισσότερα και σένα»!

Ο Φαλξ δεν την άκουσε και κατά την ανανέωση του συμβολαίου του το 2007 αποδέχτηκε την αφαίρεση της ρήτρας του 5%, η οποία την προηγούμενη τριετία του είχε αποφέρει κέρδη 1,25 εκατ. ευρώ.

Ωστόσο ούτε αυτό ήταν αρκετό για να οικοδομηθεί εκ νέου κλίμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Όταν τον Ιανουάριο του 2008 ο Εουρέλιο Γκόμες απαίτησε (μόλις λίγους μήνες μετά την υπογραφή νέου συμβολαίου) τη μετεγγραφή του από την Αϊντχόφεν, η διοίκηση του συλλόγου έκρινε πως η επιρροή του Λέμιτς στους παίκτες είχε γίνει υπερβολική και επικίνδυνη, «έβαλε στον πάγο» άμεσα τόσο αυτόν όσο και τον Φαλξ και το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου τους απομάκρυνε αμφότερους.

Το τίμημα της απεξάρτησης από αυτό το δίδυμο και το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν η απώλεια ενός σημαντικά ευρέος δικτύου, το οποίο ο Ρέκερ δεν κατάφερε να αντικαταστήσει άμεσα, με αποτέλεσμα το Δεκέμβριο του 2009 να αποχωρήσει παραδεχόμενος ότι απέτυχε στην αποστολή του ως τεχνικός διευθυντής…