Ένας υπερβολικά μεγάλος, ένας ιδανικός και ένας υπερβολικά μικρός είναι οι τρεις αριθμοί που προσδιορίζουν το πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας εν όψει της νέας περιόδου. Ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός αφορά τις 14 ομάδες, ο ιδανικός τις πέντε εκπροσωπούμενες επαρχίες και ο υπερβολικά μικρός τα μόλις οκτώ στάδια που θα φιλοξενήσουν τα παιχνίδια, αν η αστυνομία και ο ΚΟΑ επιμείνουν στην ακαταλληλότητα του παμπάλαιου «Μακαρείου».
Ο μέσος όρος των (σχεδόν) δύο ομάδων ανά γήπεδο ενδεχομένως ν’ αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ, ενώ ο αριθμός των ιδιόκτητων σταδίων καταδεικνύει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο πόσο κρατικοδίαιτο (θέλει να) παραμένει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Κύπρο εν έτει 2012.
Στην Ισπανία, χώρα της εν ενεργεία πρωταθλήτριας Ευρώπης και κόσμου, υπάρχει ένα σοφό γνωμικό: «μεγάλα στάδια, μεγάλα θαύματα». Αυτός είναι ο κανόνας. Κάθε ομάδα που είναι ή φιλοδοξεί να γίνει επιτυχημένη, διαθέτει ή οφείλει ν’ αποκτήσει ένα μεγάλο, ιδιόκτητο γήπεδο.
Για να περιοριστούμε μόνο στα πολύ γνωστά πρωταθλήματα και μόνον στην περασμένη περίοδο, η Μάντσεστερ Σίτι στέφθηκε πρωταθλήτρια έπειτα από 44 χρόνια σε καινούργιο γήπεδο, η Γιουβέντους συνδύασε την παρθενική της χρονιά στην ιδιόκτητη έδρα της με την επιστροφή στην κορυφή έπειτα από οκτώ χρόνια, η Ντόρτμουντ κατέκτησε εκ νέου τον τίτλο στην Μπούντεσλιγκα βασιζόμενη στο «Ζίγκναλ Ιντούνα Παρκ» που έχει να επιδείξει το μεγαλύτερο μέσο όρο εισιτηρίων στην Ευρώπη.
Στην Κύπρο η Λευκωσία και η Λεμεσός έχουν από ένα στάδιο που φιλοξενεί από τρεις ομάδες (ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, Ολυμπιακό το ΓΣΠ και ΑΕΛ, Απόλλωνα, Άρη το Τσίρειο), ενώ στη Λάρνακα το ΓΣΖ έχει ήδη δύο ενοίκους (ΑΕΚ, Αλκή) και το «Αμμόχωστος» ενδέχεται ν’ αποκτήσει και δεύτερο, αν πέσουν στο κενό τα παρακάλια της Δόξας στον ΚΟΑ για συμβιβαστική λύση στο «Μακάρειο».
Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα ενός πρωταθλήματος, το οποίο η διοργανώτρια αρχή (ΚΟΠ) βαυκαλίζεται ότι ευρίσκεται σε διαρκή άνοδο βασιζόμενη στο γεγονός ότι την τελευταία τετραετία μία ομάδα κατά μέσο όρο εισέρχεται στη φάση των ομίλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Ότι στο ίδιο διάστημα υπήρξαν πρόωροι και ταπεινωτικοί αποκλεισμοί των συλλόγων μας στα προκριματικά των ίδιων διοργανώσεων, αποφεύγεται επιμελώς να μνημονεύεται…
Από αυτήν την διοργανώτρια αρχή, συνεπώς, σώφρον είναι να μην περιμένουμε και πολλά. Ασφαλώς και θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο, αλλά οφείλουμε ν’ αποδεχθούμε τη (σκληρή) πραγματικότητα, αφ’ ης στιγμής όλοι οι σύλλογοι κάθε καλοκαίρι λησμονούν τις απειλές που στη διάρκεια της σεζόν εκτοξεύουν κατά της ηγεσίας της ΚΟΠ και ανανεώνουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτήν.
Τι απομένει; Η ιδιωτική πρωτοβουλία. Και ποια είναι η μοναδική τέτοια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια; Η υπό ανέγερση ιδιόκτητη έδρα της ΑΕΛ και του Άρη. Σταγόνα στον ωκεανό, δηλαδή, που καταδεικνύει τόσο το μέγεθος της άγνοιας όσο και την απουσία οράματος από τους πλείστους παράγοντες του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Η καραμέλα της απουσίας κονδυλίων εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης λιώνει ταχύτατα και δεν είναι καν εύγευστη. Σε τελική ανάλυση, ας μη λησμονείται ότι οι επενδύσεις σε γήπεδα, προπονητικά κέντρα και ακαδημίες εκπίπτουν ως έξοδα από το Financial Fair Play της UEFA.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για το εγχώριο παραγοντικό δυναμικό. Τα χοντρά είναι η διαρκής επαιτεία στον ΚΟΑ για την πάσης φύσεως οικονομική ενίσχυση. Και όσο θα ισχύει αυτό, οι ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον του κυπριακού ποδοσφαίρου θα παραμένουν φρούδες.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου