Μεγαλομανία, πανάκριβες επενδύσεις σε προπονητές και ποδοσφαιριστές, αδιαφανείς επενδυτές, υποθηκευμένα έσοδα από εισιτήρια, λογιστικά κόλπα, μοντέλα φοροδιαφυγής. Το γνωστό, τοξικό μείγμα που μέχρι πρότινος είχε οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού ή και τον αφανισμό ομάδες δεύτερης ή τρίτης διαλογής έφερε για πρώτη φορά στα όρια της χρεοκοπίας έναν αληθινά παραδοσιακό σύλλογο της γηραιάς ηπείρου.
Οι Ρέιντζερς των 54 πρωταθλημάτων (ουδείς σύλλογος παγκοσμίως έχει περισσότερα) υποχρεώθηκαν στις αρχές της εβδομάδας να καταθέσουν σε δικαστήριο στο Εδιμβούργο αίτηση υπαγωγής σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης. Αιτία η εν εξελίξει δικαστική διαμάχη με τις οικονομικές αρχές της Αυτής Μεγαλειότητας που αξιώνουν το ποσό των 58,5 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο μαζί με τα πιθανά πρόστιμα ενδέχεται να φτάσει τα 90 εκατομμύρια!
Περίπου 11 εξ αυτών όφειλαν να είχαν αποδοθεί ήδη (ως φόρος εισοδήματος και προστιθέμενης αξίας) από τον περασμένο Μάιο, όταν ο οικονομικός ζογκλέρ Γκρεγκ Ουάιτ είχε αγοράσει το 85% των μετοχών των Ρέιντζερς έναντι του συμβολικού ποσού της μίας λίρας. Ωστόσο ο εξαιρετικά αμφιλεγόμενος (ακόμη κι εκτός Γλασκόβης) πρόεδρος του συλλόγου δεν έχει καταβάλει έκτοτε ούτε σεντ!
Μέχρι και τα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας ο ιδρυθείς το 1872 σύλλογος ευελπιστούσε ότι θα μπορούσε να διαπραγματευτεί κάποια έκπτωση, ωστόσο οι βρετανικές εφοριακές αρχές παρέμειναν άκαμπτες. Και προ του κινδύνου να ορίσουν εκείνες τους οικονομικούς διαχειριστές, οι Ρέιντζερς επιβεβαίωσαν ήδη από την Τρίτη το αίτημά τους και προσέλαβαν οι ίδιους τους Πολ Κλαρκ και Ντέιβιντ Ουάιτχαουζ της λονδρέζικης εταιρείας Duff and Phelps ως οικονομικούς διαχειριστές.
Η αιτία του κακού
Οι ρίζες της οικονομικής ένδειας των «διαμαρτυρόμενων» ευρίσκονται στην τελευταία δεκαετία της περασμένης χιλιετίας, όταν δηλαδή ο σύλλογος άρχισε να συμπεριφέρεται ως μέλος της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ και ουχί της σκοτσέζικης, όπου από το 1985 οι τίτλοι καταλήγουν είτε στον ίδιο είτε στη συμπολίτισσα Σέλτικ και οι υπόλοιποι δέκα επαρχιακοί σύλλογοι έχουν ρόλο κομπάρσων (ει μη και σάκων του μποξ).
Επί δύο δεκαετίες οι Ρέιντζερς ξόδευαν περισσότερα απ’ όσα εισέπρατταν. Μόνον ο Ολλανδός τεχνικός Ντικ Άντβοκαατ (1998-2001) κόστισε συνολικά σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ(!), ενώ το ταμείο «μάτωσε» και για αστέρες, όπως οι Πολ Γκασκόιν και Μπρίαν Λάουντροπ. Ενώ η συμπολίτισσα Σέλτικ σταμάτησε να μετέχει σε αυτό το παιχνίδι και ξεκίνησε πολιτική λιτότητας, οι «τζερς» πνίγονταν στα χρέη ήδη από το 2007. Από τότε μάλιστα είχαν ξεκινήσει να μετακυλούν διαρκώς για αργότερα την ικανοποίηση οικονομικών δεσμεύσεων άνω των 90 εκατομμυρίων ευρώ.
Το τρικ του Ουάιτ
Το «γιατί» πίσω από αυτήν τη ριψοκίνδυνη πολιτική απαντάται στη βάση της μεγάλης συναισθηματικής (συνεπώς και πολιτικής) αξίας του συλλόγου. Οι εκάστοτε διοικούντες των Ρέιντζερς ήταν πεπεισμένοι ότι ουδέποτε θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης, διότι -όπως κάποτε και οι μεγάλες τράπεζες- θεωρούσαν εαυτούς ως τόσο «ζωτικά σημαντικούς για το σύστημα», ώστε σε περίπτωση ανάγκης θα ερχόταν αυτόματα η απαραίτητη πολιτική χείρα βοηθείας ή ομπρέλα προστασίας.
Όταν αυτό δεν συνέβη, ο Ουάιτ προχώρησε στην πρόσληψη διαχειριστών δικής του επιλογής, προκειμένου να δύναται να εμφανιστεί στις διαπραγματεύσεις ως πιστωτής και να ανταγωνιστεί σε αξιώσεις τη βρετανική εφορία, αφού κατά την αγορά του συλλόγου ανέλαβε και χρέη ύψους 21,5 εκατομμυρίων ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι η δική του αποπληρωμή μπορεί να πάρει προτεραιότητα έναντι αυτής της βρετανικής εφορίας, την οποία τοιουτοτρόπως ο Ουάιτ ευελπιστεί ότι θα καταφέρει να ωθήσει (μέσω των διαχειριστών) σε μια συμβιβαστική λύση, την οποία θα επιζητούν επιτακτικά ασκώντας ισχυρή δημόσια πίεση και οι πολυπληθείς οπαδοί των Ρέιντζερς.
Η επόμενη μέρα
Ήδη οι Κλαρκ και Ουάιτχαουζ επιδιώκουν να σχηματίσουν μια λεπτομερή εικόνα της οικονομικής κατάστασης του συλλόγου, προκειμένου ν’ αρχίσουν διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές για καταβολή μόνο ποσοστού των οφειλομένων. Αν δεν επιτευχθεί συμφωνία με αυτούς, ο σύλλογος μπορεί να καταλήξει ακόμη και στη χρεοκοπία, όμως αυτό φαντάζει επί του παρόντος ως απίθανο σενάριο.
Σε τελική ανάλυση, οι «διαμαρτυρόμενοι» έχουν στο χέρι δύο πολύ ισχυρά περιουσιακά στοιχεία, το «Άιμπροξ» και το προπονητικό κέντρο, τα οποία εν ανάγκη μπορούν να πωλήσουν, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου. Πιο πιθανό πάντως φαντάζει το σενάριο δημιουργίας μιας νέας ΠΑΕ, η οποία θα συνεχίσει να φέρει την επωνυμία Ρέιντζερς, αλλά δεν θα αγωνιστεί εξ αρχής στην πρώτη κατηγορία.
Η ευκαιρία της Σέλτικ
Στην προηγούμενη οικονομική κρίση των Ρέιντζερς, στη δεκαετία του 80, ωφελημένοι είχαν βγει σύλλογοι, όπως οι Αμπερντίν (1984, 1985) και Νταντί Γιουνάιτεντ (1983). Σήμερα ωστόσο υστερούν τόσο σε οικονομική ισχύ, ώστε ο δρόμος να είναι ορθάνοιχτος για μια νέα δυναστεία της Σέλτικ.
Μετά την αφαίρεση δέκα βαθμών (αυτόματη ποινή για την υπαγωγή σε καθεστώς διαχείρισης) οι «διαμαρτυρόμενοι» απώλεσαν κάθε ελπίδα για τον τέταρτο συναπτό τίτλο. Τον τελευταίο έχουν αγκαλιάσει πλέον οι Κέλτες (στο +14 το προβάδισμά τους), οι οποίοι θα κάνουν μόνοι παιχνίδι στη Σκοτία είτε αν η αιώνια αντίπαλος υποχρεωθεί να ξεκινήσει εκ νέου από χαμηλότερη κατηγορία είτε αν αποψιλωθεί σε έμψυχο δυναμικό.
Οι οικονομικοί διαχειριστές έχουν ήδη προαναγγείλει αλλαγές σε αυτό το επίπεδο και ήδη πολλοί υποψιάζονται ότι η πρόσφατη πώληση του Κροάτη επιθετικού Νίκιτσα Γέλαβιτς στην Έβερτον έναντι 5,5 εκατομμυρίων ευρώ θα είναι μόνον η αρχή μιας μαζικής εξόδου από το «Άιμπροξ».
Και γι’ αυτό το λόγο, ο Άλι ΜακΚόιστ μίλησε την περασμένη Τρίτη για «μια μαύρη μέρα στην ιστορία 140 χρόνων του συλλόγου». Ο προπονητής προσπάθησε να εμψυχώσει τους κλονισμένους φιλάθλους με την υπόσχεση ότι οι Ρέιντζερς θα επιβιώσουν, ενώ ελπίδες άφησε και η πρώτη συνέντευξη Τύπου των Κλαρκ και Ουάιτχαουζ.
Σε αυτήν αποκαλύφθηκε μεν ότι στο ταμείο του συλλόγου δεν έχει εμφανιστεί μέχρι στιγμής το δάνειο των 29 εκατομμυρίων ευρώ της εταιρείας Ticketus, η οποία ήλπιζε να βγάλει κέρδος από μελλοντικές πωλήσεις εισιτηρίων, επιβεβαίωσαν όμως ότι ήδη έξωθεν παράγοντες έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον, το οποίο θα εξεταστεί τις προσεχείς ημέρες.
Την περασμένη Τετάρτη ορισμένες δεκάδες οπαδοί εξέφραζαν την οργή τους μπροστά στις πύλες του σταδίου «Άιμπροξ». Η οργή τους είχε ως στόχο τις εφοριακές αρχές στο μακρινό Λονδίνο, προ πάντων όμως τον Κρεγκ Ουάιτ, τον 40χρονο ιδιοκτήτη των Ρέιντζερς. Οι τελευταίοι ιδρύθηκαν το 1873 και ουδείς σύλλογος σε παγκόσμιο επίπεδο έχει κατακτήσει περισσότερα πρωταθλήματα από αυτούς. Το ένδοξο παρελθόν ωστόσο είναι ανάμνηση και το μέλλον διαγράφεται ζοφερό.
Οι ανά τον κόσμο σύλλογοι με τα περισσότερα πρωταθλήματα
54 Ρέιντζερς (Σκοτία)
50 Λίνφιλντ (Β. Ιρλανδία)
48 Πενιαρόλ (Ουρουγουάη)
43 Νασιονάλ (Ουρουγουάη)
42 Σέλτικ (Σκοτία)
41 Νότιος Κίνα (Χονγκ Κονγκ)
39 Ολίμπια Ασουνσιόν (Παραγουάη)
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου