ΑΠΟΕΛ: Το μαύρο κουτί μιας λευκής ισοπαλίας

Εξ αρχής εξήγηση προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Οι κακές βραδιές αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα (και) του ΑΠΟΕΛ, όπως άλλωστε κάθε ποδοσφαιρικής ομάδας. Επιπροσθέτως δεν συνιστούν λόγο ανησυχίας στο βαθμό που παραμένουν η εξαίρεση του κανόνα.

Από την άλλη, όπως παραδέχτηκαν χθες τόσο ο προπονητής όσο και ο εκπρόσωπος Τύπου των «γαλαζοκιτρίνων» εμφανίσεις όπως η χθεσινή απέναντι στη Δόξα πρέπει να ερευνώνται σχολαστικά, προκειμένου να εντοπίζονται και να διορθώνονται τα κακώς κείμενα.

Κι επειδή ο επίσημος ΑΠΟΕΛ δεν πρόκειται (ορθώς) να δημοσιοποιήσει τα όποια ευρήματα της συγκεκριμένης έρευνας, το sigmalive αποδελτιώνει όσα περιέχονται στο μαύρο κουτί της λευκής ισοπαλίας στο ΓΣΠ. Όπως θα διαπιστώσετε αρκετά εξ αυτών δεν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά χθες…

Κατ’ αρχάς, η όλη αντιμετώπιση και προσέγγιση των αγώνων του πρωταθλήματος εκ μέρους των «γαλαζοκιτρίνων» συνιστά μια ανοιχτή πρό(σ)κληση στην γκέλα. Χθες η τελευταία ανταποκρίθηκε, για δεύτερη φορά στη σεζόν. Στο τρέχον πρωτάθλημα οι παίκτες του Γιώργου Δώνη -παρά την πρωτοπορία τους- ακόμη δεν έχουν παίξει μπάλα της προκοπής για ένα ενενηντάλεπτο. Ακόμη και στα θεωρούμενα ως καλύτερα παιχνίδια τους (το 3-1 επί της Αγίας Νάπας και το 4-0 επί του Εθνικού) οι στροφές κινήθηκαν σε υψηλό επίπεδο μόνο για ένα ημίχρονο (σ.σ. το πρώτο απέναντι στους νεοφώτιστους, το δεύτερο απέναντι στο σύλλογο της Άχνας). Στις υπόλοιπες αγωνιστικές η ομάδα έπαιρνε αποτελέσματα είτε με ξεσπάσματα 10-20 λεπτών είτε με ατομικές εξάρσεις των ποιοτικών μονάδων της.

Γιατί όμως ο ΑΠΟΕΛ δεν έχει παίξει μπάλα ακόμη; Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια δικαιολογία, ακόμη και χθες ο Δώνης επικαλέστηκε την κόπωση από τα συνεχόμενα παιχνίδια. Η αποδοχή του συγκεκριμένου άλλοθι, ωστόσο, αυτομάτως ακυρώνει τα πλείστα εγκωμιαστικά σχόλια περί πληρότητας στο έμψυχο δυναμικό. Διότι περί ποιου βάθους και ποιας ποιότητας μπορεί να γίνεται λόγος, όταν από Ευρώπη σε πρωτάθλημα υπάρχουν τέτοιες μεταπτώσεις στην απόδοση παρά το φρεσκάρισμα στην ενδεκάδα;

Μικρή παρένθεση: κάτω από το σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ αποκρύπτονται (όχι μόνον για τον ΑΠΟΕΛ) πολλές αδυναμίες. Αφαιρέστε τα ευρωπαϊκά παιχνίδια των «γαλαζοκιτρίνων» και προσπαθήστε να βρείτε ένα παιχνίδι, στο οποίο η απόδοσή τους να ήταν ανάλογη των δυνατοτήτων του ρόστερ τους. Ο ορισμός της ματαιοπονίας.

Για «πρόβλημα στο μυαλό», «αγγαρεία» και «υποτίμηση του παιχνιδιού» εκ μέρους των παικτών του έκανε χθες λόγο ο Δώνης. Από κοινού με τον ψόγο στους ποδοσφαιριστές όμως πρέπει να αποδοθεί και το ελαφρυντικό: με τόσο χαμηλό επίπεδο ανταγωνισμού εντός συνόρων πώς να αποφευχθεί η ροπή στην αλαζονεία και την υπεροψία; Όταν κινούμενος στο ρελαντί είσαι πρωτοπόρος (με απόσταση ασφαλείας μέχρι χθες) από το δεύτερο, πώς και γιατί να πιεστείς να δώσεις περισσότερα;

Η γκέλα απέναντι στη Δόξα αποτέλεσε, ωστόσο, και τη νιοστή επιβεβαίωση ενός ποδοσφαιρικού αξιώματος που ορίζει ότι είναι μετρημένες στα δάχτυλα του… μισού χεριού οι ομάδες που δύνανται να γυρίσουν το κουπί εν μέσω ενός αγώνα, τον οποίο εξ αρχής έχουν προετοιμάσει και προσεγγίσει με λάθος τρόπο.

Εκτός από τα συλλογικά αίτια, υπάρχουν αυτονόητα και τα ατομικά. Επί παραδείγματι είναι κατανοητή η πρόθεση του Δώνη να επαναφέρει τον ντε Βινσέντι στα επίπεδα της περασμένης περιόδου μέσα από τα παιχνίδια, αλλά στην παρούσα φάση ο Αργεντινός μάλλον ζημιώνεται παρά ωφελείται από τη συγκεκριμένη τακτική. Ο 25χρονος είναι παντελώς εκτός ρυθμού, υποπίπτει σε τόσα και τέτοια λάθη που παραπέμπουν σε… οβιδιακή μεταμόρφωση.

Τζεμπούρ και Εφραίμ έχουν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος από το χαμένο έδαφος σε επίπεδο φυσικής κατάστασης, αλλά η συνεισφορά τους στο επιθετικό κομμάτι και δη στον τομέα της αποτελεσματικότητας υπολείπεται ακόμη κατά πολύ των προσδοκώμενων από αυτούς. Δεδομένου ότι ο Αλωνεύτης είναι πιο συχνά εκτός παρά εντός, αν οι Μοράις, Βινίσιους, Γκόμες δεν πιάσουν υψηλή απόδοση (ή αν λείπουν), ο ΑΠΟΕΛ όχι απλώς εναποθέτει όλο το βάρος της δημιουργίας στον 34χρονο Μαντούκα, αλλά παρουσιάζει αρρυθμίες ακόμη και στην οργάνωση του παιχνιδιού του.

Αν μάλιστα «σκάψει» κάποιος ακόμη πιο βαθιά, θα διαπιστώσει ότι από τα θερινά μετεγγραφικά αποκτήματα, μόνον ο Καρλάο έχει καθιερωθεί και αποδειχθεί ποιοτική ενίσχυση. Τους Κωνσταντίνου και Χριστοφίδη ακόμη δεν τους έχουμε δει, τους Παπάζογλου και Ιωάννου τώρα αρχίζουμε να τους βλέπουμε, ενώ Ρίισε, Εφραίμ, Τζεμπούρ και ντε Βινσέντι κινούνται πολύ κάτω των δυνατοτήτων τους.

Αν μη τι άλλο και εν όψει διακοπής ο Δώνης και το επιτελείο του δεν μπορούν να παραπονεθούν ότι δεν έχουν δουλειά μπροστά τους. Δεδομένου μάλιστα του προγράμματος μετά το διάλειμμα αυτό στον Αρχάγγελο το μανίκια πρέπει ήδη να έχουν σηκωθεί…