Τηλεοπτική ζώνη προστασίας

Στην κυπριακή ποδοσφαιρική πραγματικότητα του διαμοιρασμού των τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε τρεις συνδρομητικές πλατφόρμες η είδηση έπρεπε να είχε γίνει πρώτο θέμα, αλλά -όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις και κοινωνίες- αγνοήθηκε παντελώς.

Μόλις την Πέμπτη το δεύτερο τη τάξει Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό με έδρα στο Λουξεμβούργο, έβαλε φρένο στα μεγαλεπήβολα σχέδια των FIFA και UEFA για ένα σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα συνδρομητικό μέλλον των κορυφαίων διοργανώσεων του λαοφιλέστερου αθλήματος (βλέπε Παγκόσμιο Κύπελλο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα).

Η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή ομοσπονδία ήλπιζαν ν’ αποκτήσουν το δικαίωμα πώλησης σε συνδρομητικές πλατφόρμες ενός πολύ μεγαλύτερου ποσοστού των τηλεοπτικών δικαιωμάτων από το νυν επιτρεπόμενο, προκειμένου φυσικά να εκτινάξουν τα έσοδά τους. Σε τελική ανάλυση τα ποδοσφαιρικά δικαιώματα συγκαταλέγονται παγκοσμίως στα πλέον περιζήτητα.

Η FIFA και η UEFA προσέφυγαν στη δικαιοσύνη θεωρώντας ότι α) τυγχάνουν λιγότερο ευνοϊκής συμπεριφοράς απ’ ό,τι άλλοι ανταγωνιστές τους, β) παρεμποδίζονται στην ελευθερία τους να παρέχουν υπηρεσίες και γ) «βιάζονται» σ’ ό,τι αφορά το δίκαιο της ιδιοκτησίας.

Το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου αναγνώρισε μεν ότι αμφότερες χάνουν σημαντικά έσοδα, ωστόσο αναγνώρισε ως «ουσιωδώς μεγαλύτερης κοινωνικής σημασίας» την αξίωση των πολιτών για παρακολούθηση των μεγάλων αθλητικών γεγονότων σε ανοικτά κανάλια. Οι δύο ομοσπονδίες δεν έχουν αποφασίσει ακόμη αν θα καταθέσουν ένσταση στο Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Για όσους το αγνοούν, η μετάδοση αθλητικών γεγονότων στην ελεύθερη τηλεόραση είναι εγγυημένη μέσω της κατευθυντήριας γραμμής της Ε.Ε. για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, η οποία χαράχτηκε για πρώτη φορά το 1989 και στην ισχύουσα μορφή της ψηφίστηκε τον Νοέμβριο του 2007. Με άλλα λόγια, η Ε.Ε. έχει δημιουργήσει μια τηλεοπτική ζώνη προστασίας, εντός της οποίας ευρίσκονται όσες διοργανώσεις και αναμετρήσεις θεωρούνται υψίστης σημασίας κι ευρύτατου ενδιαφέροντος. Αυτές επιβάλλεται να μεταδίδονται σε ανοικτά κανάλια.

Τη συγκεκριμένη ζώνη κάθε χώρα-μέλος είναι ελεύθερη μέσω θεσμοθέτησης περαιτέρω κανόνων να τη διευρύνει κατά το δοκούν δημιουργώντας ένα ακόμη μεγαλύτερο επίπεδο προστασίας των συμφερόντων των θεατών. Αυτό έπραξαν, επί παραδείγματι, την περασμένη Πέμπτη το Βέλγιο και η Μεγάλη Βρετανία.

Οι μεν Βέλγοι ενέταξαν στην τηλεοπτική ζώνη προστασίας όλους τους αγώνες των Παγκοσμίων Κυπέλλων, οι δε Βρετανοί προσέθεσαν και όλες τις αναμετρήσεις των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων. Σύμφωνα με το δικαστήριο του Λουξεμβούργου, μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. μπορεί υπό προϋποθέσεις ακόμη και να απαγορεύσει την αποκλειστική μετάδοση κορυφαίων αγώνων στη συνδρομητική τηλεόραση.

Οι δικαστές επιχειρηματολόγησαν ότι στα περασμένα Μουντιάλ και Euro υπήρξε ένας υψηλός αριθμός τηλεθεατών, «μεταξύ των οποίων αρκετοί, οι οποίοι κανονικά δεν ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο. Συνεπώς είναι δυνατό εκτός από τα κορυφαία παιχνίδια, όπως ο τελικός ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, να τεθούν στην τηλεοπτική λίστα προστασίας και κανονικοί αγώνες, όπως για παράδειγμα οι αναμετρήσεις στη φάση των ομίλων».

Αναλογιστείτε τώρα ποια είναι η αντίστοιχη τηλεοπτική ζώνη προστασίας στην Κύπρο σ’ ό,τι αφορά τα παιχνίδια πρωταθλήματος και σκεφτείτε ποιες ενέργειες έγιναν ή γίνονται από τις αρμόδιες αρχές, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των θεατών. Μετά… μελαγχολήστε ελεύθερα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ