Οι τελευταίοι σκεπτικιστές λογικά πρέπει να εξέλειψαν προχθές. Μετά την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της UEFA για πανευρωπαϊκό Euro το 2020 το Τσάμπιονς Λιγκ των 64 ομάδων δεν είναι απλώς μια σκέψη, αλλά η απτή πραγματικότητα από το 2015 και μετά.
Τα γεγονότα ομιλούν από μόνα τους. Από το 2007 το Τσάμπιονς Λιγκ απέκτησε τον περίφημο δρόμο των πρωταθλητών και μια πενταετία αργότερα βρίθει ομάδων-σάκων του μποξ που θέτουν το ένα αρνητικό ρεκόρ πίσω από το άλλο. Ντινάμο Ζάγκρεμπ, Μονπελιέ, Νόρντζελαντ και Λιλ ήταν η σχετική φουρνιά στη φάση των ομίλων που έριξε αυλαία μεσοβδόμαδα…
Η επόμενη καινοτομία ήταν η αύξηση των συμμετεχόντων στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από 16 σε 24. Το 2016 στα γήπεδα της Γαλλίας έχουν εκ των προτέρων μηδαμινές πιθανότητες να παρευρεθούν μόνον ποδοσφαιρικοί νάνοι επιπέδου Λίχτενσταϊν, Αγίου Μαρίνου, Ανδόρας και Φερόε. Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν δικαίωμα στην ελπίδα τόσο βάσιμο όσο και το ενδεχόμενο αδιάκοπων χασμουρητών από τους ποδοσφαιρόφιλους στη διάρκεια των προκριματικών και των ομίλων της διοργάνωσης.
Το Euro σε διψήφιο αριθμό χωρών έρχεται απλώς να προστεθεί στην ήδη σημαντική χορεία επιχειρημάτων όσων υποστηρίζουν πως ο Μισέλ Πλατινί είναι απαράμιλλος στο πλασάρισμα των εμπορικών συμφερόντων της ομοσπονδίας του με τον μανδύα ενός σοσιαλιστικού ποδοσφαιρικού ρομαντισμού.
Η UEFA ισχυρίζεται ότι διαπλατύνοντας το ποδοσφαιρικό πάρτι βάζει πολύ περισσότερες χώρες στον πυρετό του Euro μειώνοντας συνάμα τα έξοδα διοργάνωσης για κάθε μία εξ αυτών. Προφανώς δεν μπορούσε να επιχειρηματολογήσει υπέρ της καινοτομίας της παραδεχόμενη δημοσίως ότι δεν συγκινήθηκε από τις υποψηφιότητες της Τουρκίας και του διδύμου Γεωργίας/Αζερμπαϊτζάν.
Αλλά, όσο κι αν προσπαθήσουν ο Πλατινί και η παρέα του, αποκλείεται να αποκρύψουν τη στυγνή πραγματικότητα: τη θυσία ακόμη ενός μέρους της ταυτότητας του ποδοσφαίρου στο βωμό του χρήματος. Διότι στα ταμεία της UEFAκαι της βιομηχανίας τουρισμού θα καταλήξει σχεδόν εξ ολοκλήρου ο πακτωλός χρημάτων που καλούνται πλέον να ξοδέψουν οι ποδοσφαιρόφιλοι για τις μετακινήσεις τους στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις που θα φιλοξενούν τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων τους.
Η εθνική σφραγίδα της εκάστοτε οικοδέσποινας χώρας στη διοργάνωση αφανίζεται και αυτή η ποδοσφαιρική εξέλιξη είναι απόλυτα ταιριαστή με τις πολιτικές ζυμώσεις του καιρού μας. Για την ακρίβεια ακολουθεί τη δημόσια τοποθέτηση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) υπέρ της κατάλυσης των κρατών στο βωμό μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης.
Αυτό είναι το επόμενο στάδιο στήριξης του (ασθμαίνοντος) ευρώ των τραπεζών εις βάρος του εργαζόμενου κοσμάκη, στην πλάτη του οποίου αποφάσισε πλέον να κερδοσκοπήσει και ο Πλατινί.
Μην απελπίζεστε και μην απογοητεύεστε πάντως. Τα σημεία των καιρών είναι ευανάγνωστα: ως το 2020 είτε οι λαοί της Ευρώπης θα είναι τόσο εξαθλιωμένοι που ουδόλως θα ενδιαφέρονται για μπάλα είτε η οργίλη αντίδρασή τους θα έχει επιφέρει τέτοιες κοσμογονικές αλλαγές που τύπου όπως οι νυν ηγέτες της ευρωζώνης και της UEFA θα έχουν από καιρού εξαφανιστεί από το χάρτη.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου