Ομόνοια: Ποιος είναι ο σωστός πήχης;

Την προετοιμασία για το… ανηφορικό πρόγραμμα ως το τέλος του Νοεμβρίου ξεκινά σήμερα η Ομόνοια και άπαντες στους «πρασίνους» αναμένουν με ενδιαφέρον (ενδεχομένως κι αγωνία) ποιες εξελίξεις θα δρομολογήσει ο Κώστας Καϊάφας σε επίπεδο προσώπων ή/και τακτικής, προκειμένου η ομάδα να αντεπεξέλθει επιτυχώς στα απανωτά ντέρμπι με Απόλλωνα (10.11), ΑΕΛ (22.11) και ΑΠΟΕΛ (30.11).

Προφανώς στο «τριφύλλι» υπάρχουν περιθώρια για πολλή δουλειά κι ακόμη περισσότερη βελτίωση τόσο σε εξατομικευμένο επίπεδο όσο και στη συνολικότερη (αγωνιστική και τακτική) συμπεριφορά της ομάδας. Ασφαλώς και είναι απαραίτητη η γενναία αυτοκριτική για τις μέχρι στιγμής επιλογές του τεχνικού επιτελείου και τις εμφανίσεις των ποδοσφαιριστών.

Το ζήτημα εν προκειμένω, ωστόσο, είναι η έξωθεν κριτική, η οποία πηγάζει από το πού έχει τοποθετήσει ο κόσμος τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεων από την ομάδα του. Και εδώ έπειτα από την παρέλευση 14 επίσημων αγώνων στη σεζόν αποκρυσταλλώνεται πως έχει γίνει λανθασμένη εκτίμηση.

Προβάλλεται πανταχόθεν ως επιχείρημα πως οι εντός συνόρων εμφανίσεις της Ομόνοιας δεν συνάδουν με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές το δίμηνο Ιουλίου-Αυγούστου. Από τις 30 Σεπτεμβρίου είχαμε γράψει στο sigmalive για το «Πώς η Ευρώπη «χάλασε» Ομόνοιακαι ΑΕΛ» αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι:

-«Στην Ομόνοια οι άνετες προκρίσεις επί εξαιρετικά αδύναμων αντιπάλων (Μπούντουτσνοστ, Μέταλουργκ Σκοπίων), το κοίταγμα στα μάτια της Ντινάμο Μόσχας και η διαιτησία του Τούντορ ώθησαν πολλούς στο (βιαστικό, όπως αποδεικνύεται) συμπέρασμα ότι η ομάδα του Κώστα Καϊάφα μπορούσε εν τέλει να φανεί πιο ανταγωνιστική απ’ ό,τι αναμενόταν, πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι αναμενόταν»

-«Η πανταχόθεν πίεση σε Ομόνοια και ΑΕΛ να επιβεβαιώσουν εντός συνόρων τα διεθνή ανδραγαθήματά τους αποδεικνύεται βάρος και άγχος δυσβάσταχτο. Το σκηνικό επιδεινώνεται από το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις τους «ψύλλιασαν» και έκαναν ακόμη πιο προσεκτικούς τους εγχώριους αντιπάλους».

-«Ως υπό δημιουργία ομάδες το «τριφύλλι» και οι «λέοντες» βολεύτηκαν αφάνταστα από πλευράς τακτικής, όταν αντιμετώπισαν κατά τεκμήριο ισχυρότερες ομάδες, απέναντι στις οποίες ήταν το ξεκάθαρο αουτσάιντερ και δεν είχαν την παραμικρή πίεση αποτελέσματος. Όταν το σκηνικό αντιστράφηκε πλήρως στο εγχώριο πρωτάθλημα, όταν δηλαδή Ομόνοια και ΑΕΛ κλήθηκαν να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας (έως και κυριαρχίας) απέναντι σε κλειστές άμυνες, βγήκαν στην επιφάνεια τα προβλήματα».

Πέντε εβδομάδες αργότερα όλα τα παραπάνω έχουν επιβεβαιωθεί μέχρι κεραίας, ωστόσο έχουν αρχίσει να διαφαίνονται και κάποια πράγματα ακόμη. Όπως για παράδειγμα ότι οι πραγματικά ανταγωνιστικές εμφανίσεις της Ομόνοιας στην Ευρώπη ήταν μόλις δύο (στα παιχνίδια με την Ντινάμο Μόσχας) και ως εκ τούτου αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Αν βγουν από την εξίσωση τα συγκεκριμένα παιχνίδια και η μέχρι στιγμής πορεία του «τριφυλλιού» στο πρωτάθλημα αξιολογηθεί με βάση τις πολύ χαμηλές προσδοκίες που υπήρχαν πριν το ξεκίνημα της περιόδου (σ.σ. όταν η οικονομική εξυγίανση σε βάθος τριετίας χαρακτηριζόταν εφάμιλλη της κατάκτησης πρωταθλήματος και αποφευγόταν επιμελώς η οριοθέτηση οποιωνδήποτε στόχων για τις εντός κι εκτός συνόρων διοργανώσεις), τότε η εικόνα αίφνης αλλάζει προς το θετικότερο.

Τα πάντα, συνεπώς, είναι ζήτημα οπτικής και κριτηρίων αξιολόγησης. Με γνώμονα τα παιχνίδια απέναντι στην Ντινάμο και την παραδοσιακή δυναμική της Ομόνοιας η νυν πορεία εύλογα προκαλεί εκνευρισμό και δρομολογεί εξελίξεις, με γνώμονα όμως τις πλείστες αναμετρήσεις αυτής της περιόδου και την τρέχουσα δυναμική του «τριφυλλιού» η μέχρι στιγμής πορεία είναι απόλυτα εντός προγράμματος. Στην πρώτη περίπτωση το πιθανότερο είναι οι «πράσινοι» να συνεχίσουν να κάνουν άλματα κάτω από το ύψος του πήχη. Στη δεύτερη περίπτωση, αντιθέτως, η υπέρβαση συγκεντρώνει πολύ περισσότερες πιθανότητες.