Πριν από ένδεκα μήνες είχα αξιολογήσει το (τότε) πρότζεκτ της ΑΕΚ ως το πλέον ενδιαφέρον στο κυπριακό ποδόσφαιρο εν όψει της αγωνιστικής περιόδου 2010/11. Ό,τι επακολούθησε, έμελλε να δικαιώσει το προφανές σε όσους επιμένουν να σκέπτονται με αμιγώς ποδοσφαιρικούς όρους.
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα ένα εξίσου ενδιαφέρον και φιλόδοξο πρότζεκτ ευρίσκεται στα σκαριά, αυτή τη φορά στη Λεμεσό. Σε μια άκρως ευνοϊκή χρονική συγκυρία, αυτή της περιπλάνησης του Απόλλωνα στην κοιλάδα των μαρτυρίων, η ΑΕΛ προβάλλει έτοιμη να διεκδικήσει τη (σωστή) θέση της στην ιεραρχία του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Η εκτίμηση-διαπίστωση δεν είναι καινοφανής. Έχει διατυπωθεί ήδη από αρκετούς, συναδέλφους και μη. Άλλωστε, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει και η εφετινή ΑΕΛ -παρά τις χρόνιες και σχεδόν καθολικά αποδεκτές (ακόμη κι από την πλειονότητα των οπαδών της) αυτοκτονικές τάσεις της- φαντάζει απίθανο να κινηθεί στη μετριότητα.
Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω για την πρωταρχική αιτία αυτού του φαινομένου, για τη γενεσιουργό αιτία αυτού του ανέμου αλλαγής που πνέει στο σύλλογο. Ο Πάμπος Χριστοδούλου αποτελεί ασφαλώς μια εξαιρετική κίνηση, είναι ένας εγνωσμένων δυνατοτήτων προπονητής, διψασμένος για διακρίσεις κι ενώπιον της μεγαλύτερης πρόκλησης της καριέρας του.
Ωστόσο, η… μεσσιανική υποδοχή του από το κοινό των «λεόντων» ίσως αποτελεί και τη μεγαλύτερη απειλή για την επιτυχία της αποστολής του στη Λεμεσό. Οι οπαδοί αναμένουν από τον 43χρονο να κάνει στην ομάδα τους παπάδες ανάλογους εκείνων της τριετίας στη Δόξα και της περασμένης σεζόν στον Ολυμπιακό.
Δεν είναι απίθανο, δεν είναι όμως και αυτονόητο. Ο Κύπριος τεχνικός πρέπει να αποδείξει ότι αντέχει την πίεση του πρωταγωνιστικού ρόλου (και κατ’ επέκταση του πρωταθλητισμού) κι ακολούθως ότι μπορεί να το διδάξει και στην -επίσης άμαθη σε τέτοιες συνθήκες- ομάδα του. Οι υπερβολικές προσδοκίες της εξέδρας μόνο καταλυτικά μπορούν να επιδράσουν σ’ αυτήν την προσπάθεια.
Ποιος μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία και στην αποτυχία; Στη δεδομένη χρονική στιγμή μόνον ο Ανδρέας Σοφοκλέους. Ο πρόεδρος της ΑΕΛ εισήλθε στα ποδοσφαιρικά κοινά ως ταύρος εν υαλοπωλείω και δεν δίστασε να συγκρουστεί με τους πάντες, όχι πάντοτε την καταλληλότερη στιγμή ή με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο.
Ψήγματα της παραγοντικής ωρίμανσής του είχαν διαφανεί ήδη από την περασμένη περίοδο (σ.σ. ο μόνος που μίλησε ανοικτά για την αναγκαιότητα ίδρυσης επαγγελματικής λίγκας), αλλά τους τελευταίους μήνες έχουν πυκνώσει σε ανησυχητικά μεγάλο βαθμό για τους ανταγωνιστές των «λεόντων».
Η πρόσληψη Χριστοδούλου ήταν η πιο ποδοσφαιρική κίνησή του στο θέμα προπονητή από το ξεκίνημα της θητείας του, η συνειδητή επιδίωξη της μείωσης του μπάτζετ το μεγαλύτερο δίχτυ ασφαλείας για την οικονομική επιβίωση του συλλόγου και η δρομολόγηση των εξελίξεων για το ιδιόκτητο γήπεδο η πιο τρανή επιβεβαίωση ότι έχει σταματήσει να βλέπει, να σκέπτεται και να ενεργεί κοντόφθαλμα.
Το αληθινό στοίχημα για τον ίδιο έγκειται πλέον στο να αποδείξει ότι μπορεί να διατηρήσει αυτήν την ψύχραιμη, εποπτική ματιά (όχι μόνο εν μέσω θερινής ποδοσφαιρικής ραστώνης, αλλά) και στην άψη της μάχης, ήτοι στη διάρκεια της περιόδου και δη, όταν τα πράγματα αναπόφευκτα ζορίσουν.
Αν και τότε αποποιηθεί τις πρακτικές που μετέρχεται η συντριπτική πλειονότητα των ομολόγων του, θα έχει μετατραπεί οριστικά στον εγγυητή της αγωνιστικής εκτόξευσης της ΑΕΛ και θα έχει δικαιώσει όσους οπαδούς της επιμένουν ήδη από τώρα ότι «όλες οι υπόλοιπες ομάδες θα ήθελαν να έχουν στο τιμόνι τους τον πρόεδρό μας». Οψόμεθα. Ο καιρός γαρ εγγύς…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου