Προσλαμβάνοντας από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όλη αυτή τη θλίψη, την απογοήτευση και την απόγνωση για τη μη ευόδωση του τελικού-ονείρωξη ανάμεσα σε Μπαρσελόνα και Ρεάλ στο Μόναχο, μου ήρθε αυθόρμητα το τελευταίο δίστιχο ενός ποιήματος που μαθαίναμε στο Λύκειο: «Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».
Για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, στο (ψευδοϊστορικό) ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη αποδίδεται με συμβολικούς όρους η ανάγκη επιστροφής σε μια απλούστερη μορφή διαβίωσης και αναστροφής του κλίματος πλήξης και αδιαφορίας στις ευρισκόμενες στο ζενίθ της ανάπτυξής τους κοινωνίες, οι οποίες οδηγούνται στην παρακμή.
Στο ζενίθ μιας αντίστοιχης πλήξης και αδιαφορίας είχε φτάσει εδώ και ενάμισι μήνα η ποδοσφαιρική κοινωνία. Από την κλήρωση της προημιτελικής και ημιτελικής φάσης του Τσάμπιονς Λιγκ οι πλείστοι ζούσαν και ανέπνεαν για τον εμφύλιο Καταλανών και Μαδριλένων στην «Αλιάντς Αρένα».
Πέντε εβδομάδες κράτησε αυτή η παγκόσμια αντίστροφή μέτρηση. Κι ύστερα… Κι ύστερα ήρθαν (όχι οι μέλισσες, αλλά) οι… βάρβαροι! Και όχι μόνο ήρθαν, αλλά και νίκησαν! Με τρόπο πειστικό, εμφατικό, μάγκικο οι Τσέλσι και Μπάγερν «έβαλαν μπουρλότο» στο πιο αναμενόμενο clasico της ιστορίας και καπάρωσαν τις θέσεις για το Μόναχο.
Τις ευγνωμονούμε, διότι μας θύμισαν α) γιατί το ποδόσφαιρο παραμένει το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας, β) πόση αξία συνεχίζουν να έχουν η καρδιά και το μυαλό στη σύγχρονη εκδοχή του αθλήματος, γ) ότι κάθε όνειρο που επιδιώκεται με πάθος μπορεί να γίνει πραγματικότητα και δ) πως η αλήθεια εξακολουθεί να ευρίσκεται στο χορτάρι και όχι στα πάσης φύσεως προγνωστικά.
Τις ευχαριστούμε από καρδιάς που μας απάλλαξαν από όσα είχαμε βαρεθεί, ήτοι τα -αναχθέντα σχεδόν σε υπαρξιακά- διλήμματα (Ρεάλ ή Μπαρσελόνα, Μουρίνιο ή Γκουαρδιόλα, Ρονάλντο ή Μέσι;) και τα -αναχθέντα σχεδόν σε ρητορικά- ερωτήματα (ποιος μπορεί να αποδιοργανώσει την Μπαρσελόνα, ποιος μπορεί να σταματήσει την επίθεση της Ρεάλ;).
Προφανώς ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων, αρκετοί εκ των οποίων δεν είναι καν ποδοσφαιρόφιλοι, απογοητεύτηκε από τη ματαίωση του τελικού, για τον οποίο υπέστη πλύση εγκεφάλου. Ας μην στενοχωριούνται. Το ποδόσφαιρο θα αντέξει την πισώπλατη μαχαιριά ενός τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα σε Τσέλσι και Μπάγερν.
Θα την αντέξουμε κι εμείς (οι λίγοι) που δεν αντέχαμε στην ιδέα της μετατροπής της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης σ’ ένα κακέκτυπο της Πριμέρα Ντιβισιόν, όπου οι δύο μεγάλοι «ξυλοφορτώνουν» τους υπόλοιπους 18 και μοιράζουν τους τίτλους στις μεταξύ τους αναμετρήσεις.
Από την περασμένη Τετάρτη ξεκίνησε η δική μας αντίστροφη μέτρηση, η οποία δεν ανακόπτεται πλέον και θα ολοκληρωθεί στις 19 Μαΐου, όταν θα στηθούμε στο γήπεδο και στις τηλεοράσεις για την αναμέτρηση στην «Αλιάντς Αρένα». Ήδη γνωρίζουμε ότι -ανεξαρτήτως ρυθμού, ποιότητας, αποτελέσματος- θα την ευχαριστηθούμε με την ψυχή μας.
Οι υπόλοιποι ας (μας κάνουν τη χάρη να) μας αδειάσουν τη γωνιά. Εκείνο το Σαββατόβραδο ας βγουν για φαγητό, ποτό, σινεμά, θέατρο, clubbing, bowling ή οτιδήποτε άλλο λαχταρούν. Διότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ποίηση και οι βάρβαροι είναι ήδη εδώ, για να μας απαλλάξουν από την πλήξη των ελεγειών για το total football των μεν και τον mastermind προπονητή των δε. Thanks και danke, αντιστοίχως.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου