Οι ευχάριστες εκπλήξεις της περασμένης διετίας (ΑΕΚ και ΑΕΛ) κατέδειξαν με την πορεία και τον άθλο τους το διαρκώς διολισθαίνον επίπεδο του εγχώριου πρωταθλήματος. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να μασκαρευτεί μέσα από τις επιτυχημένες ευρωπαϊκές πορείες τριών ομάδων την τελευταία τετραετία.
Τα δεδομένα είναι αναμφισβήτητα και αμείλικτα. Το καλοκαίρι του 2010 η ΑΕΚ ήταν μια νεοφώτιστη που απέκτησε 12 παίκτες και με καπετάνιους τους νεοφερμένους (και αμύητους στην κυπριακή πραγματικότητα) Γιόρδι Κρόιφ και Τον Κάανεν κατάφερε να πλασαριστεί στην πρώτη τετράδα, να φτάσει στα προημιτελικά του κυπέλλου και να κερδίσει ένα εισιτήριο για το Γιουρόπα Λιγκ.
Το περασμένο καλοκαίρι η ΑΕΛ ήταν μια μικρομεσαία ομάδα που απέκτησε 13 παίκτες και με καπετάνιους τους νεοφερμένους (πλην μυημένους στην κυπριακή πραγματικότητα) Πάμπο Χριστοδούλου και Ρούι Τζούνιορ κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια, να διεκδικεί το νταμπλ και να ετοιμάζεται για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η γνώση των εγχώριων δεδομένων από την αθλητική ηγεσία, η μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια του βασικού χρηματοδότη και η ευρύτερη μάζα οπαδών ήταν τα τρία στοιχεία που επέτρεψαν στο σύλλογο της Λεμεσού να πάει ένα βήμα παραπέρα την υπέρβαση του συλλόγου της Λάρνακας.
Οι «λέοντες» δεν είχαν ούτε μεγαλύτερο μπάτζετ ούτε περισσότερο κόσμο ούτε περισσότερη εμπειρία στη διεκδίκηση τίτλων από τους τρεις παραδοσιακούς μνηστήρες της κορυφής (ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, Ανόρθωση), κατάφεραν όμως να τους νικήσουν και να τους αφήσουν πίσω, μολονότι η δική τους ομάδα είχε ξεκινήσει να κτίζεται μόλις το περασμένο καλοκαίρι.
Για όσους βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε ομάδα λειτουργήσει πάνω στο μοντέλο της ΑΕΚ και της ΑΕΛ έχει πολύ αξιόλογες πιθανότητες να διαπρέψει. Για όσους βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο, αυτό σημαίνει ότι στο κυπριακό πρωτάθλημα τα απαιτούμενα για να βρεθείς εν μια νυκτί στην κορυφή είναι ελάχιστα.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό που καταδεικνύει το χαμηλό επίπεδο του ποδοσφαίρου μας. Στην τρέχουσα περίοδο οι τρεις μεγάλοι δεν έπαιξαν μπάλα. Τουναντίον στα περισσότερα παιχνίδια μετά βίας ξεπέρασαν τη μετριότητα. Αυτό δεν τους εμπόδισε από το καπάρωμα μιας θέσης στην πρώτη τετράδα πολύ πριν το πέρας της κανονικής περιόδου.
Να το πάμε παραπέρα; Το περυσινό καρέ της κορυφής (ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια, Ανόρθωση, ΑΕΚ) έκλεισε το πρωτάθλημα με 34 ήττες συνολικά. Εξ αυτών οι 11 είχαν προκληθεί από ομάδες εκτός του πρώτου γκρουπ: ο ΑΠΟΕΛ είχε χάσει από Παραλίμνι, Εθνικό Άχνας και Αλκή, η Ομόνοια από τον ΑΠΟΠ/Κινύρα, η Ανόρθωση από Απόλλωνα, Αλκή και ΑΠΟΠ/Κινύρας, η ΑΕΚ από Πάφο, Αλκή και Παραλίμνι.
Στην τρέχουσα περίοδο ο αριθμός αυτών των ηττών συρρικνώθηκε στις πέντε! Η ΑΕΛ δεν είχε ούτε μία ήττα από ομάδα εκτός πρώτης τετράδας, η Ομόνοια μία (ΑΕΚ), ο ΑΠΟΕΛ (Νέα Σαλαμίνα, Αλκή) και η Ανόρθωση (ΑΕΚ, Άρης) από δύο. Συνυπολογίστε ότι πέρυσι όλες οι ομάδες μας είχαν αποκλειστεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήδη από τις προκριματικές φάσεις, ενώ στην τρέχουσα περίοδο ο ΑΠΟΕΛ και η ΑΕΚ ξεχειμώνιασαν σε Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ αντιστοίχως και η διολίσθηση του επιπέδου ανταγωνισμού είναι σχεδόν αυταπόδεικτη.
Υπέρ ποιας ανταγωνιστικότητας θα μπορούσε άλλωστε να επιχειρηματολογήσει κάποιος, όταν οι δύο άμεσα υποβιβαζόμενοι της τρέχουσας σεζόν (Ερμής, Δερύνεια) δεν κατάφεραν αθροιστικά (11+7=18 βαθμοί) να συγκεντρώσουν περισσότερους βαθμούς απ’ ό,τι ο ουραγός (ΑΠΟΠ/Κινύρας) της περασμένης χρονιάς (19 βαθμοί);
Προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης: τα προαναφερθέντα δεν μειώνουν κατ’ ελάχιστον τον άθλο της ΑΕΛ. Δεν ευθύνεται η νέα πρωταθλήτρια για την ανικανότητα των ανταγωνιστών της να κινηθούν σταθερά κοντά στα όρια των δυνατοτήτων τους, όπως η ίδια έπραξε με συνέπεια από τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι καλύτερος γίνεσαι μόνο μέσω του ανταγωνισμού. Και το επίπεδο του τελευταίου στο εγχώριο πρωτάθλημα είναι τόσο χαμηλό που δεν επιτρέπει στις ομάδες που εξασφαλίζουν ευρωπαϊκά εισιτήρια να φτάνουν καλά-καλά ούτε στα πλέι οφ για την είσοδο στους ομίλους. Και αυτός δεν είναι καλός οιωνός εν όψει της ερχόμενης ευρωπαϊκής περιόδου, όπου η Κύπρος θα παλέψει για ένα πλασάρισμα στην πρώτη 15άδα της βαθμολογίας πενταετίας της UEFA.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου