ΑΠΟΕΛ: Τρία προβλήματα ζητούν λύση

Η εκτός προγράμματος διακοπή του πρωταθλήματος ευρίσκει τον ΑΠΟΕΛ στο -3 από την κορυφή. Εκτός από τη δυνατότητα για ανασύνταξη δυνάμεων το διάλειμμα προσφέρει και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για προβληματισμό επί τριών καυτών θεμάτων.

Το πρόβλημα των «γαλαζοκιτρίνων» δεν είναι ούτε η εντός έδρας ισοπαλία με τον Οθέλλου, ούτε η πέμπτη συναπτή απώλεια βαθμών στο πρωτάθλημα, ούτε η υποχώρηση στη δεύτερη θέση. Από το ξεκίνημα της περιόδου, άλλωστε, η απόδοση της ομάδας ήταν σε δυσαρμονία με τη βαθμολογική συγκομιδή της.

Η νομοτελειακή διόρθωση αυτής της ανορθογραφίας συνέπεσε χρονικά με την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας, ωστόσο τα αίτια της αγωνιστικής «καχεξίας» του ΑΠΟΕΛ δεν έχουν διαφοροποιηθεί. Πρώτο εξ αυτών οι τραυματισμοί. Ήδη από το τέλος της περασμένης περιόδου και στη διάρκεια τόσο της θερινής προετοιμασίας όσο και της τρέχουσας σεζόν οι παίκτες πέφτουν κάτω σαν τα… κοτόπουλα.

Κάποιοι επανέρχονται πιο γρήγορα και κάποιοι (πολύ) πιο αργά του προσδοκώμενου, ωστόσο το απουσιολόγιο παραμένει διαρκώς γεμάτο, με αποτέλεσμα η ενδεκάδα να αλλάζει διαρκώς σε βάρος της ομοιογένειας και των αυτοματισμών. Το πρόβλημα επιδεινώνει η διαπίστωση ότι οι εναλλακτικές των λογιζόμενων ως βασικών δεν αποδεικνύονται εφάμιλλης ποιότητας.

Το δεύτερο φλέγον ζήτημα έχει να κάνει με τη φυσική κατάσταση. Ο Τόρστεν Φινκ κάλυψε τον Δώνη μνημονεύοντας τα χιλιόμετρα που διένυσαν οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ στο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο αυτή είναι η μια όψη του ζητήματος: η αλληλοκάλυψη στο μισό γήπεδο, όπου η ομάδα αμυνόταν. Στο άλλο μισό του γηπέδου οι «γαλαζοκίτρινοι» τόσο εντός όσο κι εκτός συνόρων υστέρησαν (και υστερούν) σε τρεξίματα, εκρηκτικότητα, επιταχύνσεις. Στους συγκεκριμένους τομείς η διαφορά είναι οφθαλμοφανής ακόμη και σε αντιπάλους κατά πολύ υποδεέστερους.

Τρίτο αίτιο του κακού είναι ο τρόπος παιχνιδιού. Η καθίζηση του ντε Βινσέντι και η απουσία των Αλωνεύτη και Μαντούκα αναντίρρητα βαραίνει σημαντικά, ωστόσο δεν γίνεται ο ΑΠΟΕΛ να ποντάρει αποκλειστικά στις ατομικές ενέργειες ποιοτικών μονάδων του για να βγάζει το φίδι από την τρύπα.

Χρειάζεται ένα στιλ παιχνιδιού που να επιτρέπει στην ομάδα να είναι δημιουργική και απειλητική ανεξαρτήτως στελέχωσης και μέχρι στιγμής τέτοιο δεν υπάρχει. Λίγο πριν την αποδέσμευσή του ο Δώνης επιχείρησε να το αντιμετωπίσει εφαρμόζοντας ρόμβο στη μεσαία γραμμή (άνευ επιτυχίας), ο Φινκ έχει αλλάξει ήδη το σύστημα (4-2-3-1) και περιμένει τη μετεγγραφική ενίσχυση, προκειμένου να το καταφέρει.