Από τις 5 Σεπτεμβρίου είχα καταθέσει -απ’ αυτήν τη γωνιά- την πεποίθηση πως «στην Κύπρο κακώς η ανικανότητα (των διαιτητών) λογίζεται ως προτιμητέα σε σύγκριση με την επιτηδειότητα. Είναι εξίσου επικίνδυνη και πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως τέτοια, δηλαδή με απόσυρση από τα γήπεδα». Καλύτερη απόδειξη από το κραυγαλέο σφάλμα (τεκμήριο άγνοιας κανονισμών) του Αντώνη Χριστοδούλου στον αγώνα Εθνικός-ΑΕΛ δυσκολεύομαι να φανταστώ.
Έγραφα επίσης τότε ότι «η ΚΟΠ θα έπρεπε να ελέγχεται διπλά για την παρουσία ανίκανων διαιτητών απ’ ό,τι για την ενδεχόμενη ύπαρξη διεφθαρμένων. Η απόδειξη δωροδοκίας ή χρηματισμού ενός διαιτητή είναι ζόρικη υπόθεση (και άπτεται της αρμοδιότητας πολλών), η αξιολόγηση της ικανότητάς του αποτελεί αποκλειστικά δική της ευθύνη». Μεγαλύτερη επιβεβαίωση από τις κουβέντες του (προέδρου του συνδέσμου διαιτητών) Γιώργου Πάπουτσου πως υφίσταται μεγαλοπαράγων της ΚΟΠ, ο οποίος καταστρέφει το χώρο της διαιτησίας παραφουσκώνοντας τα μυαλά των διαιτητών, δεν υπάρχει.
Έκλεινα εκείνο το κείμενο με την ακόλουθη φράση: «Στην κυπριακή ομοσπονδία ακόμη δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το ενδεχόμενο ο βασικότερος λόγος που οι ιθαγενείς διαιτητές επιδιώκουν την τιμωρία μόνο των εκ προθέσεων λαθών τους να είναι η αυτογνωσία πως στο σινάφι κυκλοφορούν πολύ περισσότεροι ανίκανοι απ’ ό,τι διεφθαρμένοι». Μπορείτε να σκεφτείτε πιο πειστική δικαιολογία για το γεγονός ότι ο Ανδρέας Τύλληρος, παρατηρητής του αγώνα της περασμένης Δευτέρας, «έβγαλε λάδι» στην έκθεσή του το διαιτητικό καρέ;
Ας μην το κουράζουμε περαιτέρω. Στις αρχές της εβδομάδας, στο «Δασάκι» της Άχνας, έλαβε χώρα η ηχηρή και δημόσια επισημοποίηση της χρεοκοπίας της κυπριακής διαιτησίας, όπως αυτή υφίσταται σήμερα -από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Άγνοια κανονισμού για έναν διαιτητή ισοδυναμεί με άγνοια νόμου για έναν πολίτη. Είναι μη αποδεκτή από κάθε δικαστήριο.
Το πλέον εύκολο σ’ αυτή τη νοσηρή υπόθεση είναι ο επιμερισμός ευθυνών. Η ΚΟΠ ανέχεται (και αμείβει πλουσιοπάροχα) ανίκανους ή δόλιους διαιτητές, οι οποίοι προωθούνται και υποστηρίζονται από μη αξιοκρατικούς μηχανισμούς, διδάσκονται λανθασμένα τους νέους κανονισμούς (σε θερινά σεμινάρια στην… Αγία Νάπα!), τους προσαρμόζουν κατά το δοκούν και -μέσω τραγελαφικών εκθέσεων των παρατηρητών- παίρνουν το πράσινο φως, για να συνεχίσουν να τρελαίνουν κόσμο.
Το πλέον δύσκολο είναι το ξήλωμα όλων των υπευθύνων. Είναι όμως η μοναδική διέξοδος και ελπίδα για το μέλλον του αθλήματος στην Κύπρο. Μεσοβέζικες λύσεις δεν χωρούν. Αν η ΚΟΠ δεν προτίθεται ν’ αλλάξει στρατηγική και πλεύση, η απόσχιση, ανεξαρτητοποίηση και ανάθεση της διαιτησίας σε επαγγελματίες αλλοδαπούς αποτελεί μονόδρομο. Ασφαλώς δεν είναι τιμητικό για μια χώρα να στελεχώνει όλη τη διαιτητική της πυραμίδα με αλλοδαπούς. Τιμητική όμως δεν είναι και η εικόνα που επί χρόνια βγάζει το ποδόσφαιρό μας σε αυτόν τον τομέα τόσο εντός όσο κι εκτός συνόρων.
Σε τελική ανάλυση, ύψιστο ζητούμενο στη δεδομένη στιγμή είναι η αμεροληψία, την οποία δυστυχώς σε αυτήν τη φάση μόνον οι ξένοι δύνανται να εγγυηθούν. Λυπηρό μεν, αληθές δε. Και απολύτως αναγκαίο να υλοποιηθεί άμεσα. Το ποδόσφαιρο παραμένει το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας, η διαρκής σκύλευση και διαπόμπευσή του, ωστόσο, έχει φέρει και τους τελευταίους πιστούς στα όρια της απόγνωσης. Αν και αυτοί ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους, καληνύχτα.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου