Ομόνοια: Στο χέρι του Καϊάφα

Η πρώτη διάγνωση απέδιδε την αιτία του κακού στα απόνερα του αποκλεισμού στα πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ ελέω της διαιτησίας Τούντορ. Η δεύτερη διάγνωση εστίαζε την πηγή του προβλήματος στις υπερβολικά πρόωρα υψηλές απαιτήσεις που δημιούργησαν οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις. Η τρίτη διάγνωση, η πιο πρόσφατη, αναδεικνύει ως πρόβλημα τη δυσλειτουργική εναλλαγή συστημάτων.

Ο υπερβολικός αριθμός διαγνώσεων μέσα σ’ ένα μήνα αγωνιστικής παρουσίας της Ομόνοιας στο πρωτάθλημα καταδεικνύει την εναγώνια προσπάθεια εντοπισμού της ρίζας του προβλήματος, το οποίο δεν είναι άλλο από τη φθίνουσα απόδοση της ομάδας προϊόντος του χρόνου. Δίχως υπερβολή ο προβληματισμός και η ανησυχία θα κυριαρχούσαν, ακόμη κι αν το «τριφύλλι» δεν είχε χάσει από την ΑΕΚ, διότι και σ’ εκείνο το παιχνίδι η εμφάνιση ήταν αποθαρρυντική.

Εν μέσω τρικυμίας το πρώτιστο ζητούμενο είναι το καθαρό μυαλό και το στιβαρό χέρι του καπετάνιου. Εν προκειμένω η επιστροφή στις καλές εμφανίσεις και στην ηρεμία περνά για την Ομόνοια μέσα από τη διαχείριση και τις επιλογές του προπονητή της. Ο Κώστας Καϊάφας εμφανίζεται εσχάτως να μην ακολουθεί μια ξεκάθαρη γραμμή. Μοιάζει να ψάχνεται, μοιάζει να ανησυχεί και ακριβώς αυτή είναι η εικόνα που βγάζει στο γήπεδο η ομάδα, την οποία ο ίδιος έχει δημιουργήσει.

Είναι ευελιξία να μπορείς να εναλλάσσεις συστήματα εν μέσω ενός αγώνα, είναι ευλογία να έχεις παίκτες πολυθεσίτες. Αλλά δεν είναι πανάκεια, ούτε εγγύηση για καλές εμφανίσεις και νίκες. Στη σωστή δοσολογία είναι στοιχεία ικανά να οδηγήσουν σε επιτυχίες, όμως στην Ομόνοια το μέτρο δείχνει να έχει χαθεί. Η ομάδα (όχι μόνο από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά) σε κάθε παιχνίδι αλλάζει συστήματα.

Οι Λομπζανίτζε (δεξιός μπακ, στόπερ, αριστερός μπακ), Ακουισταπάτσε (στόπερ, αριστερός μπακ), Σκαραμοτσίνο (στόπερ, αριστερός μπακ), Μαργκάσα (αριστερός μπακ, κόφτης), Ασίς (οργανωτής, κόφτης, δεξιός χαφ), Ποτέ (επιθετικός, δεξιός εξτρέμ) είναι μέχρι στιγμής τα μεγαλύτερα «θύματα» αυτής της εκτροπής της ευελιξίας σε… αγωνιστική τρικυμία, ανισορροπία και αναρχία.

Σχεδόν τρεις μήνες μετά το ξεκίνημα της προετοιμασίας η Ομόνοια ευρίσκεται ακόμη σε αναζήτηση αγωνιστικής ταυτότητας. Έχει αποκτήσει μεν ένα βασικό κορμό, όχι όμως και μια ξεκάθαρη αγωνιστική φιλοσοφία και έναν σαφή τακτικό προσανατολισμό. Ο τελευταίος δεν μπορεί να συνίσταται στο «τρέχουμε και παλεύουμε από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο».

Είναι (ή μπορεί να γίνει) η Ομόνοια μια ομάδα κατοχής και κυριαρχίας, μια ομάδα που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και επιβάλλει ρυθμό (π.χ. Μπαρσελόνα, Μπάγερν) ή μια ομάδα που παίζει καλύτερα χωρίς την μπάλα ή κόντρα στην μπάλα (π.χ. Ατλέτικο, Ντόρτμουντ); Όταν απαντηθεί αυτό το κεντρικό ερώτημα, όλα θα μπουν σε μια σειρά, τα (φαινομενικά ασύνδετα) κομμάτια του παζλ θα ενωθούν και η λειτουργία της ομάδας θα γίνει εύρυθμη.

Προς τούτο όμως ο Καϊάφας πρέπει να κατασταλάξει σύντομα στο πώς ακριβώς θέλει την ομάδα του και να την αφήσει να δουλέψει και να αποκτήσει συνοχή, ομοιογένεια και αυτοματισμούς πάνω στο συγκεκριμένο στιλ. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, τόσο πιο συγκεχυμένη, δυσλειτουργική και αναποτελεσματική θα εμφανίζεται η Ομόνοια.