Το τέλος των αυτονόητων, για το οποίο έγραφα στο αντίστοιχο σημείωμα πέρυσι, ήρθε και για την Κύπρο το 2012. Με χειρότερο τρόπο απ’ ό,τι σκιαγραφούσα. Ήδη πολύς κόσμος είναι στην ανεργία ή εργάζεται περισσότερο για μικρότερη αμοιβή. Ήδη η ύφεση πλήττει τον προϋπολογισμό κάθε νοικοκυριού στερώντας το ακόμη και από είδη πρώτης ανάγκης.
Πολύ σύντομα θ’ αδυνατούμε να πληρώνουμε λογαριασμούς και δάνεια, ο προγραμματισμός μας θα γίνεται όλο και πιο κοντόφθαλμος (από μήνα σε μήνα, από εβδομάδα σε εβδομάδα, από μέρα σε μέρα) και θα καταλήξουμε να παλεύουμε (όχι για να ζήσουμε, αλλά) για να επιβιώσουμε.
Το χειρότερο όμως είναι ότι άμεσα θα απειληθεί η εθνική κυριαρχία μας, η οντότητά μας ως λαός. Συμβαίνει ήδη στην Ελλάδα, όπου πρόσφατα δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης ότι, αν δεν εφαρμοστούν τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, οι δανειστές νομιμοποιούνται να καρπωθούν εθνική περιουσία. Ό,τι δηλαδή εξ αρχής επεδίωκαν, όταν έβαζαν τη χώρα σε μια διαδικασία δανεισμού, από την οποία γνώριζαν ότι ήταν αδύνατο ν’ απαγκιστρωθεί.
Όποιος ελπίζει ή πιστεύει ότι η Κύπρος δεν θα βαδίσει στα ίδια μονοπάτια, τρέφει επικίνδυνες αυταπάτες. Εντός του ευρώ η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη και μονοδρομημένη (με στέρεες ασφαλιστικές δικλείδες) από άλλους.
Τα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας αποδεικνύουν ότι η ευημερία εντός του ευρώ είναι ουτοπική. Το αντίστοιχο της Ισλανδίας αλλά και η Κύπρος της λίρας δείχνουν πόσο καλύτερη είναι η ζωή εκτός ευρωζώνης.
Παρεμπιπτόντως: ο τρόπος που οδηγήθηκε η Κύπρος στο μνημόνιο (χωρίς δημόσια εκκαθάριση των ιδιωτικών τραπεζών που αιτήθηκαν κρατική ανακεφαλαιοποίηση και άνευ δημοψηφίσματος για την έλευση της τρόικας) αποτελεί ακόμη ένα πειστήριο πως ο εχθρός δεν είναι μόνον εκτός των τειχών.
Ο εξαθλιωμένος ελληνικός λαός μόλις αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο βρόμικο παιχνίδι του έστησαν. Ό,τι διαχρονικά απέτυχαν να του πάρουν με πολέμους, είναι έτοιμοι -χάρη στο ευρώ (των χρεών) και στο διεφθαρμένο και δοσίλογο εγχώριο πολιτικό προσωπικό- να του το αρπάξουν: την πατρίδα του. Το ζήτημα πλέον είναι αν ο λαός θα αποφασίσει και υλοποιήσει την αντίστασή του, προτού τον αφανίσουν από το χάρτη.
Κι επειδή η συνταγή τελειοποιείται και επιταχύνεται όσο αυξάνουν οι χώρες, στις οποίες εφαρμόζεται, όλα αυτά είναι σκηνές από ταινία προσεχώς στην Κύπρο. Σύντομα θα κληθούμε να απαντήσουμε στο ίδιο ερώτημα που τίθεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα: είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπίσουμε τη χώρα και την εθνική μας οντότητα;
Τι θέλουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας: μια πατρίδα ελεύθερη ή μια αποικία-ομοσπονδία, όπου θα τα περιμένει μια τριτοκοσμική κατάσταση (εξαθλιωμένη ζωή υπό τις διαταγές πάσης φύσεως τραπεζών και πολυεθνικών-μαμούθ);
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά απαντάται εύκολα για όσους αρνούνται ό,τι μας χωρίζει (κόμματα και θρησκείες) και προτάσσουν ό,τι μας ενώνει και μας εξυψώνει: τον πατριωτισμό και τη δημοκρατία, την οποία στην κορυφαία μορφή της (και όχι στη σημερινή) εμείς διδάξαμε στην ανθρωπότητα.
ΥΓ: Συγγνώμη για το μη αθλητικό περιεχόμενο του άρθρου, αλλά το ποδόσφαιρο (και γενικά ο αθλητισμός) είναι το ωραιότερο ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ πράγμα στη ζωή μας. Καλή Χρονιά και Καλή Λευτεριά σε όλο τον Ελληνισμό!
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου