ΑΠΟΕΛ: Η νάρκη των νεύρων

Από τις διαρκείς, εντονότατες και (εν πολλοίς) αδικαιολόγητες διαμαρτυρίες στους διαιτητές οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ κινδυνεύουν να χάσουν πολύ περισσότερα από τις εντυπώσεις.

Η παραδοξότητα και ταυτόχρονα η σημασία του φαινομένου υπογραμμίζονται από το γεγονός ότι ευρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας από κοινού με τα αμιγώς αγωνιστικά θέματα που προέκυψαν από την εκτός έδρας ισοπαλία με την Ανόρθωση (βλέπε τραγική ανασταλτική λειτουργία και σθένος για την εις τριπλούν απάντηση στο προβάδισμα της «Κυρίας»).

Ο λόγος ασφαλώς για τα εκτός ορίων νεύρα των παικτών του Τόρστεν Φινκ. Και η αναφορά δεν εξαντλείται στον Λάνιγκ που στο 24’ έπρεπε να είχε αποβληθεί με δεύτερη κίτρινη και (σε μια κίνηση που εμμέσως, πλην σαφώς εξέθεσε τον διαιτητή) αντικαταστάθηκε άρον-άρον από τον προπονητή του.

Προεξάρχοντος του Μοράις, τον οποίο αλλιώς είχε συνηθίσει το κυπριακό ποδοσφαιρόφιλο κοινό τα πρώτα χρόνια του στον Αρχάγγελο, το περασμένο Σάββατο οι παίκτες των πρωταθλητών σε κάθε εις βάρος τους σφύριγμα διαμαρτύρονταν ομαδόν σε τέτοιο βαθμό, ώστε για τη συντριπτική πλειονότητα των θεατών του αγώνα οι τέσσερις κίτρινες να είναι υπερβολικά λίγες.

Και αν τα όρια της ανοχής του εκάστοτε διαιτητή δεν είναι θέμα του ΑΠΟΕΛ, δεν ισχύει το ίδιο για την εύρεση της αιτίας γι’ αυτήν την κλιμακούμενη κατάσταση. Ως πρωτοπόρος η ομάδα δεν υφίσταται την ψυχική φθορά του διώκτη, ενώ προχθές στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» ήταν η ευνοημένη των διαιτητικών (μη) αποφάσεων.

Προς τι λοιπόν όλη αυτή η νευρικότητα και η επιθετικότητα; Ως πιο πειστική εξήγηση προβάλλει η ακόλουθη: ένεκα των μετεγγραφικών επενδύσεων του περασμένου καλοκαιριού, των δηλώσεων για το πληρέστερο ρόστερ όλων των εποχών και της αδιαπραγμάτευτης απαίτησης της διοίκησης για κατάκτηση του νταμπλ οι παίκτες νιώθουν την πίεση της πάση θυσία υπεράσπισης των εγχώριων τίτλων.

Αυτή η πίεση συγκρούεται μετωπικά με τα αγωνιστικά δεδομένα της περιόδου, η οποία δεν έχει μετατραπεί σε περίπατο για τον -προβαλλόμενο ως αδιαφιλονίκητο φαβορί- ΑΠΟΕΛ. Τουναντίον το στρίμωγμα πέντε ομάδων εντός πέντε βαθμών στον πρώτο όμιλο καταδεικνύει την απειλητική για τους «γαλαζοκιτρίνους» σμίκρυνση των αποστάσεων.

Ανεξαρτήτως του αν αυτή οφείλεται σε πτώση των πρωταθλητών, σε άνοδο του ανταγωνισμού ή και στα δύο, το αποτέλεσμα είναι πως -όσο το τέλος πλησιάζει και η κατάσταση δεν ξεκαθαρίζει- οι παίκτες του Φινκ αισθάνονται όλο και περισσότερο το βάρος μιας δυσάρεστης κατάστασης: η σεζόν θα είναι επιτυχημένη μόνο με δεύτερο συναπτό νταμπλ, σαφώς λιγότερο επιτυχημένη από την περυσινή, αν πάρουν μόνον ένα τίτλο, και παταγωδώς αποτυχημένη, αν η τροπαιοθήκη παραμείνει άδεια.

Και ακριβώς επειδή η συγκεκριμένη πίεση έχει δημιουργηθεί εκ των έσω, μόνον εκ των έσω μπορεί να δημιουργηθεί και η βαλβίδα αποσυμπίεσης των ποδοσφαιριστών. Ειδάλλως, αν δηλαδή συνεχιστεί αυτό το σκηνικό της έκρυθμης νευρικότητας, ο ΑΠΟΕΛ στην κούρσα για τον τίτλο θα έχει αυτοϋπονομευτεί -ενδεχομένως με το χειρότερο δυνατό τρόπο και με την πλέον απευκταία για την ομάδα κατάληξη.