Προ επταετίας η Φούλαμ ευρισκόταν στην κορυφή: αήττητη πρωταθλήτρια, κυπελλούχος και κάτοχος του Λιγκ Καπ Αγγλίας -μόλις ένα χρόνο μετά την άνοδο στην πρώτη κατηγορία! Τότε, την περίοδο 2002/03, ο σύλλογος ήταν το μέτρο των πάντων στο αγγλικό ποδόσφαιρο -σε επίπεδο γυναικών…
Αν η αντρική ομάδα διαιρέσει τα χρόνια ύπαρξής της με τους (εγχώριους και διεθνείς) τίτλους της, θα προκύψει ο αριθμός 131, μόνον αν αξιολογηθεί ως τρόπαιο το Κύπελλο Ιντερτότο του 2002. Πέραν τούτου, ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Οι τίτλοι στο πρωτάθλημα Νότου (1906, 1907) και η πρόκριση στον τελικό του αγγλικού (1975) παραμένουν μέχρι σήμερα οι μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία ενός συλλόγου που υπήρξε υπερβολικά ασήμαντος ακόμη και για ν’ αποκτήσει τη φήμη του αιώνιου δεύτερου.
Ωστόσο μετά το εκτός έδρας 0-0 με το Αμβούργο την περασμένη Πέμπτη η ομάδα του Ρόι Χόντγκσον απέχει μια νίκη από την κορυφαία στιγμή της ιστορίας της: την παρθενική παρουσία σ’ έναν ευρωπαϊκό τελικό και ενδεχομένως την κατάκτηση του πρώτιστου αληθινού και βαρυσήμαντου τροπαίου της! Ήδη πάντως ο σύλλογος από το νοτιοδυτικό προάστιο του Λονδίνου προσφέρει μία από τις ωραιότερες ιστορίες της τρέχουσας περιόδου, μια ιστορία όμοια σε μεγάλο βαθμό με τις αμερικανικές αθλητικές ταινίες, στις οποίες μια ομάδα ελάχιστα ταλαντούχων και αποτυχημένων παικτών φέρνει τα πάνω κάτω.
Στη μόλις δεύτερη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις η Φούλαμ έχει αποκλείσει διαδοχικά την κάτοχο του τίτλου Σαχτάρ Ντόνετσκ (2-1, 1-1), την εκ των φαβορί για το τρόπαιο Γιουβέντους (1-3, 4-1) και την πρωταθλήτρια Γερμανίας Βόλφσμπουργκ (2-1, 1-0). Βασιζόμενος αφ’ ενός στην έχουσα ευρωπαϊκή εμπειρία τριάδα του τερματοφύλακα Μαρκ Σβάρτσερ (φιναλίστ του ΟΥΕΦΑ με τη Μίντλεσμπρο το 2006), του οργανωτή Ντάνι Μέρφι (κυπελλούχος ΟΥΕΦΑ με τη Λίβερπουλ το 2001) και του εξτρέμ Ντάμιεν Νταφ (πρώην άσος των Τσέλσι, Νιούκαστλ) αφ’ ετέρου στον επιθετικό Μπόμπι Ζαμόρα ο Ρόι Χόντγκσον συναρπάζει την ποδοσφαιρική Ευρώπη με ένα γεροδεμένο μείγμα Άγγλων, Ιρλανδών, Ουαλών, Σκανδιναβών και Αμερικανών.
«Όσο παραμένουμε στην Πρέμιερ Λιγκ, γεμίζουμε το στάδιο με 25.000 θεατές και παίζουμε μπάλα που τους αρέσει, τόσο θα είμαστε επιτυχημένοι», ισχυρίζεται ο 63χρονος τεχνικός, ο οποίος μετά την επική ανατροπή και πρόκριση επί της Γιουβέντους είχε προτείνει «απλώς να μιμηθούμε τον Ρόκι Μαρτσιάνο» και -όπως κάποτε ο αήττητος βαρέων βαρών πρωταθλητής στο μποξ- «να σταματήσουμε στο απόγειο της επιτυχίας, διότι μελλοντικά τα πράγματα δεν θα γίνουν καλύτερα. Αυτή η νύχτα πρέπει να συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες της ιστορίας του συλλόγου».
Ελλείψει συναγωνισμού το θριαμβευτικό 4-1 επί της «γηραιάς Κυρίας» παραμένει μέχρι στιγμής η κορωνίδα των ευρωπαϊκών βραδιών της Φούλαμ. Αν όμως την προσεχή Πέμπτη οι Λονδρέζοι αποκλείσουν το Αμβούργο στο ευρωπαϊκά απόρθητο «Κρέιβεν Κότατζ» (πέντε νίκες, μία ισοπαλία) και ακολούθως κατακτήσουν το Europa League, τότε για τους “cottagers” ίσως μετά από 131 χρόνια να έχει έρθει όντως το πλήρωμα του χρόνου για να βαδίσουν στα χνάρια του Ρόκι Μαρτσιάνο…
Η ιστορική παρουσία της Φούλαμ στο αγγλικό ποδόσφαιρο είναι ευθέως ανάλογη του ασπρόμαυρου εμβλήματός της με τα τρία κόκκινα γράμματα: αρκετά ανιαρή και με ελάχιστα χρώματα. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1879 στο Λονδίνο ως “St. Andrew's Cricket and Football Club” και από το 1889 μετονομάστηκε σε “Fulham Football Club“. Αποτελεί συνεπώς τον αρχαιότερο εν ενεργεία ποδοσφαιρικό σύλλογο της αγγλικής πρωτεύουσας. Από τα δύο πρωταθλήματα στη χαραυγή του 20ού αιώνα παλινδρομούσε μεταξύ του τέλους της πρώτης κατηγορίας και τα μέσα της τρίτης. Οι κατά καιρούς παίκτες του (βλέπε Μπόμπι Ρόμπσον, Μπόμπι Μουρ, Τζορτζ Μπεστ και αργότερα Έντβιν φαν ντερ Σαρ) του προσέφεραν περισσότερα πρωτοσέλιδα απ’ ό,τι οι αγωνιστικές επιδόσεις του.
Το ναδίρ έλαβε χώρα το 1994, όταν η Φούλαμ υποβιβάστηκε στην τέταρτη και χαμηλότερη επαγγελματική κατηγορία της Αγγλίας. Δύο χρόνια αργότερα μάλιστα ευρισκόταν στο τελευταίο μισό της βαθμολογίας. Πριν 14 χρόνια ο σύλλογος απείχε από την ημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης όσο το Λονδίνο από τον Άρη!
Η μοίρα του ως πάμπτωχου ασανσέρ μεταξύ των κατηγοριών άλλαξε την περίοδο 1996/97 μέσω της ανόδου στην τρίτη κατηγορία και την έναντι 45 εκατομμυρίων ευρώ εξαγορά του από τον Αιγύπτιο δισεκατομμυριούχο Μοχάμεντ Αλ-Φαγέντ. Στις μεγαλόστομες προγραμματικές δηλώσεις του ο ιδιοκτήτης της περίφημης αλυσίδας “Harrods” είχε διακηρύξει τη φιλοδοξία του για δημιουργία μιας «Ρεάλ Μαδρίτης του Τάμεση» και μιας «Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Νότου»!
Το 1999 υπό τον Κέβιν Κίγκαν ο σύλλογος με 101 από τους εφικτούς 138 πόντους ανέβηκε στη δεύτερη κατηγορία, δύο χρόνια αργότερα υπό τον Ζαν Τιγκανά -και πάλι με συγκομιδή 101 βαθμών- επέστρεψε στην Πρέμιερσιπ, όπου τόσο ο ίδιος όσο και ο βαθύπλουτος ιδιοκτήτης του υποχρεώθηκαν να συνειδητοποιήσουν πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απείχε έτη φωτός.
Επί έξι συναπτά έτη η Φούλαμ καταλάμβανε μια θέση στο μέσο της βαθμολογίας, το 2007 και το 2008 απειλήθηκε ακόμη και με υποβιβασμό. Σ’ εκείνο το χρονικό σημείο, πριν δυόμισι χρόνια, ο Αλ-Φαγέντ προσέλαβε στην τεχνική ηγεσία τον Ρόι Χόντγκσον. Ο δοκιμασμένος σε Ιταλία, Ελβετία, Σουηδία, αλλά μέχρι πρότινος αποτυχημένος επί βρετανικού εδάφους προπονητής κατάφερε στην πρώτη σεζόν του να κρατήσει την ομάδα στην κατηγορία και στη δεύτερη (πέρυσι) να της χαρίσει το καλύτερο πλασάρισμα στην ιστορία της (έβδομη θέση). Στην τρίτη σεζόν του στο Λονδίνο ο 63χρονος βαδίζει ολοταχώς προς την ποδοσφαιρική θεοποίησή του στο «Κρέιβεν Κότατζ»….
Ο πιο σταθερός και παθιασμένος έρωτας του Χιου Γκραντ!
Στα βιβλία της ιστορίας και των ρεκόρ η Φούλαμ μέχρι σήμερα έχει καταχωρηθεί μόνο για αρνητικά ρεκόρ, όπως π.χ. η ευρύτερη ήττα στην ιστορία των ημιτελικών του αγγλικού κυπέλλου (0-6 κόντρα στη Νιούκαστλ το 1908) και ο πιο περίεργος υποβιβασμός (δεύτερη καλύτερη εντός έδρας επίδοση, αλλά 19 συναπτές εκτός έδρας ήττες την περίοδο 1927/1928).
Ακόμη και η ιστορική έδρα της, η οποία άνοιξε τις πύλες της το 1896 και ασφαλώς αξίζει να κριθεί διατηρητέα, δεν απολαμβάνει πάντοτε της πρέπουσας εκτίμησης. Ο θρύλος θέλει τον Ρομάν Αμπράμοβιτς να πετά το καλοκαίρι του 2003 με το ελικόπτερό του πάνω από το νοτιοδυτικό Λονδίνο. Αντικείμενο του πόθου του ήταν η Τσέλσι, της οποίας όμως το «Στάμφορντ Μπριτζ» απέχει μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από το «Κρέιβεν Κότατζ», το οποίο μόλις αντίκρισε και μπέρδεψε με την έδρα της Τσέλσι ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος απόρησε: «Τι; Αυτό το χωράφι πάμε ν’ αγοράσουμε;»
Το συγκεκριμένο ανέκδοτο, ωστόσο ωχριά μπροστά στο αντίστοιχο με πρωταγωνιστή τον Τσάρλι Μίτεν, ο οποίος τη δεκαετία του 50 έριξε από τον πάγκο του μασάζ έναν συμπαίκτη του, προκειμένου να μπορέσει να προετοιμάσει σε αυτόν το αφγανικό κυνηγόσκυλό του για έναν αγώνα δρόμου!
Στη δεκαετία του 60 στον προεδρικό θώκο καθόταν ο κωμικός Τόμι Τρίντερ που ελάχιστα άλλαξε τη θλιμμένη μοίρα του συλλόγου, ακριβώς όπως και ο Μπόμπι Ρόμπσον, ο οποίος το 1968 ξεκίνησε την προπονητική καριέρα του από τη Φούλαμ, ή ο Τζίμι Χιλ, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του 80 απέτρεψε τη συγχώνευση με τους Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς.
Ένας άλλος κωμικός, ο Χιου Γκραντ, συγκαταλέγεται στους πιο επιφανείς υποστηρικτές των «κότατζερς», τους οποίους με το ιδιωτικό αεροπλάνο του ακολουθεί σε κάθε στάδιο της εφετινής ευρωπαϊκής περιοδείας τους. «Τα δύο παιχνίδια στη Γερμανία ήταν φανταστικά. Τώρα θέλουμε ν’ αποκλείσουμε το Αμβούργο. Όλη αυτή η ιστορία είναι ένα μεγάλο όνειρο για τη Φούλαμ», παραδέχτηκε πρόσφατα ο 49χρονος ηθοποιός, για τον οποίο η Φούλαμ έχει αποδειχθεί ο πιο σταθερός και παθιασμένος έρωτας.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου