Κάνει ο “Mou” για τη ManU;

Είναι ο Ζοζέ Μουρίνιο ο κατάλληλος προπονητής για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Ναι, αν το ζητούμενο είναι η επιστροφή σε πρωταγωνιστικό επίπεδο, η κατάκτηση τίτλων, η διατήρηση του παγκόσμιου brand name του συλλόγου σε μια χρονιά άνευ Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι, αν το ζητούμενο είναι ο συνδυασμός όλων των προαναφερθέντων με το ποδόσφαιρο, στο οποίο οι φίλοι των «κόκκινων διαβόλων» είχαν καλομάθει στη σχεδόν τριακονταετία του σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Επί της ουσίας, δηλαδή, το σωστό ερώτημα γι’ αυτή τη συνεργασία που επισημοποιήθηκε προχθές είναι, αν έπειτα από μια τριετία πειραματισμών η διοίκηση των πολυπρωταθλητών Αγγλίας έχει ιεραρχήσει σαφώς τις προτεραιότητες της. Θα έχει ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε, αν οι «κόκκινοι διάβολοι» αποφάσισαν -όπως η Ρεάλ το 2010- να πωλήσουν την ψυχή τους (βλέπε αγωνιστικό dna) στο διάβολο με αντάλλαγμα τη διεύρυνση της τροπαιοθήκης τους.

Το colpo grosso του Εμάνουελ

Σε πείσμα των πάντων έγινε ο πρώτος αλλοδαπός προπονητής μετά τον Γερμανό Μπερντ Στάνγκε που έβγαλε μια ολόκληρη περίοδο στον πάγκο του Απόλλωνα. Ανταποκρινόμενος επιτυχώς σε όλες τις αναποδιές και τις δοκιμασίες οδήγησε την ομάδα του στην τρίτη θέση της βαθμολογίας και στην κατάκτηση του κυπέλλου, με αποτέλεσμα η δουλειά του να χαίρει πλέον καθολικής αναγνώρισης και εκτίμησης.

Η αληθινή δικαίωση του 41χρονου Αγκολέζου, ωστόσο, ακούει στο όνομα Αγγελής Αγγελή. Στην τρέχουσα περίοδο ο Κύπριος στόπερ πρωτοεμφανίστηκε στις 26 Σεπτεμβρίου. Ο νεοφερμένος Σιμόες δεν είχε πείσει και ο Εμάνουελ δεν είχε ενδοιασμό να «θυσιάσει» τη μεταγραφική επιλογή του, ενώ ο Μερκής είχε μεν ανακάμψει από τον τραυματισμό του, αλλά ήταν τιμωρημένος για τη συμπεριφορά του στο μηδέποτε διεξαχθέν παιχνίδι με την Ανόρθωση στον α’ γύρο.

Περί ανταγωνισμού

Το τελευταίο δεκαπενθήμερο παρατηρείται μια εντυπωσιακή αύξηση όσων αξιολογούν πως η επιστροφή στο μοντέλο των 14 ομάδων στην α’ κατηγορία ήταν εν τέλει μια ορθή απόφαση. Με ποιο κριτήριο; Ότι ο φόβος για μειωμένο ανταγωνισμό διαψεύστηκε, αφού η μάχη για τον τίτλο κρίθηκε δύο αγωνιστικές πριν το τέλος και η κούρσα για την παραμονή κράτησε μέχρι το φινάλε.

Ακόμη κι αν -εντελώς καλοπροαίρετα και για χάρη της συζήτησης- προσπεράσει κάποιος την πραγματικότητα πως για ακόμη μια περίοδο ο δείκτης ποιότητας υποχώρησε (αδιάψευστος μάρτυρας η διαρκής υποχώρηση της χώρας στη βαθμολογία της UEFA), η υποστήριξη της άποψης για υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού στην τρέχουσα περίοδο προϋποθέτει τάσεις… εθελοτυφλίας.

Η επέλαση των Ισπανών

Το πρωτοφανές επίτευγμα «σκάλωσε» στο «Άνφιλντ». Η πρόκριση της Λίβερπουλ επί της Βιγιαρεάλ στέρησε από την Ισπανία την ευκαιρία να υπερηφανευτεί για τη στελέχωση των τελικών όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων αποκλειστικά με ομάδες από το πρωτάθλημά της.

Ακόμη κι εν τη απουσία του «κίτρινου υποβρυχίου», ωστόσο, οι Ισπανοί έχουν ενώπιον τους το ντέρμπι της Μαδρίτης (Ρεάλ-Ατλέτικο) στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (ακριβώς όπως και το 2014) και τη Σεβίλλη να διεκδικεί για τρίτη συναπτή χρονιά το τρόπαιο του Γιουρόπα Λιγκ.

Η νέα «προδοσία» του Γκουαρδιόλα

Οκτώ συναπτά εκτός έδρας παιχνίδια δίχως νίκη σε νοκ άουτ φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Τρεις συναπτές αποτυχημένες απόπειρες επίτευξης εκτός έδρας τέρματος σε ημιτελική φάση της διοργάνωσης. Ενδεχόμενος τρίτος συναπτός αποκλεισμός (πάλι απέναντι σε ισπανικό σύλλογο) ένα βήμα πριν τον τελικό θα ολοκληρώσει το αρνητικό τρεμπλ και θα χαράξει αρνητικό(τατο) πρόσημο στη θητεία του Πεπ Γκουαρδιόλα στο Μόναχο.

Το μεσοβδόμαδο παιχνίδι στο «Βιθέντε Καλδερόν» ήταν ακόμη μια προδοσία του Καταλανού στην Μπάγερν. Σε μια έδρα-φωτιά, απέναντι σε μια ομάδα από ατσάλι με προπονητή και παίκτες διατεθειμένους να μετέλθουν κάθε διαθέσιμο μέσο για την επίτευξη του στόχου, ο Γκουαρδιόλα έκρινε πως είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου για υπερβολικά ριψοκίνδυνους πειραματισμούς.