Κλαούντιο Ρανιέρι. Ζοζέ Μουρίνιο. Άβραμ Γκραντ. Λουίζ Φελίπε Σκολάρι. Χούους Χίντινκ. Κάρλο Αντσελότι. Αντρέ Βίλας-Μπόας. Ήταν και οι επτά υπέροχοι; Σηκώνει πολλή κουβέντα. Προσέφεραν και οι επτά λιγότερα απ’ όσα κόστισαν; Επίσης. Αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι ότι μηδενός εξαιρουμένου αποδείχτηκαν λιγότερο αποτελεσματικοί από τον… όγδοο: τον Ρομπέρτο ντι Ματέο, ο οποίος το προηγούμενο Σάββατο οδήγησε την Τσέλσι και τον Ρομάν Αμπραμόβιτς στη Γη της Επαγγελίας.
Σε λιγότερο από δύο μήνες ο 42χρονος Ιταλός κατόρθωσε να φέρει στο «Στάμφορντ Μπριτζ» το τρόπαιο που ο Ρώσος ιδιοκτήτης των «μπλε» λαχταρούσε όσο τίποτε άλλο από το 2003, όταν ανέλαβε το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών του συλλόγου. Συνάμα ο ντι Ματέο απέδειξε ότι δεν αποκαλείται τυχαία σπεσιαλίστας των τελικών, αφού είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής έχει κερδίσει στους οκτώ από τους δέκα που έχει συμμετάσχει!
Οι λεύκες του Σαφχάουζεν
Γέννημα-θρέμμα του Σαφχάουζεν, όπου οι Ιταλοί γονείς του είχαν μεταναστεύσει από το χωριό Παλιέτα στην Αβρουζία, ο Ρέμπι, όπως ήταν το παρατσούκλι του στην Ελβετία, συνήθιζε από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 να κάθεται κάτω από τις λεύκες στο βοηθητικό γήπεδο της Σαφχάουζεν και να παρατηρεί σχολαστικά τις προπονήσεις της ομώνυμης ομάδας.
«Ε, μικρέ, έλα και δείξε τι μπορείς!», του φώναξε μια μέρα ο προπονητής της Σαφχάουζεν. Ο πιτσιρικάς όρμησε στο γήπεδο, βούτηξε την μπάλα και του την πέρασε κάτω από τα πόδια! Οι παίκτες διπλώθηκαν από τα γέλια.
«Τα παιδιά των μεταναστών έχουν στο μυαλό τους μόνο το ποδόσφαιρο και άλλες ανοησίες», έλεγε από τότε ο κύριος Ρούτισχαουζερ, ο πρώτος δάσκαλος του ντι Ματέο στο δημοτικό, όπου τα κορίτσια γοητεύονταν από το όνομά του και τα αγόρια στριμώχνονταν για να μπουν στην ομάδα του ονόματι Speedy Gonzalezπου κέρδιζε διαρκώς.
Ακόμη και ως έφηβος ο Ρέμπι πετύχαινε περισσότερα τέρματα απ’ όσα και ο ίδιος μπορούσε ν’ αριθμήσει. Ο πατέρας του Φιορίντο έβαζε στην τσέπη του ένα πετραδάκι για κάθε γκολ του κανακάρη του και υπήρξε φορά που επέστρεψε σπίτι με καμιά εικοσαριά από δαύτα. Μέσα του το χαιρόταν, ωστόσο προτεραιότητά του ήταν η εκπαίδευση του γιου του, ώστε να βρει ένα καλό επάγγελμα.
Ο ίδιος έβγαζε τα προς το ζην ως οδηγός γερανού και ουδέποτε είχε φανταστεί ότι η ενασχόληση του Ρέμπι με το ποδόσφαιρο θα του επέτρεπε αργότερα να αγοράσει στους γονείς και στην (τυφλή) αδελφή του ένα σπίτι στην Παλιέτα…
Η έκρηξη
Στο ξεκίνημα της εφηβείας του ο ντι Ματέο δεν αναπτυσσόταν τόσο γρήγορα όσο τα άλλα παιδιά. Αρκετές φορές έκλαψε, διότι ήταν ο εύκολος στόχος για φάουλ, κάποια στιγμή όμως το σώμα του εξερράγη και πολύ γρήγορα το νερό μπήκε στ’ αυλάκι. Στα 18 του ήταν μέλος της ομάδας της Σαφχάουζεν και συμπαίκτης των Γιόαχιμ Λεβ και Ρολφ Φρίνγκερ. Τον Μάιο του 1988, στον ημιτελικό του κυπέλλου απέναντι στους Γιανκ Μπόις, ο Ρέμπι πέρασε την μπάλα κάτω από τα πόδια του θρυλικού Μάρτιν Βέμπερ διαμορφώνοντας το 1-0 που έστειλε την ομάδα του στον τελικό.
Από τότε δήλωνε με αυτοπεποίθηση στους συμπαίκτες του ότι κάποια στιγμή θα φορέσει τη φανέλα της εθνικής Ιταλίας. Μετά από μία χρονιά στη Ζυρίχη (1991/92) και άλλη μία στην Ααράου (1992/93), με την οποία στέφθηκε πρωταθλητής Ελβετίας, ο 23χρονος μετεγγράφηκε στην Τσέλσι και το 1994 έκανε το ντεμπούτο του με τη «σκουάντρα ατζούρα» (34 συμμετοχές και δύο τέρματα ως το 1998).
Ο ήρωας των κυπέλλων
Μετά από μια τριετία στη Ρώμη ο ντι Ματέο μετεγγράφηκε το 1996 -έναντι του ποσού των πέντε εκατομμυρίων λιρών (ρεκόρ για την εποχή)- στην Τσέλσι, όπου από κοινού με τους Τζανλούκα Βιάλι και Τζανφράνκο Τζόλα προσέδωσε μια νέα, κοσμοπολίτικη αύρα στο σύλλογο και τον οδήγησε στον πρώτο τίτλο του έπειτα από 25 χρόνια!
Στον τελικό του κυπέλλου του 1997 χρειάστηκε μόλις 42 δευτερόλεπτα, προκειμένου να σκοράρει απέναντι στη Μίντλεσμπρο (γρηγορότερο τέρμα στην ιστορία των τελικών του θεσμού ως το 2009, όταν καταρρίφθηκε από τον Λουί Σαά της Έβερτον) και ν’ ανοίξει το δρόμο για το 2-0 της Τσέλσι, την οποία την επόμενη χρονιά οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων (σ.σ. στον τελικό απέναντι στη Στουτγάρδη ο 28χρονος πιστώθηκε την ασίστ για το 1-0 δια ποδός Τζόλα) και του Λιγκ Καπ (σ.σ. στον τελικό απέναντι στη Μίντλεσμπρο διαμόρφωσε το τελικό 2-0).
Τα θρύψαλα μιας καριέρας
Στις 26 Απριλίου 2000, στην εκτός έδρας ήττα-αποκλεισμό (0-2) από τη Ζανκτ Γκάλεν στο Κύπελλο UEFA, το καλάμι του γίνεται κομμάτια έπειτα από μια ατυχή σύγκρουση με τον Ντάνιελ Ίμχοφ. Ο τεχνίτης μέσος με το δυνατό μακρινό σουτ και τις πάσες ακριβείας έπεφτε συχνά στο έδαφος μετά από μονομαχίες, αυτή τη φορά όμως δεν σηκώθηκε ξανά και μεταφέρθηκε εκτός αγωνιστικού χώρου με φορείο και μάσκα οξυγόνου.
Όπως μετέπειτα αποδείχθηκε, επί ελβετικού εδάφους δεν θρυμματίστηκε απλώς η κνήμη, αλλά και η καριέρα του ως ποδοσφαιριστής. Για 18 μήνες πάλεψε σκληρά για την επιστροφή, ωστόσο το χτύπημα είχε προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές σε ιστούς και νεύρα, οι γιατροί σκέφτηκαν κάποια στιγμή ακόμη και τον ακρωτηριασμό του αριστερού ποδιού του.
Η μαχητικότητά του εξαντλήθηκε τον Φεβρουάριο του 2002, όταν τερμάτισε επίσημα την καριέρα του, ωστόσο εις ένδειξη τιμής ο Κλαούντιο Ρανιέρι του επέτρεψε την ίδια χρονιά να οδηγήσει για μια τελευταία φορά την ομάδα συμβολικά στον αγωνιστικό χώρο: στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στην Άρσεναλ.
Κατάθλιψη
«Ο τραυματισμός με πονά, όπως και τότε», διηγήθηκε χρόνια αργότερα ο ντι Ματέο. «Δεν είναι δυνατός πόνος, αλλά δυσάρεστος και μου θυμίζει καθημερινά εκείνο το απόγευμα στη Ζυρίχη. Πιστεύω ότι δεν τον ξεχάσω ποτέ». Ακόμη πιο βαθιές ουλές έμειναν στην ψυχή του: «Έπεσα σε κατάθλιψη, χωρίς να είμαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Τη μια μέρα είσαι ένας άριστα γυμνασμένος επαγγελματίας αθλητής. Την επόμενη ξυπνάς στο νοσοκομείο, υποβάλλεσαι στη μία εγχείριση μετά την άλλη και ανησυχείς, αν θα καταφέρεις ξανά να τρέξεις στο πάρκο με τα παιδιά σου. Αυτό έπρεπε να περάσω και χρειάστηκε τέσσερα ή πέντε χρόνια».
Στη διάρκεια τους αποστασιοποιήθηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πήρε δίπλωμα οικονομικών στην Ελβετία, σπούδασε στο London School of Economics, πήρε μέρος σε προπονητικά σεμινάρια και εργάστηκε στην τηλεόραση. «Έπρεπε ν’ απομακρυνθώ από το παιχνίδι, για να τραβήξω μια κόκκινη γραμμή. Όταν το κατάφερα οριστικά, επέστρεψε η πείνα μου: αυτό το γαργαλητό στην κοιλιά, η ανάγκη για αδρεναλίνη το Σαββατοκύριακο. Μόνον τότε είχα την αίσθηση ότι ήμουν ξανά έτοιμος».
Επιστροφή στους πάγκους
Η ευκαιρία για επιστροφή ήρθε γρήγορα και αιφνίδια. Στο Euro2008 εργαζόταν ως σχολιαστής για την ελβετική τηλεόραση, όταν τον προσέγγισε ο Πιτ Βίνκελμαν, πρώην μουσικός παραγωγός και πρόεδρος των Μίλτον Κέινς Ντονς, μιας αμφιλεγόμενης ομάδας τρίτης κατηγορίας, η οποία είχε δημιουργηθεί μέσω της χρεοκοπίας της Ουίμπλεντον.
Αρκετοί είδαν την προσφορά στον ντι Ματέο ως ένα διαφημιστικό τρικ, εκείνος όμως ως την ευκαιρία του για μια προπονητική καριέρα. Μετά από μία περίοδο στους Ντονς μεταπήδησε στη Γουέστ Μπρομ, την οποία προβίβασε αμέσως στην Πρέμιερ Λιγκ και μ’ ένα δυνατό ξεκίνημα κέρδισε το Σεπτέμβριο του 2010 τον τίτλο του προπονητή του μήνα.
Την όγδοη θέση στον πρώτο γύρο και τις ερωτήσεις των οπαδών για το αν θεωρούσε εαυτόν έτοιμο για ένα μεγάλο σύλλογο διαδέχτηκε ένα αρνητικό σερί μέσα στο 2011 και η αντικατάστασή του από τον (άρτι απολυθέντα από τη Λίβερπουλ) Ρόι Χόντσον. Και αυτό το χτύπημα της μοίρας τον βρήκε απροετοίμαστο, ωστόσο μόλις τρεις μήνες αργότερα ο Αντρέ Βίλας-Μπόας του πρότεινε να επιστρέψει στο «Στάμφορντ Μπριτζ», ως βοηθός του. Ο ντι Ματέο απάντησε καταφατικά την ίδια μέρα.
Σωστοί χειρισμοί
Οι κυνικοί μηχανισμοί του επαγγέλματος αυτή τη φορά έθεσαν σε κίνηση την καριέρα του και στις 4 Μαρτίου ο Ιταλός οριζόταν υπηρεσιακός αντικαταστάτης του Πορτογάλου. Στα αποδυτήρια δεν ήταν ιδιαίτερα πιο συμπαθής από τον προκάτοχό του, αλλά αποδείχθηκε αρκετά έξυπνος για να πατήσει τα απαραίτητα κουμπιά, προκειμένου σύντομα όλοι οι παίκτες να πίνουν νερό στο όνομά του.
Η αναπροσαρμογή του 4-3-3 σε 4-2-3-1 και ο νέος τακτικός προσανατολισμός (οπισθοχώρηση των εξτρέμ κατά 30-40 μέτρα, κατάργηση του γρήγορου πρέσινγκ και επαναφορά του παιχνιδιού αντεπιθέσεων) έφεραν αποτέλεσμα, ωστόσο το πιο σημαντικό τρικ ήταν η ενίσχυση της επικοινωνίας με τους ποδοσφαιριστές και δη την παλιά φρουρά (Ντρογκμπά, Λάμπαρντ, Τέρι, Τσεχ, Κόουλ).
Άλλωστε, σε αντίθεση με τον Βίλας-Μπόας που δεν είχε παίξει ποτέ επαγγελματικά ποδόσφαιρο, ο ντι Ματέο κουβαλούσε μια σειρά από παράσημα (τρόπαια και ουλές) που τον βοήθησαν να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά τα αποδυτήρια. Οι παλιοσειρές αποδέχτηκαν τον νέο προπονητή ως έναν από αυτούς. Και το περασμένο Σάββατο η πονεμένη ιστορία του ίδιου και της Τσέλσι βρήκε το ευτυχές φινάλε της. Αν αυτό αποδειχθεί αρκετό να του χαρίσει ένα νέο συμβόλαιο στο «Στάμφορντ Μπριτζ» παραμένει ακόμη άγνωστο. Σε τελική ανάλυση ο Αμπράμοβιτς από τους επτά προκατόχους του δεν απέλυσε μόνον έναν: τον Χίντινκ…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου