Στη Σκοτία, χθες και σήμερα, οι αγώνες ποδοσφαίρου διεξάγονται με αλλοδαπούς διαιτητές. Οι εγχώριοι δεν κρίθηκαν ανίκανοι και ακατάλληλοι (όχι επισήμως τουλάχιστον), κατέβηκαν ωστόσο σε απεργία διαμαρτυρόμενοι για την αντιμετώπιση που τυγχάνει κάθε σφύριγμά τους (από παίκτες, προπονητές, παράγοντες, οπαδούς) και φοβούμενοι για την ασφάλεια των οικογενειών τους.
Η συγκεκριμένη απεργία επιβεβαιώνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι οι συζητήσεις για τις αποφάσεις των διαιτητών χρονολογούνται από την ημερομηνία καθιέρωσής τους στο ποδόσφαιρο. Δεύτερον, ότι τα τελευταία χρόνια προσλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις το φαινόμενο της επίρριψης ευθυνών στη διαιτησία απ’ όποιον χρειάζεται επειγόντως ένα άλλοθι για τις χαμηλές πτήσεις της ομάδας του.
Επιτιθέμενοι στους διαιτητές πλείστοι παράγοντες και προπονητές επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν, να στρέψουν τα φώτα μακριά από τους παίκτες τους. Υπάρχουν φυσικά κι άλλοι τρόποι (σ.σ. ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι σε θέση να γράψει εγκυκλοπαίδεια πάνω στην τέχνη του αντιπερισπασμού), ωστόσο στην Κύπρο και ορισμένες άλλες χώρες (βλέπε Ελλάδα, Ιταλία) οι διαιτητές κρίνονται ως ο πιο εύκολος στόχος, ενδεχομένως επειδή η ανέλιξή τους δεν περνά μέσα από αξιοκρατικές διαδικασίες.
Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Οι επιθέσεις στη διαιτησία προσφέρουν άλλοθι στους ποδοσφαιριστές για τις μέτριες εμφανίσεις κι επιδόσεις, ενώ η αξιοπιστία των παραπονούμενων φθίνει όσο πιο συχνά καταφεύγουν σε αυτές τις μεθόδους. Σκεφτείτε απλώς το εξής: είναι τα φαλτσοσφυρίγματα η μόνη (ή, εν πάση περιπτώσει, η βασικότερη) αιτία που τα δύο τρίτα των συλλόγων της πρώτης κατηγορίας εμφανίζονται χειρότεροι απ’ ό,τι την περασμένη περίοδο;
Εξαιρουμένων των ΑΕΚ, Δόξας και Ολυμπιακού ποια άλλη ομάδα μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει ανεβάσει το επίπεδό της σε σύγκριση με πέρυσι; Ακόμη κι ο πρωτοπόρος ΑΠΟΕΛ δεν έχει -στον τρίτο συναπτό χρόνο υπό την καθοδήγηση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς- την εξέλιξη που θα όφειλε και περισσότερο μοιάζει να εκμεταλλεύεται τα στραβοπατήματα των ανταγωνιστών του.
Μήπως λοιπόν θα ήταν πιο ωφέλιμο η πανταχόθεν, μόνιμη και υψηλότατων τόνων κριτική για τη διαιτησία να αντικατασταθεί εν μέρει από μια γόνιμη αυτοκριτική; Δεν έχουν περάσει δα παρά τρεις μήνες από το καλοκαίρι, το οποίο με συνοπτικές διαδικασίες ποδοπάτησε το όραμα ευρωπαϊκής μακροημέρευσης των κατά τεκμήριο τεσσάρων κορυφαίων ομάδων της περασμένης περιόδου.
Τόσο γρήγορα λησμονήθηκε το συγκεκριμένο πάθημα; Προτού καν γίνει μάθημα; Οι κυπριακοί σύλλογοι σώφρον θα είναι να κοιτάξουν λίγο καλύτερα και βαθύτερα τα του οίκου τους, διότι η πτώση του επιπέδου αποτελεί πραγματικότητα και η επιστροφή στην ευρωπαϊκή ανυποληψία θα έρθει πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι το σκαρφάλωμα στην 20ή θέση της βαθμολογίας πενταετίας της UEFA.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου