Ομόνοια: Κυνηγώντας το μηδέν

Η εύρεση αξιόπιστων λύσεων στο σκοράρισμα εν τη απουσία του Ποτέ έχει αναχθεί σε ύψιστη προτεραιότητα για την Ομόνοια, μολονότι η διαρκής παραβίαση της εστίας της είναι η αληθινή χαίνουσα πληγή των «πρασίνων».

Από την ήττα στο ΓΣΖ (1-2) απέναντι στην ΑΕΚ για την πρώτη αγωνιστική των πλέι οφ το ερώτημα για την αναγκαιότητα ή μη της παρουσίας του Σκέμπρι στο αρχικό σχήμα του «τριφυλλιού» έχει αποκτήσει βαρύτητα ισάξια του σαιξπηρικού «να ζει κανείς ή να μη ζει;».

Δεδομένου ότι η Ομόνοια «τρέχει» το δεύτερο μεγαλύτερο σερί σκοραρίσματος στο πρωτάθλημα (12 αγωνιστικές) το πρόβλημα φαίνεται να εντοπίζεται στο γεγονός ότι στις τελευταίες τέσσερις αγωνιστικές η ομάδα δεν μπορεί να σκοράρει άνω του ενός τέρματος, παραγωγικότητα που θεωρείται υπερβολικά μικρή για να οδηγήσει σε νίκες. Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα φαίνεται να δικαιώνουν αυτή την εκτίμηση, αφού με ένα γκολ οι «πράσινοι» έχουν καταφέρει να καταβάλουν μόνον ομάδες εκτός πρώτης εξάδας (δις με τον Οθέλλο και άπαξ με την ΑΕΛ).

Ωστόσο η θέση ότι το «τριφύλλι» χρειάζεται τουλάχιστον δύο γκολ για την κατάκτηση των τριών βαθμών εδράζεται στη δεδομένη παραβίαση τουλάχιστον μια φορά της δικής του εστίας. Είναι γεγονός ότι επί συνόλου 11 αναμετρήσεων μέχρι στιγμής με ομάδες της πρώτης εξάδας η Ομόνοια δεν έχει καταφέρει να κρατήσει ούτε μια φορά ανέπαφη την εστία της (0-1 και 1-1 με ΑΠΟΕΛ, 0-3 και 1-2 με Απόλλωνα, 0-1, 3-1 και 1-2 με ΑΕΚ, 3-2 και 1-2 με Ανόρθωση, 2-1 και 1-1 με Ερμή).

Αυτό το παρατεταμένο αρνητικό σερί είναι η πραγματική αιμορραγούσα πληγή των «πρασίνων» και στο κλείσιμό της θα έπρεπε να εστιάζεται η προσοχή όλων, ιδίως από τη στιγμή που ανασταλτικά η διαθεσιμότητα όλων των εναλλακτικών προσφέρει κάθε περιθώριο διαχείρισης στον Κώστα Καϊάφα, ενώ επιθετικά οι επιλογές είναι πιο περιορισμένες εν τη απουσία των Ρούμπιο και Ποτέ.