Η χαώδης απόσταση ανάμεσα στην Πρέμιερ Λιγκ και στην εθνική Αγγλίας συγκρίνεται μόνον με την αναντιστοιχία του χαρακτηρισμού «πατρίδα του ποδοσφαίρου» και του μόλις ενός τίτλου στην τροπαιοθήκη της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.
Στο εγχώριο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 τα «τρία λιοντάρια» πανηγύρισαν για πρώτη και τελευταία φορά σε μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση, μολονότι εδώ και δεκαετίες η εγχώρια λίγκα τους θεωρείται ό,τι πιο λαμπερό έχει να προσφέρει η παγκόσμια ποδοσφαιρική showbiz.
Και στο Euro2012 η Αγγλία θα ανήκει στους θεατές, όταν στο Κίεβο θα απονέμονται ο τίτλος και τα μετάλλια της διοργάνωσης. Σε αντίθεση με προηγούμενα τουρνουά, μάλιστα, αυτή τη φορά οι Βρετανοί δεν μπορούν να τα ρίξουν καν στην κακοδαιμονία. Το κακώς ακυρωθέν τέρμα της Ουκρανίας την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων παραείναι νωπό στη μνήμη όλων…
Η κατάρα των πέναλτι
Ο αποκλεισμός στην προημιτελική φάση από την Ιταλία συντελέστηκε εκ νέου από την άσπρη βούλα, ωστόσο τα καταραμένα πέναλτι εκτός από φθηνό έχουν καταντήσει και ένα ιδιαίτερα κουραστικό άλλοθι για τα «τρία λιοντάρια».
Από το 1970, όταν η ρώσικη ρουλέτα καθιερώθηκε στα νοκ άουτ παιχνίδι, η Αγγλία μετρά έξι αποτυχίες σε επτά απόπειρες. Μόνον στα προημιτελικά του εγχώριου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1996 κατάφερε να προκριθεί (επί της Ισπανίας) και τέσσερις ημέρες αργότερα ηττήθηκε από τη Γερμανία με τον ίδιο τρόπο, σε μία από τις πλέον τραυματικές στιγμές στην ιστορία της.
«Πρόκειται για εμμονή. Κάθε αποτυχία κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση για το μέλλον. Λες και πρόκειται για κάποιο εντελώς διαφορετικό άθλημα», παραδέχτηκε την περασμένη Κυριακή ο Ρόι Χόντγκσον, χωρίς όμως να εξηγήσει πειστικά γιατί απέναντι στην Ιταλία η ομάδα του έψαξε την πρόκριση σε αυτή τη διαδικασία (σ.σ. στην παράταση οι παίκτες του δεν έκαναν ούτε μια προσπάθεια προς την εστία του Μπουφόν, τουναντίον ακόμη και ο νεοεισελθών Κάρολ βοηθούσε στην άμυνα…)
Αναχρονιστικό ποδόσφαιρο
Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι συνάμα και η αιτία της νέας αποτυχίας: στο Euro2012 την Αγγλία ενδιέφερε μόνον ν’ αμυνθεί. Όπως ακριβώς η Τσέλσι στο πρόσφατο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ιστορία των Λονδρέζων, όμως, απέδειξε ξανά ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα μόνον στην επιτυχία και πως δεν αποτελεί λύση με προοπτική.
Οι ιστορικές διαστάσεις της αποτυχίας των «τριών λιονταριών» υποχρεώνουν τους Βρετανούς στην παραδοχή μιας ακόμη πιο οδυνηρής αλήθειας: σε αντίθεση με άλλες χώρες (βλέπε Ισπανία, Γερμανία, ακόμη και Ιταλία εσχάτως) οι ίδιοι έχασαν το τρένο του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Το πιστοποιεί η απουσία μιας ξεκάθαρης αγωνιστικής φιλοσοφίας και η απουσία ευανάγνωστης υπογραφής του προπονητή στο αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα. Και αυτές οι μομφές δεν έχουν μοναδικό αποδέκτη τον Χόντγκσον.
Ο 64χρονος, άλλωστε, τόλμησε να εμπιστευτεί παίκτες όπως ο 21χρονος Ντάνι Ουέλμπεκ, ο 23χρονος Θίο Ουόλκοτ και ο 18χρονος Άλεξ Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν. Στη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι ευθύνη ούτε του ιδίου ούτε των συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών η απουσία επαρκούς ποιότητας, ώστε να αντεπεξέλθουν σε ύψιστο επίπεδο ανταγωνισμού, αφού δεν έχουν «ψηθεί» επαρκώς γι’ αυτό.
Τα αίτια
Το γιατί δεν έχει συμβεί αυτό είναι ένα ενδιαφέρον και κομβικό ερώτημα, στο οποίο η απάντηση προφανώς δεν είναι ούτε το εύκολο ανάθεμα στον Ρούνεϊ (σ.σ. που πριν από κάθε διοργάνωση διαφημίζεται ως Μεσσίας) ούτε η λαϊκίστικη απαίτηση για ξεσκαρτάρισμα του ρόστερ από κάθε παίκτη άνω των 30, ωσάν και η νυν εθνική Αγγλίας έχει την πολυτέλεια να στερείται οικειοθελώς την ποιότητα και την εμπειρία μονάδων, όπως οι Τέρι και Τζέραρντ.
Κατά τον τελευταίο η εθνική ομάδα στο Euro2012 «έπαιξε καλά, η ποιότητα ήταν υψηλότερη και το κλίμα καλύτερο απ’ ό,τι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής». Μια ύστατη αποχαιρετιστήρια αιχμή προς τον (πρώην Ιταλό εκλέκτορα) Φάμπιο Καπέλο, του οποίου η παραίτηση τον περασμένο Φεβρουάριο ανακούφισε πολλούς διεθνείς που υπέφεραν από το αυταρχικό στιλ του.
Δεν ήταν η μόνη αλλαγή που επέφερε με αξιοθαύμαστη ηρεμία στις έξι εβδομάδες δουλειάς του ο Χόντγκσον. Για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό η Αγγλία έμεινε μακριά από εξωαγωνιστικά σκάνδαλα και πρωτοσέλιδα σε μια μεγάλη διοργάνωση. Επί τρεις εβδομάδες τα «τρία λιοντάρια» εξασκήθηκαν στη σεμνότητα και στην ταπεινότητα. Ατυχώς γι’ αυτόν τα ζητούμενα για τη διοργάνωση ήταν η επιθετική στρατηγική και η ατομική ποιότητα.
Σεντ Τζόρτζις Παρκ
Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός είναι βέβαιος ότι υπάρχουν επαρκείς ικανοί Άγγλοι για τη στελέχωση μιας άκρως ανταγωνιστικής εθνικής. Ο 64χρονος πιστεύει ότι η ομάδα του μπορεί να έχει εξέλιξη ανάλογη της Γερμανίας από το 2006 και μετά. Την ίδια αντίληψη ασπάζεται και η εγχώρια ομοσπονδία, εξ ου και επέλεξε να μιμηθεί την αντίστοιχη γερμανική προχωρώντας σε ριζική αναδιαμόρφωση του τρόπου λειτουργίας των τμημάτων υποδομής.
Από το 2011 τα ταλαντούχα μειράκια έχουν αρχίσει να διδάσκονται τα μυστικά της μπάλας σε μικρά γήπεδα (με στόχο την αφύπνιση του χαμένου ενθουσιασμού και τη βελτίωση των ικανοτήτων και της συγκέντρωσης), ενώ στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα στην U21 ομάδα που φιλοδοξεί να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο και να τροφοδοτήσει μελλοντικά την εθνική Ανδρών, προκειμένου να υλοποιηθεί η επιδιωκόμενη μείωση του μέσου όρου ηλικίας.
Μια ομάδα χτισμένη γύρω από τους Τζέραρντ, Τέρι και Ρούνεϊ θα διεκδικήσει την πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Ως το 2014 θα έχει ανοίξει τις πύλες του και το «Σεντ Τζόρτζις Παρκ», το υπερσύγχρονο και πολυδύναμο προπονητικό κέντρο (διαθέτει ένδεκα ανοικτά ποδοσφαιρικά γήπεδα και ένα κλειστό) που απλώνεται σε μια έκταση 130 εκταρίων στο Στάφορντσαϊρ, στην καρδιά της Αγγλίας.
«Το όνειρο για την εξασφάλιση τέτοιων τέλειων εργασιακών συνθηκών για την ποδοσφαιρική ελίτ της Αγγλίας υπάρχει εδώ και 30 χρόνια», αποκαλύπτει ο πρώην διεθνής Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ο οποίος μεριμνεί εκ μέρους της ομοσπονδίας για το αξίας 125 εκατομμυρίων ευρώ πρότζεκτ. «Η μεσοπρόθεσμη επιτυχία δεν είναι εγγυημένη με αυτό το πρότζεκτ, αλλά θα ήταν αμελές να προσπεράσουμε μια τέτοια ευκαιρία».
Ακανθώδη θέματα
Ωστόσο για την Αγγλία, η οποία την περασμένη Κυριακή έχασε την ευκαιρία να προκριθεί σε ημιτελική φάση μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια, υπάρχουν ακόμη δύο ακανθώδη θέματα που ζητούν άμεσης επίλυσης.
Πρώτον, θα εξακολουθήσει η Πρέμιερ Λιγκ να είναι το ποδοσφαιρικό οικόσημο της χώρας (άρα η περαιτέρω αύξηση των αλλοδαπών αστέρων σε αυτήν θα συνεχίσει να δυσχεραίνει την εξέλιξη των γηγενών ταλέντων) ή ο τροχός θα γυρίσει λιγάκι και προς την αντίθετη κατεύθυνση (προς όφελος της εθνικής ομάδας);
Και δεύτερον, είναι ο 64χρονος Χόντγκσον ο ιδανικός αναμορφωτής και μεταρρυθμιστής ή με την αναγόρευσή του σε εκλέκτορα ως το 2016 η αγγλική ομοσπονδία έκλεισε ήδη από τον περασμένο Μάιο την πόρτα στο μέλλον;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου