Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Ας μιλήσουμε για τον Ιβάν



Γίνεται ν’ απομακρυνθεί από τον πάγκο του ΑΠΟΕΛ ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς; Προσωπικά θα το σκεφτόμουν διπλά, προτού απορρίψω το ποντάρισμα σ’ ένα τέτοιο στοίχημα. Όχι, επειδή θεωρώ ότι αυτή είναι η ενδεδειγμένη ή η πιθανότερη κατάληξη της συνεργασίας των δύο πλευρών, αλλά επειδή στην Κύπρο το μέτρο στην αποθέωση και στην καταβαράθρωση δημοσίων προσώπων στον αθλητισμό λάμπει δια της απουσίας του.
Υποπτεύομαι (σε βαθμό βεβαιότητας) ότι οι ίδιοι που τώρα ζητούν την κεφαλή του Σέρβου επί πίνακει, έπιναν νερό στο όνομα του τον περασμένο ενάμιση χρόνο και απαιτούσαν την απόλυσή του το καλοκαίρι του 2010, στο τέλος μιας περιόδου άνευ τίτλου. Και, δυστυχώς για όλους μας, αυτοί οι τύποι είναι η πλειονότητα.

Έχοντας γνωρίσει από κοντά και συνομιλήσει με τον 49χρονο (αλλά και πάλαι ποτέ συνοδοιπόρους του) είμαι πεπεισμένος πως αποστρέφεται το «γλείψιμο» όσο και το «θάψιμο». Ατυχώς γι’ αυτόν, τούτες είναι οι συμπεριφορές που εισπράττει σχεδόν πανταχόθεν, μολονότι -σε αντίθεση με άλλους προπονητές (βλέπε Ζοζέ Μουρίνιο)- μόνο πολωτικός ή διχαστικός δεν είναι.
Το… πρόβλημα είναι πως ο Γιοβάνοβιτς κρίνεται (εκ του αποτελέσματος) επιτυχημένος και αυτό είναι κατάρα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, διότι σου εξασφαλίζει φανατικούς αυτόκλητους υπερασπιστές (που θεωρούν ότι μετά το Θεό και τον Πάπα είσαι ο τρίτος επί γης με το αλάθητο) και εξ ίσου τυφλωμένους από εμπάθεια πολέμιους (που θεωρούν ότι είσαι ό,τι χειρότερο μπορούσε να τύχει στην αγαπημένη τους ομάδα).
Προσωπικά θεωρώ τον Γιοβάνοβιτς καλό προπονητή. Στο ζύγι τα θετικά του είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Δεν είναι ο κορυφαίος, δεν έχει καν εξαντλήσει τα δικά του όρια εξέλιξης ως τεχνικός, αλλά δεν κάθεται τυχαία στον πάγκο μιας πρωταγωνίστριας ομάδας και συλλέγει τίτλους εδώ και τέσσερα χρόνια.
Εν προκειμένω, το ζήτημα δεν είναι αν ένας προπονητής είναι καλός, αλλά αν είναι κατάλληλος για ένα σύλλογο. Και αυτό δεν αξιολογείται αντικειμενικά. Εξαρτάται από τις ανάγκες ενός συλλόγου και τις απαιτήσεις του από έναν προπονητή. Και αυτές είναι που πρέπει να καθορίσουν και το μέλλον στη συνεργασία του ΑΠΟΕΛ με τον Γιοβάνοβιτς.
Να το κάνουμε δεκάρικα; Αν βασικός στόχος της ομάδας ήταν η είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, οποιαδήποτε γκρίνια για την ελλιπή μετεγγραφική ενίσχυση, τον αποκλεισμό στο κύπελλο ή την πιθανή απώλεια του πρωταθλήματος περισσεύει.
Αν πρώτιστο ζητούμενο είναι το back to back, ο Σέρβος θα κριθεί για τις αποφάσεις και τις επιλογές του τον Μάιο. Τέλος, αν το περασμένο καλοκαίρι είχε συμφωνηθεί η σταδιακή ανανέωση του έμψυχου δυναμικού με ταυτόχρονη ενίσχυση της ποιότητάς του, τότε ο μέχρι στιγμής απολογισμός στις δύο μετεγγραφικές περιόδους χρήζει εξηγήσεων.
Αν έχει αξία η γνώμη μου, ο τελευταίος στόχος είναι και ο μεσοπρόθεσμα πιο σημαντικός. Διότι, αν ο ΑΠΟΕΛ δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα, το ερχόμενο καλοκαίρι θα πρέπει -με μικρότερο δέλεαρ και χαμηλότερα προβλεπόμενα έσοδα (άλλο Τσάμπιονς και άλλο Γιουρόπα Λιγκ)- να βγει στη γύρα για παίκτες που θα ρίξουν τον ήδη υψηλότατο μέσο όρο ηλικίας και θα αυξήσουν την ποιότητα στο ρόστερ.
Αν είναι μια φορά δύσκολο να βρεις φθηνούς, ποιοτικούς, πολυθεσίτες παίκτες με καλό χαρακτήρα (όπως κατά κανόνα επιλέγει ο Γιοβάνοβιτς), γίνεται δέκα, αν σε αυτά τα χαρακτηριστικά προστεθεί και το «νεαρός». Βάλτε τώρα στην εξίσωση τόσο τον απαραίτητο (μεγάλο) αριθμό παικτών που χρειάζεται η ομάδα όσο και τα μηδενικά περιθώρια λάθους στην επιλογή τους και αντιλαμβάνεστε γιατί τα (πραγματικά) δύσκολα για τον πολυπρωταθλητή (δεν έχουν έρθει, αλλά) έπονται…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Το παρ’ ολίγον κραχ των Ρέιντζερς!


Μεγαλομανία, πανάκριβες επενδύσεις σε προπονητές και ποδοσφαιριστές, αδιαφανείς επενδυτές, υποθηκευμένα έσοδα από εισιτήρια, λογιστικά κόλπα, μοντέλα φοροδιαφυγής. Το γνωστό, τοξικό μείγμα που μέχρι πρότινος είχε οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού ή και τον αφανισμό ομάδες δεύτερης ή τρίτης διαλογής έφερε για πρώτη φορά στα όρια της χρεοκοπίας έναν αληθινά παραδοσιακό σύλλογο της γηραιάς ηπείρου.
Οι Ρέιντζερς των 54 πρωταθλημάτων (ουδείς σύλλογος παγκοσμίως έχει περισσότερα) υποχρεώθηκαν στις αρχές της εβδομάδας να καταθέσουν σε δικαστήριο στο Εδιμβούργο αίτηση υπαγωγής σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης. Αιτία η εν εξελίξει δικαστική διαμάχη με τις οικονομικές αρχές της Αυτής Μεγαλειότητας που αξιώνουν το ποσό των 58,5 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο μαζί με τα πιθανά πρόστιμα ενδέχεται να φτάσει τα 90 εκατομμύρια!

Περίπου 11 εξ αυτών όφειλαν να είχαν αποδοθεί ήδη (ως φόρος εισοδήματος και προστιθέμενης αξίας) από τον περασμένο Μάιο, όταν ο οικονομικός ζογκλέρ Γκρεγκ Ουάιτ είχε αγοράσει το 85% των μετοχών των Ρέιντζερς έναντι του συμβολικού ποσού της μίας λίρας. Ωστόσο ο εξαιρετικά αμφιλεγόμενος (ακόμη κι εκτός Γλασκόβης) πρόεδρος του συλλόγου δεν έχει καταβάλει έκτοτε ούτε σεντ!
Μέχρι και τα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας ο ιδρυθείς το 1872 σύλλογος ευελπιστούσε ότι θα μπορούσε να διαπραγματευτεί κάποια έκπτωση, ωστόσο οι βρετανικές εφοριακές αρχές παρέμειναν άκαμπτες. Και προ του κινδύνου να ορίσουν εκείνες τους οικονομικούς διαχειριστές, οι Ρέιντζερς επιβεβαίωσαν ήδη από την Τρίτη το αίτημά τους και προσέλαβαν οι ίδιους τους Πολ Κλαρκ και Ντέιβιντ Ουάιτχαουζ της λονδρέζικης εταιρείας Duff and Phelps ως οικονομικούς διαχειριστές.
Η αιτία του κακού
Οι ρίζες της οικονομικής ένδειας των «διαμαρτυρόμενων» ευρίσκονται στην τελευταία δεκαετία της περασμένης χιλιετίας, όταν δηλαδή ο σύλλογος άρχισε να συμπεριφέρεται ως μέλος της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ και ουχί της σκοτσέζικης, όπου από το 1985 οι τίτλοι καταλήγουν είτε στον ίδιο είτε στη συμπολίτισσα Σέλτικ και οι υπόλοιποι δέκα επαρχιακοί σύλλογοι έχουν ρόλο κομπάρσων (ει μη και σάκων του μποξ).
Επί δύο δεκαετίες οι Ρέιντζερς ξόδευαν περισσότερα απ’ όσα εισέπρατταν. Μόνον ο Ολλανδός τεχνικός Ντικ Άντβοκαατ (1998-2001) κόστισε συνολικά σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ(!), ενώ το ταμείο «μάτωσε» και για αστέρες, όπως οι Πολ Γκασκόιν και Μπρίαν Λάουντροπ. Ενώ η συμπολίτισσα Σέλτικ σταμάτησε να μετέχει σε αυτό το παιχνίδι και ξεκίνησε πολιτική λιτότητας, οι «τζερς» πνίγονταν στα χρέη ήδη από το 2007. Από τότε μάλιστα είχαν ξεκινήσει να μετακυλούν διαρκώς για αργότερα την ικανοποίηση οικονομικών δεσμεύσεων άνω των 90 εκατομμυρίων ευρώ.
Το τρικ του Ουάιτ
Το «γιατί» πίσω από αυτήν τη ριψοκίνδυνη πολιτική απαντάται στη βάση της μεγάλης συναισθηματικής (συνεπώς και πολιτικής) αξίας του συλλόγου. Οι εκάστοτε διοικούντες των Ρέιντζερς ήταν πεπεισμένοι ότι ουδέποτε θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης, διότι -όπως κάποτε και οι μεγάλες τράπεζες- θεωρούσαν εαυτούς ως τόσο «ζωτικά σημαντικούς για το σύστημα», ώστε σε περίπτωση ανάγκης θα ερχόταν αυτόματα η απαραίτητη πολιτική χείρα βοηθείας ή ομπρέλα προστασίας.
Όταν αυτό δεν συνέβη, ο Ουάιτ προχώρησε στην πρόσληψη διαχειριστών δικής του επιλογής, προκειμένου να δύναται να εμφανιστεί στις διαπραγματεύσεις ως πιστωτής και να ανταγωνιστεί σε αξιώσεις τη βρετανική εφορία, αφού κατά την αγορά του συλλόγου ανέλαβε και χρέη ύψους 21,5 εκατομμυρίων ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι η δική του αποπληρωμή μπορεί να πάρει προτεραιότητα έναντι αυτής της βρετανικής εφορίας, την οποία τοιουτοτρόπως ο Ουάιτ ευελπιστεί ότι θα καταφέρει να ωθήσει (μέσω των διαχειριστών) σε μια συμβιβαστική λύση, την οποία θα επιζητούν επιτακτικά ασκώντας ισχυρή δημόσια πίεση και οι πολυπληθείς οπαδοί των Ρέιντζερς.
Η επόμενη μέρα
Ήδη οι Κλαρκ και Ουάιτχαουζ επιδιώκουν να σχηματίσουν μια λεπτομερή εικόνα της οικονομικής κατάστασης του συλλόγου, προκειμένου ν’ αρχίσουν διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές για καταβολή μόνο ποσοστού των οφειλομένων. Αν δεν επιτευχθεί συμφωνία με αυτούς, ο σύλλογος μπορεί να καταλήξει ακόμη και στη χρεοκοπία, όμως αυτό φαντάζει επί του παρόντος ως απίθανο σενάριο.
Σε τελική ανάλυση, οι «διαμαρτυρόμενοι» έχουν στο χέρι δύο πολύ ισχυρά περιουσιακά στοιχεία, το «Άιμπροξ» και το προπονητικό κέντρο, τα οποία εν ανάγκη μπορούν να πωλήσουν, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου. Πιο πιθανό πάντως φαντάζει το σενάριο δημιουργίας μιας νέας ΠΑΕ, η οποία θα συνεχίσει να φέρει την επωνυμία Ρέιντζερς, αλλά δεν θα αγωνιστεί εξ αρχής στην πρώτη κατηγορία.
Η ευκαιρία της Σέλτικ
Στην προηγούμενη οικονομική κρίση των Ρέιντζερς, στη δεκαετία του 80, ωφελημένοι είχαν βγει σύλλογοι, όπως οι Αμπερντίν (1984, 1985) και Νταντί Γιουνάιτεντ (1983). Σήμερα ωστόσο υστερούν τόσο σε οικονομική ισχύ, ώστε ο δρόμος να είναι ορθάνοιχτος για μια νέα δυναστεία της Σέλτικ.
Μετά την αφαίρεση δέκα βαθμών (αυτόματη ποινή για την υπαγωγή σε καθεστώς διαχείρισης) οι «διαμαρτυρόμενοι» απώλεσαν κάθε ελπίδα για τον τέταρτο συναπτό τίτλο. Τον τελευταίο έχουν αγκαλιάσει πλέον οι Κέλτες (στο +14 το προβάδισμά τους), οι οποίοι θα κάνουν μόνοι παιχνίδι στη Σκοτία είτε αν η αιώνια αντίπαλος υποχρεωθεί να ξεκινήσει εκ νέου από χαμηλότερη κατηγορία είτε αν αποψιλωθεί σε έμψυχο δυναμικό.
Οι οικονομικοί διαχειριστές έχουν ήδη προαναγγείλει αλλαγές σε αυτό το επίπεδο και ήδη πολλοί υποψιάζονται ότι η πρόσφατη πώληση του Κροάτη επιθετικού Νίκιτσα Γέλαβιτς στην Έβερτον έναντι 5,5 εκατομμυρίων ευρώ θα είναι μόνον η αρχή μιας μαζικής εξόδου από το «Άιμπροξ».
Και γι’ αυτό το λόγο, ο Άλι ΜακΚόιστ μίλησε την περασμένη Τρίτη για «μια μαύρη μέρα στην ιστορία 140 χρόνων του συλλόγου». Ο προπονητής προσπάθησε να εμψυχώσει τους κλονισμένους φιλάθλους με την υπόσχεση ότι οι Ρέιντζερς θα επιβιώσουν, ενώ ελπίδες άφησε και η πρώτη συνέντευξη Τύπου των Κλαρκ και Ουάιτχαουζ.
Σε αυτήν αποκαλύφθηκε μεν ότι στο ταμείο του συλλόγου δεν έχει εμφανιστεί μέχρι στιγμής το δάνειο των 29 εκατομμυρίων ευρώ της εταιρείας Ticketus, η οποία ήλπιζε να βγάλει κέρδος από μελλοντικές πωλήσεις εισιτηρίων, επιβεβαίωσαν όμως ότι ήδη έξωθεν παράγοντες έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον, το οποίο θα εξεταστεί τις προσεχείς ημέρες.
Την περασμένη Τετάρτη ορισμένες δεκάδες οπαδοί εξέφραζαν την οργή τους μπροστά στις πύλες του σταδίου «Άιμπροξ». Η οργή τους είχε ως στόχο τις εφοριακές αρχές στο μακρινό Λονδίνο, προ πάντων όμως τον Κρεγκ Ουάιτ, τον 40χρονο ιδιοκτήτη των Ρέιντζερς. Οι τελευταίοι ιδρύθηκαν το 1873 και ουδείς σύλλογος σε παγκόσμιο επίπεδο έχει κατακτήσει περισσότερα πρωταθλήματα από αυτούς. Το ένδοξο παρελθόν ωστόσο είναι ανάμνηση και το μέλλον διαγράφεται ζοφερό.

Οι ανά τον κόσμο σύλλογοι με τα περισσότερα πρωταθλήματα
54        Ρέιντζερς (Σκοτία)
50        Λίνφιλντ (Β. Ιρλανδία)
48        Πενιαρόλ (Ουρουγουάη)
43        Νασιονάλ (Ουρουγουάη)
42        Σέλτικ (Σκοτία)
41        Νότιος Κίνα (Χονγκ Κονγκ)
39        Ολίμπια Ασουνσιόν (Παραγουάη)
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Μεσούσης της περιόδου δεν αλλάζουν οι όροι

Πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα δεν ωφελεί να κλαις. Η λαϊκή ρήση ταιριάζει γάντι στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου του Σάββα Κάκου, μέσω του οποίου και η Ανόρθωση ένωσε τη φωνή της μαζί μ’ εκείνες όσων από το ξεκίνημα της περιόδου έχουν διαπιστώσει ότι κάτι (πολύ) σάπιο υπάρχει στο βασίλειο (όχι της Δανιμαρκίας, αλλά) της διαιτησίας -και κατ’ επέκταση της κυπριακής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου.
Ο πρόεδρος της «Κυρίας» δεν παρουσίασε καινοφανείς διαπιστώσεις και καταγγελίες, τουναντίον ελλείψει ατράνταχτων αποδεικτικών στοιχείων μάλλον είπε λιγότερα απ’ όσα γνωρίζει ή υποψιάζεται -ακριβώς όπως και οι πλείστοι που κινούνται στο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ως προς αυτό ουδεμία μομφή μπορεί να του προσαφθεί. Τουναντίον, ορθώς έπραξε και με αίσθημα ευθύνης προστάτευσε τον εαυτό του και το σύλλογο, του οποίου ηγείται.

Υπάρχουν μόνο δύο ενστάσεις στα λεχθέντα του Κάκος, αμφότερες έχουν ως βάση την παραδοχή του ότι ήταν σφάλμα να υπογράψει την προκήρυξη του πρωταθλήματος το περασμένο καλοκαίρι. Πρώτη ένσταση: αφού πλέον αμφισβητείται ανοικτά η ικανότητα της ΚΟΠ ως διοργανώτριας, εποπτεύουσας και ελεγκτικής αρχής, για ποιο λόγο προτιμήθηκε τα ονόματα, τα στοιχεία και οι αποδείξεις να δοθούν σε αυτήν και όχι στη δημοσιότητα;
Υπάρχει κάποιος (μη προφανής στους περισσότερους) λόγος, ώστε οι ιθύνοντες της ομοσπονδίας να θορυβηθούν περισσότερο από τις καταγγελίες της Ανόρθωσης απ’ ό,τι θορυβούνται εδώ και χρόνια από τις αντίστοιχες άλλων σωματείων; Για το καλό του ποδοσφαίρου μας, θα θέλαμε να το πιστέψουμε, αλλά έχει και η αφέλεια τα όριά της.
Δεύτερη ένσταση: ο πρόεδρος της Ανόρθωσης ορθώς επεσήμανε ότι η πραγματοποίηση ενός σφάλματος δεν ισοδυναμεί με τη διαιώνισή του. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρηματολόγησε υπέρ του χρονικού σημείου, το οποίο επέλεξε για να εγκαταλείψει τη μέχρι πρότινος ήπιων τόνων πολιτική του.
Ας μας επιτραπεί να διαφωνήσουμε. Αντιληπτό κι αποδεκτό ότι ενδεχομένως τώρα αισθάνθηκε να τον πνίγει το δίκιο του, όμως το μοναδικό χρονικό σημείο αποτελεσματικής διατύπωσης παραπόνων, ενστάσεων, αντιρρήσεων και λύσεων είναι το καλοκαίρι. Εν μέσω της περιόδου οι όροι του παιχνιδιού δεν αλλάζουν. Είναι κανόνας του ίδιου του αθλήματος.
Συνεπώς, αν όλοι οι κατά καιρούς καταγγέλλοντες επιθυμούν να επιφέρουν μια πραγματική επανάσταση στο κυπριακό ποδόσφαιρο με ριζικές, ρηξικέλευθες και ουσιαστικές προτάσεις, ας στύψουν το μυαλό τους και ας συνεννοηθούν μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, ώστε στη διάρκεια του θέρους να επιδιώξουν συντονισμένα τη μετάβαση σε μια νέα εποχή.
Τώρα παιχνίδι κάνει η ΚΟΠ. Τότε η μπάλα θα είναι στο δικό τους μισό του γηπέδου. Εδώ και χρόνια έχουν αφήσει να περάσουν ανεκμετάλλευτες αρκετές ευκαιρίες. Δέσμιοι προσωπικών επιδιώξεων και κοντόφθαλμων στόχων έχουν συνυπογράψει πλειστάκις την καταδίκη τους ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη τους σε όσους λίγους μήνες αργότερα ξεκινούν να κατακεραυνώνουν εκ νέου.
Τα στραβά και τα ανάποδα, των οποίων το ποδοσφαιρόφιλο κοινό της Κύπρου έχει γίνει αυτόπτης μάρτυρας, φέρνουν το δίκαιο με το μέρος των νυν καταγγελλόντων. Αν όμως (και) το προσεχές καλοκαίρι, αυτό δεν γίνει εφαλτήριο τομών στο επαγγελματικό μας ποδόσφαιρο, τότε όσοι τώρα φωνασκούν δεν θα έχουν απολέσει μόνο το δίκιο αλλά και την αξιοπιστία τους. Και άπαντες θα συνομολογήσουν ότι με τέτοιους παράγοντες το κυπριακό ποδόσφαιρο έχει ακριβώς την ηγεσία που του αξίζει.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Why didn’t they ask Capello?

Το αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι “Why didnt they ask Evans?” (σ.σ. «Γιατί δεν ρώτησαν την Έβανς;») κυκλοφόρησε το 1934. Σχεδόν οκτώ δεκαετίες αργότερα η ποδοσφαιρική διασκευή του, υπό τον τίτλο “Why didnt they ask Capello?”, συνοψίζει την πιθανότατα πιο σοβαρή κρίση στη νεώτερης ιστορία της αγγλικής ομοσπονδίας.
Όπως στο λογοτέχνημα δεν θα υπήρχε πλοκή, αν η κατάλληλη ερώτηση είχε διατυπωθεί στο σωστό άτομο την πρέπουσα στιγμή, έτσι και στην περίπτωση της εθνικής Αγγλίας δεν θα υπήρχε ανάγκη εξεύρεσης νέου εκλέκτορα, αν το δέον ερώτημα είχε τεθεί έγκαιρα στο αρμόζον πρόσωπο.

Η ιστορία ξεκινά προ δεκαημέρου με την απόφαση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας να αφαιρέσει από τον Τζον Τέρι το περιβραχιόνιο του αρχηγού, επειδή εναντίον του είχε ασκηθεί μήνυση από τον Άντον Φέρντιναντ (ΚΠΡ) για ρατσιστική προσβολή στις 23 Οκτωβρίου και επειδή το δικαστήριο αποφάσισε την προηγούμενη εβδομάδα πως η υπόθεση θα εκδικαστεί στις 9 Ιουλίου, ήτοι μια εβδομάδα μετά τον τελικό του Euro2012.
Το κακό δρομολογήθηκε, επειδή οι αξιωματούχοι της Football Association«ξήλωσαν» τον Τέρι, χωρίς προηγουμένως να έχουν ενημερώσει κι αποσπάσει τη συναίνεση του Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος την περασμένη Κυριακή εμφανίστηκε στην ιταλική Rai (εύλογα) εξοργισμένος από την ευκολία, με την οποία μια τόσο σοβαρή απόφαση ελήφθη ερήμην του.
Αν υποτεθεί ότι ευρισκόμασταν σε ένα δικαστήριο, η υπερασπιστική γραμμή της αγγλικής ομοσπονδίας θα ήταν η ακόλουθη: «Κύριε δικαστά, παρατηρούμε μια αυξητική τάση ρατσιστικών κρουσμάτων τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στις κερκίδες. Την αντιμετωπίζουμε με τη μέγιστη δυνατή σκληρότητα. Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο τιμωρήσαμε με αποκλεισμό οκτώ αγώνων τον Λουίς Σουάρες της Λίβερπουλ, επειδή εξύβρισε με ρατσιστικά σχόλια τον Πατρίς Εβρά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πώς μπορούμε, συνεπώς, να αντέξουμε για αρχηγό της εθνικής ομάδας έναν παίκτη, ο οποίος έχει μηνυθεί για παρόμοια συμπεριφορά;»
Η αντίστοιχη γραμμή υπεράσπισης του Καπέλο θα αντέτεινε: «Κύριε δικαστά, αποτελεί θεμελιώδες αξίωμα της δικονομίας ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Πώς γίνεται συνεπώς να τιμωρείται κάποιος εκ των προτέρων; Από πότε η υποψία ενοχής είναι ισοδύναμη της απόδειξης ενοχής; Και, αν σε μια τέτοια περίπτωση, δεν στηρίξω τον αρχηγό της ομάδας μου, τότε πότε θα το πράξω;»
Αμφότερες οι πλευρές διαθέτουν ισχυρά επιχειρήματα που βασίζονται στην κοινή λογική. Και είναι σίγουρα αφελές να συμπεράνει κάποιος ότι η εθνική Αγγλίας έμεινε χωρίς προπονητή, χωρίς αρχηγό και με τον καλύτερο παίκτη της (Ουέιν Ρούνεϊ) τιμωρημένο για τα δύο πρώτα παιχνίδια του ομίλου στο Euro2012, απλώς επειδή η δικάσιμος του Τέρι ορίστηκε μετά το πέρας του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Το σημείο-κλειδί στην υπόθεση, η άκρως δηλωτική των προθέσεων της αγγλικής ομοσπονδίας κίνηση, ήταν η μη έγκαιρη ενημέρωση του Ιταλού εκλέκτορα για την καθαίρεση του Τέρι. Γιατί δεν ρώτησαν τον Καπέλο; Ασφαλώς όχι, επειδή θεωρούσαν βέβαιη τη συμφωνία του ή φοβούνταν ότι δεν θα μπορούσαν να τον πείσουν για την ευαισθησία των Άγγλων στο θέμα του ρατσισμού.
Ο Καπέλο αγνοήθηκε εσκεμμένα, διότι άπαντες γνώριζαν ότι τέτοια παράκαμψη εξουσίας θα εκλαμβανόταν ως ύψιστη προσβολή ακόμη κι από αρχάριο προπονητή, πόσο μάλλον από έναν έμπειρο, επιτυχημένο και ασυμβίβαστο τεχνικό, όπως ο Ιταλός. Στην αγγλική ομοσπονδία πόνταραν συνεπώς σε μια τόσο δυναμική αντίδραση του 65χρονου.
Και όταν έπεσε στο τραπέζι η παραίτησή του, την αποδέχτηκαν δίχως δεύτερη κουβέντα. Πόση πρεμούρα υπήρχε για την απομάκρυνση του Καπέλο (μόλις τέσσερις μήνες πριν την έναρξη του Euro2012!) αποδείχθηκε, όταν γνωστοποιήθηκε το όνομα του προσωρινού διαδόχου του: Στιούαρτ Πιρς!
Ο «ψυχάκιας», ο οποίος το 1994 είχε υποχρεωθεί να απολογηθεί στον συμπαίκτη του στην εθνική ομάδα για… ρατσιστική συμπεριφορά! Οποία υποκρισία!!! Ακόμη και τη χλεύη γι’ αυτό όμως, οι Άγγλοι είναι διατεθειμένοι να την καταπιούν πιο εύκολα από την περαιτέρω απασχόληση ενός Ιταλού, ο οποίος α) ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να μάθει την Αγγλία, τη γλώσσα και το βρετανικό τρόπο ζωής και σκέψης και β) εισέπραττε ετησίως περί τα επτά εκατομμύρια ευρώ (συν 1,5 εκατομμύριο ως αποζημίωση για τη λύση της συνεργασίας). Και αυτή είναι η πιο πειστική απάντηση στο ερώτημα “Why didnt they ask Capello?”
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Τζόνι Λεόνι: Ο εσωστρεφής μαχητής



Ο τύπος, αν μη τι άλλο, γνωρίζει πώς να εκπλήσσει και να ανατρέπει τα καθιερωμένα. Μία μέρα μετά το κλείσιμο του χειμερινού μετεγγραφικού παζαριού ο Τζόνι Λεόνι επέλεξε να δημοσιοποιήσει ο ίδιος τη μετακίνησή του το ερχόμενο καλοκαίρι από τη Ζυρίχη στην Ομόνοια προλαβαίνοντας τις σχετικές ανακοινώσεις των δύο συλλόγων.
Για τον Ελβετό τερματοφύλακα το διετές συμβόλαιο με το «τριφύλλι» δεν θα είναι απλώς το δώρο για τα 28α γενέθλιά του (γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1984) αλλά και η εκπλήρωση ενός διακαούς πόθου του: να αγωνιστεί έξω από τα σύνορα της πατρίδας του.

«Θα δοκιμάσω την τύχη μου στην Κύπρο. Οι πρώτες επαφές έγιναν ήδη πριν από έξι μήνες. Αποκτώ τη δυνατότητα να συνδράμω ένα σύλλογο, ο οποίος είναι μεγάλο μέγεθος στη χώρα του και συμμετέχει τακτικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις», επιχειρηματολόγησε υπέρ της απόφασής του ο Λεόνι, πριν αναφερθεί σε μια παράπλευρη πτυχή που επίσης έλαβε υπόψη: «Ασφαλώς δεν πηγαίνω στην Κύπρο για τουρισμό, ωστόσο και το εξαίρετο κλίμα έπαιξε το ρόλο του…»
Το νησί της Αφροδίτης δεν ήταν ο μοναδικός υποψήφιος προορισμός, από την αμερικανική MajorLeague Soccer είχαν ηχήσει οι Σειρήνες των Ίμπακτ Μόντρεάλ, όμως για τον Ελβετό «ένα τέτοιο εγχείρημα, εκτός Ευρώπης, θα ήταν υπερβολικά πρόωρο».
Αλά Σάλατιτς
Υπερβολικά πρόωρο, ωστόσο, δεν είναι το συμπέρασμα πως η Ομόνοια -για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο- ψάρεψε λαβράκι από την ελβετική αγορά! Η περίπτωση του Λεόνι, άλλωστε, αποτελεί… φωτοτυπία αυτής του Βέρολιουμπ Σάλατιτς.
Παίκτες ποιοτικοί, βασικά στελέχη των ομάδων τους, σε άριστη ποδοσφαιρική ηλικία, «διψασμένοι» για καινούργιες εμπειρίες εκτός συνόρων και (ουσιώδης παράμετρος) με λήγοντα συμβόλαια, συνεπώς συνοδευόμενοι από μηδαμινή επιβάρυνση (σε αποζημιώσεις) για το ταμείο του «τριφυλλιού».
Για του λόγου το αληθές: αν ο Σάλατιτς ήταν ο κινητήριος μοχλός και ο ιθύνων νους της Γκρασχόπερ, ο Λεόνι είναι ο τερματοφύλακας, με τον οποίο η Ζυρίχη κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (2006, 2007, 2009) και μέχρι και τον περασμένο Οκτώβριο πάλευε απελπισμένα να τον πείσει να ανανεώσει το συμβόλαιό του μαζί της.
«Λέοντας» ελέω Μπρούνερ
Η μέχρι σήμερα σταδιοδρομία του 28χρονου άσου αποτελεί το πιο αδιάσειστο τεκμήριο του ταλέντου και της μαχητικότητάς του. Γέννημα-θρέμμα της επαρχίας της Ρομανδίας, εντάχθηκε από μικρός στις ακαδημίες της Σιόν, με την οποία σε ηλικία 17 ετών πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία του ελβετικού πρωταθλήματος.
Ένα χρόνο αργότερα οι διαρκείς παλινωδίες για την κατηγορία, στην οποία θα έπαιζε ο σύλλογος, καθώς και η προτίμηση του προπονητή του στον κατά 14 χρόνια μεγαλύτερό του Ντάνιελ Αντσάι τον οδήγησαν σε κόντρα με τον πρόεδρο Κριστιάν Κονσταντέν (ναι, αυτόν που έχει σύρει στα δικαστήρια τους Ζεπ Μπλάτερ και Μισέλ Πλατινί) και στην πόρτα της εξόδου της Σιόν.
Για την απόκτησή του είχε ενδιαφερθεί πρώτη η Ζυρίχη, ακολούθως όμως στο κόλπο μπήκε και η Βασιλεία. Ο Λουσιέν Φαβρ, προπονητής της Ζυρίχης, είχε σχεδόν παραιτηθεί της προσπάθειας, όταν το έμαθε, όμως ο αθλητικός διευθυντής των «λιονταριών», Φρέντι Μπίκελ, πάλεψε μέχρι τέλους την υπόθεση, διότι στο μεσοδιάστημα ο σύλλογος είχε προσλάβει τον προπονητή τερματοφυλάκων Μάρτιν Μπρούνερ, στις ικανότητες και γνώσεις του οποίου ορκίζεται μέχρι και σήμερα ο Λεόνι. Και όντως ο 18χρονος τότε Τζόνι υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο στη Ζυρίχη…
Η κόντρα με τον Ταΐνι
Στην τελευταία βασικός τερματοφύλακας εκείνη την εποχή ήταν ο Νταβίντε Ταΐνι, με τον οποίο ο Λεόνι ήταν σε διαρκή προστριβή. «Αν είχαν τη δυνατότητα, και οι δύο θα έριχναν δηλητήριο στο ποτό του άλλου!», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο τότε τεχνικός της Ζυρίχης, Λουσιέν Φαβρ, ο οποίος το φθινόπωρο του 2005 αποφάσισε υπέρ του Λεόνι. Δικαιώθηκε με την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων (2006, 2007).
Η κατάκτηση του τρίτου πρωταθλήματος (2009, υπό τον Μπερνάρ Σαλάντ) και η συμμετοχή  στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 ώθησαν τον Λεόνι να αναγγείλει υπερβολικά βιαστικά και πομπωδώς στο προεδρείο της Ζυρίχης ότι θα αποχωρήσει το ίδιο καλοκαίρι για σύλλογο του εξωτερικού.
Παρά το φλερτ ακόμη και μ’ ελληνικούς συλλόγους η κατάλληλη πρόταση δεν ήρθε ποτέ, στο μεσοδιάστημα όμως τα «λιοντάρια» είχαν αποφασίσει να ποντάρουν στον Αντρέα Γκουατέλι (σ.σ. κυκλοφόρησε η φήμη ότι η απόφαση ελήφθη και επειδή ο πρόεδρος Αντσίλο Κανέπα είχε βάλει χρήματα για την αγορά του Ιταλού το 2007).
Η δεύτερη ευκαιρία
Στο οκτάμηνο της υποβάθμισής του σε δεύτερο τερματοφύλακα ο Λεόνι συμπεριφέρθηκε υποδειγματικά. Δεν έβγαλε μιλιά, δούλευε αγόγγυστα στις προπονήσεις και ήταν αψεγάδιαστος στα παιχνίδια του κυπέλλου.
Η ανταμοιβή του ήρθε το Φεβρουάριο του 2011. Ο Γκουατέλι έκανε δύο άσχημα παιχνίδια (απέναντι σε Βασιλεία και Γιανγκ Μπόις) και αρχικά αρνήθηκε στον προπονητή του ότι ένα βράδυ Παρασκευής ξενύχτησε σε εστιατόριο της Ζυρίχης, με αποτέλεσμα να «ξηλωθεί» από βασικός.
Ο Λεόνι επέστρεψε κάτω από τα δοκάρια πραγματοποιώντας τις καλύτερες εμφανίσεις του με τη φανέλα της Ζυρίχης, η οποία ήδη από τον Μάιο άρχισε διαρκείς οχλήσεις για πρόωρη ανανέωση της συνεργασίας των δύο πλευρών. Οι διαρκείς αναβολές των διαπραγματεύσεων εκ μέρους του παίκτη ώθησαν το σύλλογο σε αλλαγή πλεύσης τον Οκτώβριο.
Τον περασμένο μήνα τα «λιοντάρια» ανακοίνωσαν αφ’ ενός την επέκταση του συμβολαίου του Γκουατέλι κατά ένα χρόνο (ως το 2013) και την απόκτηση του Νταβίντ ντα Κόστα (Τουν) από το καλοκαίρι και για μια πενταετία. Το κεφάλαιο του Λεόνι είχε ουσιαστικά κλείσει για τον ελβετικό σύλλογο.
«Εύχομαι φυσικά να απολαύσω της εμπιστοσύνης της Ζυρίχης μέχρι το τέλος της περιόδου και να μου επιτραπεί να παίξω μερικά παιχνίδια ακόμη στο Λέτσιγκρουντ. Είμαι έτοιμος να δώσω τα πάντα και να ολοκληρώσω με όμορφο τρόπο την εννιαετή περιπέτειά μου στη Ζυρίχη», δήλωσε ο ίδιος μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας του με την Ομόνοια.

ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ
«Είμαι εσωστρεφής, ίσως αυτό να μην είναι καλό. Χρειάζομαι τα χέρια μου για να πιάνω μπάλες, όχι για να τα χτυπώ πάνω στο τραπέζι. Οι όποιες απαντήσεις μου δίνονται στο γήπεδο»
«Όταν κάθομαι κάτω από το τέρμα, έχω ραντεβού με την μπάλα»
«Όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι δεν είμαι υπερφίαλος»
«Αν κάποιος έχει κάτι να μου πει, οφείλει να έρθει απευθείας σε μένα και να μου το πει κατάμουτρα. Ειδάλλως δεν το παίρνω στα σοβαρά»
«Ακόμη και ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει μόνο δύο πόδια και δύο χέρια»

ΜΑΘΕΤΕ ΚΙ ΑΥΤΑ
-> Πήρε το όνομα Τζόνι, διότι ο πατέρας του ήταν θαυμαστής του Τζόνι Χάλιντεϊ, όμως ο ίδιος δεν έχει ουδόλως την εξωστρέφεια του Γάλλου ρόκερ!
-> Με τη σύζυγό του Σάντρα απέκτησαν πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο τον γιο του Τζούλιαν, τον οποίο θεωρεί ό,τι πολυτιμότερο στη ζωή του!
-> Στις χρονιές των πρωταθλημάτων της Ζυρίχης (2006, 2007, 2009) ο Λεόνι επέτρεπε κατά μέσο όρο λιγότερο από ένα τέρμα ανά παιχνίδι!
-> Μέχρι σήμερα μετρά 207 συμμετοχές στην πρώτη κατηγορία του ελβετικού πρωταθλήματος κι έχει κατακτήσει τέσσερα τρόπαια (τρία πρωταθλήματα, ένα κύπελλο), όλα με τη Ζυρίχη!

Όταν ο Σάλατιτς εξέθεσε τον Λεόνι…
Στο νησί της Αφροδίτης ο Λεόνι θα συναντήσει τον Βέρολιουμπ Σάλατιτς, με τον οποίο ήταν αντίπαλοι στα τοπικά ντέρμπι ανάμεσα σε Ζυρίχη (Λεόνι) και Γκρασχόπερ (Σάλατιτς). Στις 02.10.2005 στα τελευταία λεπτά του τοπικού ντέρμπι με την Γκρασχόπερ στο «Χάρντουρμ» έκανε ντρίμπλα στη γραμμή του πλαγίου, έχασε την μπάλα και ο Βέρολιουμπ Σάλατιτς σημείωσε το νικητήριο τέρμα για τις «ακρίδες». Πήρε πίσω το αίμα του στις 18.11.2006, όταν με σωρεία σωτήριων επεμβάσεων βοήθησε τη Ζυρίχη να επικρατήσει 1-0 στο ίδιο γήπεδο.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Όνομα: Τζόνι Λεόνι
Ημερομηνία γέννησης:30.06.1984
Τόπος γέννησης:Σιόν
Εθνικότητα: Ελβετός
Ύψος: 1,89μ.
Βάρος: 83 κιλά
Θέση: Τερματοφύλακας
Οι σύλλογοί του
2001-03           Σιόν
2003-12           Ζυρίχη
Οι επιτυχίες του
Τρία πρωταθλήματα (2006, 2007, 2009), ένα κύπελλο Ελβετίας (2005)
Οι επιδόσεις του
Σεζόν         Ομάδα     Συμμετοχές
2011/12     Ζυρίχη** 18
2010/11     Ζυρίχη    13
2009/10     Ζυρίχη    31
2008/09     Ζυρίχη    34
2007/08     Ζυρίχη    34
2006/07     Ζυρίχη    36
2005/06     Ζυρίχη    32
2004/05     Ζυρίχη    8
2003/04     Ζυρίχη    1
2002/03     Σιόν*       26
2001/02     Σιόν         4
*β’ κατηγορία
**μέχρι τις 03.02.12