Καίτοι φίλα προσκείμενος στη Ρεάλ Μαδρίτης, ομολογώ ότι χάρηκα την ξεγυρισμένη πεντάρα της Μπαρσελόνα στο clasico της περασμένης Δευτέρας. Αφ’ ενός διότι οι Καταλανοί παίζουν σε επίπεδο τακτικής σκέψης ένα πολύ δύσκολο ποδόσφαιρο (που δεν μπορείς παρά να τους το πιστώσεις) αφ’ ετέρου διότι το 0-5 ήταν το ιδανικό αντίδοτο στην αλαζονική έπαρση του Ζοζέ Μουρίνιο.
Ο Πορτογάλος, ο οποίος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε αποδείξει ως προπονητής της Ίντερ ότι κατέχει το πώς εξουδετερώνεται (και μάλιστα σε δύο 90λεπτα) η επιθετική μηχανή των «μπλαουγκράνα», έπεσε θύμα του εγωισμού του. Φτιαγμένος από τα πικαρίσματα των αντιπάλων περί κατενάτσιο των «νερατζούρι» και φλεγόμενος από επιθυμία να αποδείξει -μέσα στο άντρο του αιώνιου εχθρού- πως εκείνος είναι σε θέση να διδάξει το totaal voetbal πιο γρήγορα κι αποτελεσματικά απ’ ό,τι ο αντίπαλός του, ο 47χρονος υπέπεσε στην ύβρη: έστειλε τη Ρεάλ να αντιμετωπίσει την Μπαρσελόνα στο δικό της προνομιακό επίπεδο: φουλ επίθεση εσείς; Φουλ επίθεση κι εμείς! Το αποτέλεσμα πέρασε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη συντριβή της προπονητικής καριέρας του.
Ο “Special One, 2, 3, 4, 5” (όπως εξαιρετικά εύστοχα τον χαρακτήρισε ελληνική ιστοσελίδα, την οποία αναπαρήγαγε ακόμη και η μαδριλένικη Marca) δεν είναι ο μόνος στο σινάφι που υπερεκτιμά τις δυνατότητές του. Για τον ίδιο λόγο ο Γιώργος Πολυβίου αποτέλεσε παρελθόν για τον ΑΠΟΠ/Κινύρα Πέγειας μετά τον αποκλεισμό στο κύπελλο από τον Ατρόμητο Γεροσκήπου.
Χρειάστηκε να περάσει υπερβολικά πολύς καιρός, προκειμένου ο Κύπριος τεχνικός να συνειδητοποιήσει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι -ως άλλος δον Κιχώτης- πάλευε με ανεμόμυλους. Στην Πέγεια είχε γίνει ουσιαστικά ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ο κυματοθραύστης όλων των προβλημάτων που κάθε τρεις και λίγο ενέσκηπταν. Ήταν μια εκ προοιμίου χαμένη μάχη, στην οποία άντεξε περισσότερο απ’ ό,τι οι πλείστοι εκτιμούσαν.
Αυτό ωστόσο ενδέχεται να αποδειχθεί λιγότερο χρήσιμο στην ομάδα απ’ ό,τι η αποχώρησή του, η οποία είναι το ενδεδειγμένο ηλεκτροσόκ, προκειμένου να αφυπνιστούν και ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους όλοι όσοι μέχρι τώρα κρύβονταν πίσω του. Για τον ίδιο το πάθημα-μάθημα από τη συγκεκριμένη ιστορία είναι το ακόλουθο: τα one-man-show των προπονητών ανήκουν στο παρελθόν του ποδοσφαίρου -όχι στο παρόν και μέλλον.
Ο τεχνικός μιας ομάδας έχει συγκεκριμένο τομέα αρμοδιοτήτων, είναι αδύνατον σε βάθος χρόνου να διεκπεραιώνει ταυτόχρονα τα καθήκοντα και του σκάουτερ και του τεχνικού διευθυντή και της διοίκησης. Ως προς αυτόν τον τομέα ο Πολυβίου (ορμώμενος από εξαιρετικά αγαθές προθέσεις) υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Και, πάντα κατ’ αναλογία, γνώρισε το δικό του… μουρινιακό Βατερλό. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου