Ανόρθωση: Η χαμένη ευκαιρία

Το ερώτημα είναι υποθετικό, ουδέποτε θα απαντηθεί μετά βεβαιότητας, αλλά μοιάζει αναπόφευκτο πως θα… βασανίσει την Ανόρθωση προς το τέλος της τρέχουσας περιόδου. Όπως όλα τα σχετικά ερωτήματα, ξεκινά από το «τι θα γινόταν, εάν…» και επί του προκειμένου καταλήγει στο «…η ομάδα ήταν πλήρως και εγκαίρως στελεχωμένη για την έναρξη του πρωταθλήματος;»

Ένα μήνα μετά την πρώτη επίσημη εμφάνισή της η ομάδα του Αντρέ Πάους δεν έχει αφήσει ίχνος αμφιβολίας για το πόσο δουλεμένη είναι και τι ποδόσφαιρο επιθυμεί (και μπορεί) να παίξει. Τα συγκεκριμένα στοιχεία δεν αμφισβητήθηκαν ούτε στην ήττα από τον Ερμή, απέναντι στον οποίο η «Κυρία» κατά γενική παραδοχή έκανε το χειρότερό της παιχνίδι.

Απέναντι στον ΑΠΟΕΛ, στον αντίποδα, η Ανόρθωση έκανε -κατά δήλωση του προπονητή της- το καλύτερο πρώτο ημίχρονο της, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό να της χαρίσει κάτι περισσότερο από τις εντυπώσεις -ακριβώς όπως και στην προηγούμενη επίσκεψή της στο ΓΣΠ (ήττα με 3-2 από την Ομόνοια). Γιατί; Διότι ο σύλλογος της Αμμοχώστου επιδεικνύει μεν την πιο μεγάλη βελτίωση σε σύγκριση με την προηγούμενη περίοδο, αλλά χρειάζεται ακόμη χρόνο, αφ’ ενός διότι έχει χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, αφ’ ετέρου διότι μόλις τώρα ο Πάους θ’ αρχίσει να δουλεύει με το σύνολο του έμψυχου δυναμικού.

Για τούτο ευθύνεται η αργοπορημένη ολοκλήρωση του θερινού μετεγγραφικού σχεδιασμού, η οποία αποτέλεσε συνειδητή επιλογή του Τεντ φαν Λέουβεν. Ο Ολλανδός αθλητικός διευθυντής μάλλον θα πρέπει να αισθάνθηκε πολύ άσχημα παρακολουθώντας την αναμέτρηση στο ΓΣΠ. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ήταν (προκλητικά) οφθαλμοφανές το μέγεθος του αυτοχειριασμού της Ανόρθωσης, η οποία με τους Καμίνσκι, Χόλγκερσον, Εντέ και Σαμπάλα (σ.σ. δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής, διότι δεν είχαν εγγραφεί κατά την αρχική ημερομηνία διεξαγωγής του αγώνα) θα πήγαινε προηγούμενη στην ανάπαυλα και θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να χάσει το παιχνίδι στην επανάληψη.

Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος τι δείγμα έχει δώσει μέχρι στιγμής ο Βέλγος τερματοφύλακας, ότι ο Χόλγκερσον θα επέτρεπε στον Λαΐφη να παίξει ως αμυντικός μέσος, ότι ο Εντέ στα αριστερά θα προσέφερε πολύ πιο ποικιλότροπη (και απρόβλεπτη) ανάπτυξη απ’ ό,τι ο δεξιοπόδαρος Μακρής, ότι εν τέλει με όλους αυτούς διαθέσιμους ο Πάους θα είχε πολύ περισσότερες επιλογές για να επηρεάσει ή να ανατρέψει τη ροή του αγώνα.

Ωσαύτως μόνον αβάσιμος δεν είναι ο ισχυρισμός, ότι η Ανόρθωση δεν θα έχανε στην πρεμιέρα από την Ομόνοια, αν όλο οι νεοφερμένοι είχαν αποκτηθεί και ενσωματωθεί έγκαιρα. Βάσει της δυναμικής που βγάζει η ομάδα μοιάζει σίγουρο ότι η αργοπορημένη στελέχωση της έχει στερήσει ήδη αρκετούς βαθμούς. Αν ο σύλλογος της Αμμοχώστου επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις και διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο ως το τέλος του μαραθωνίου, είναι εξαιρετικά πιθανό αυτοί οι βαθμοί να λείψουν διπλά και τριπλά στην προσπάθεια επίτευξης της υπέρβασης.

Όση στενοχώρια ενδεχομένως προκαλεί αυτή η σκέψη, άλλη τόση ικανοποίηση (ου μην και μεγαλύτερη) προσφέρει η προσπάθεια όσων αγωνίστηκαν χθες και καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο της Ανόρθωσης που βρέθηκε στο ΓΣΠ. Τεσσερισήμισι μήνες μετά το εφιαλτικό 8-1 η Ανόρθωση με μισή ντουζίνα απουσίες «έβγαλε το λάδι» του ΑΠΟΕΛ στο πρώτο ημίχρονο και άφησε στους πάντες την εντύπωση ότι πλήρης θα μπορούσε να φύγει νικήτρια από τη Λευκωσία. Αυτό είναι ένα τεράστιο επίτευγμα και μια μεγάλη κατάκτηση, πάνω στην οποία μπορεί και οφείλει να χτίσει ο σύλλογος της Αμμοχώστου.