Μ’ εξαίρεση τον ΑΠΟΕΛ, ο οποίος στον πακτωλό εσόδων από το Τσάμπιονς Λιγκ πρόσθεσε αυτό το καλοκαίρι και τα εκατομμύρια από τις πωλήσεις των Αλμέιδα και Τριτσκόφσκι, ουδείς κυπριακός σύλλογος είναι σε θέση να ισχυριστεί πως μπορεί να βγάλει οικονομικά τη σεζόν δίχως να βάλει το χέρι στην τσέπη είτε ο ιδιοκτήτης-μεγαλομέτοχος-πρόεδρος είτε ο κόσμος, προκειμένου να καλυφθούν χρέη ή τρύπες στον προϋπολογισμό.
Επενδυτές μεγάλης οικονομικής επιφάνειας με ζεστό ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο δεν αφθονούν πλέον στην αγορά, εξ ου και ολοένα και περισσότερες ομάδες θα (ακολουθούν το παράδειγμα της Ομόνοιας και της Ανόρθωσης και θα) στρέφονται προς τους οπαδούς τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Η συγκεκριμένη πρακτική δεν συνιστά πανάκεια. Για την ακρίβεια, δεν αποτελεί καν ημίμετρο. Εν μέσω συνεχιζόμενης κρίσης (με τα έσοδα να καταποντίζονται και τις τιμές των βασικών αγαθών να εκτοξεύονται), είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζουν τα σωματεία ότι ο μέσος φίλαθλος θα προτάξει την αγάπη του για την μπάλα από την επιβίωση του ιδίου και της οικογένειάς του.
Όσοι αμφιβάλλουν για το προφανές, ας ρίξουν μια ματιά και στα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, όπου πλην του Ολυμπιακού όλες οι υπόλοιπες ΠΑΕ (ακόμη και μεγέθη, όπως ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ) πορεύονται με δανεικά, διακανονισμούς και με τη διαρκή αγωνία για το τι τους ξημερώνει αύριο.
Οι κυπριακοί σύλλογοι, οι οποίοι ως επί το πλείστον ζουν κρατικοδίαιτα, έχουν καθυστερήσει ήδη να αντιληφθούν τα σημεία των καιρών. Να καταλάβουν δηλαδή πως στην εποχή της τρόικας ο κρατικός κορβανάς γι’ αυτούς θα συρρικνώνεται διαρκώς μέχρι σημείου εκμηδενισμού. Ότι ο δοκιμαζόμενος κόσμος δεν θα δίνει εύκολα πλέον χρήματα για εισιτήριο (διαρκείας ή μη).
Με την αβελτηρία και την οκνηρία τους οι ομάδες μας έχουν περιορίσει την γκάμα των εσόδων τους στα τηλεοπτικά δικαιώματα (σε ποσοστό 90%) και στις χορηγίες. Και στους δύο τομείς σχεδόν έχουν εξαντλήσει τα περιθώριά τους, τουλάχιστον με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα. Το παράθυρο για τη μετάβαση σε μια διαφορετική αντίληψη και διαχείριση των πραγμάτων είναι ακόμη ανοικτό. Όχι όμως διάπλατα και όχι για πολύ ακόμη.
Το ερώτημα είναι αν -πλην του Ανδρέα Σοφοκλέους στην ΑΕΛ (που κατάφερε με ένα άκρως οικονομικό ρόστερ να έχει απρόσμενες επιτυχίες και έχει στα σκαριά ήδη και το ιδιόκτητο γήπεδο) ή του Κώστα Μιχαηλίδη στην ΑΕΚ- υπάρχουν παράγοντες ικανοί για ανάλογους χειρισμούς. Παράγοντες όχι μόνο μέσα στα ίδια τα σωματεία, αλλά και στις διοικήσεις του ποδοσφαίρου και του κυπριακού αθλητισμού γενικότερα.
Μια ωμή καταγραφή της σημερινής πραγματικότητας καταδεικνύει πως οι συγκεκριμένοι παράγοντες είναι η διαρκώς μειούμενη μειονότητα (εξ ου και τα διαρκώς αυξανόμενα χρέη). Μέχρι να αντιστραφεί αυτό το κλίμα, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για ακόμη χειρότερες μέρες.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου