Ο θαυμαστός κόσμος του κυπριακού ποδοσφαίρου μάλλον είναι ο μοναδικός, όπου άπαντες οι φωνασκούντες έχουν δίκαιο και ταυτόχρονα άδικο. Τρεις μήνες πριν το πέσιμο της αυλαίας της αγωνιστικής περιόδου 2010/11 δεν πρέπει να έχει μείνει ψήγμα αμφιβολίας σε οποιονδήποτε εχέφρονα άνθρωπο ότι οι αποφάσεις των διαιτητών, της Δικαστικής Επιτροπής και της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου είναι αλλοπρόσαλλες, ακριβώς επειδή λαμβάνονται κατά το δοκούν και με… 14 μέτρα και σταθμά.
Ο αριθμός δεν είναι τυχαίος. Δεκατέσσερις είναι οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας και όλες έχουν διαμαρτυρηθεί ήδη για αδικίες εις βάρος τους ή εύνοιες προς όφελος των υπολοίπων. Επειδή δεν γίνεται να λανθάνουν άπαντες στην κρίση τους (στη βάση του αξιώματος ότι ο γιαλός εν τέλει ουδέποτε είναι στραβός), είναι αυταπόδεικτο πως οι αιτιάσεις και τα παράπονα όλων -κάποιων λιγότερο, κάποιων περισσότερο- είναι δίκαια.
Άδικο και πιο πολύ παράλογο είναι να το διαλαλούν προς πάσα κατεύθυνση υποδυόμενοι τα θύματα της υπόθεσης, ενώ στην πραγματικότητα είναι οι θύτες. Κι επειδή το έγκλημα στρέφεται κατά του ίδιου του εαυτού τους, κανονικά θα έπρεπε να αποκαλούνται αυτόχειρες (ιδανικοί ή όχι, είναι μια άλλη κουβέντα…)!
Ποιο είναι το έγκλημα που τους αφαιρεί κάθε δικαίωμα διαμαρτυρίας; Ότι εδώ και χρόνια μάχονται λυσσαλέα για τη διατήρηση του υφιστάμενου νοσηρού καθεστώτος στη διαχείριση και λειτουργία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η ΚΟΠ (και κατ’ επέκταση τα όργανα και οι υπάλληλοί της) δεν είναι ούτε μια απρόσωπη έννοια ούτε μια ανεξάρτητη, υπερκείμενη και με επαγγελματικά κριτήρια στελεχωμένη αρχή.
Η ΚΟΠ είναι τα ίδια τα σωματεία. Αυτά αναδεικνύουν τους ηγέτες της, αυτά στελεχώνουν με εκπροσώπους τους τη Δικαστική Επιτροπή, αυτά ανέχονται τους Κύπριους διαιτητές. Θυμάστε κάποια συνάθροιση των διοικήσεών τους, προκειμένου να συζητηθεί η κατάργηση του υπάρχοντος status quo και η αντικατάστασή του από μια νέα τάξη πραγμάτων, η οποία δεδομένα θα αντιμετωπιστεί με πολύ λιγότερη καχυποψία και προκατάληψη απ’ ό,τι η νυν;
Το ερώτημα είναι ρητορικό. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν άριστα πως μοναδικό κίνητρο των σωματείων είναι να εξασφαλίζουν όσο το δυνατόν πιο προνομιακή μεταχείριση γίνεται από το κράτος και από την αρμόδια αρχή του πρωταθλήματος. Μέχρι εκεί φτάνει η άκρως κοντόφθαλμη λογική και προοπτική τους, η οποία αδιαφορεί για το αν οι συνέπειες αυτής της πρακτικής είναι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα καταστροφικές για το κυπριακό ποδόσφαιρο -και κατ’ επέκταση όσους κινούνται εντός αυτού.
Αν τα σωματεία ήθελαν να δουν πέρα από τη μύτη τους, θα αντιλαμβάνονταν πως το εγχώριο πρωτάθλημα είναι ένα προϊόν υπό διαρκή δυσφήμηση και ραγδαία υποβάθμιση. Τα γεγονότα είναι αδιάσειστα: μ’ ένα στραβοπάτημα της Ομόνοιας στην κανονική περίοδο τα πλέι οφ για τον τίτλο καθίστανται παντελώς αδιάφορα. Άλλη ομάδα να αμφισβητήσει τον ΑΠΟΕΛ δεν υπάρχει.
Τουναντίον, μετά από 20 αγωνιστικές οι δύο «αιώνιοι» έχουν αθροιστικά μόλις έναν πόντο λιγότερο απ’ ό,τι οι τρεις πρώτοι διώκτες τους. Και το πλέον ρεαλιστικό σενάριο ορίζει πως στην έναρξη των πλέι οφ αμφότεροι θα είναι απλησίαστοι από τον τρίτο και τον τέταρτο. Για τέτοιο επίπεδο ανταγωνιστικότητας ομιλούμε…
Δώδεκα στροφές πριν το φινάλε οι πιο ενδιαφέρουσες κούρσες είναι αυτή για την τέταρτη θέση και η αντίστοιχη για την παραμονή. Αμφότερες όμως έχουν στιγματιστεί ήδη τόσο ανεξίτηλα από καταγγελίες, υπονοούμενα και σκάνδαλα, ώστε ανεξαρτήτως έκβασης ουδείς θα πιστεύει ότι όλα έγιναν καθαρά και τίμια.
Ας το έχουν αυτό υπόψη τα σωματεία μας, όταν προσεχώς (πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι υποπτεύονται) θα βγουν σαν ζητιάνοι στη γύρα για έσοδα και θα εισπράττουν την απαξίωση των τηλεοπτικών καναλιών και τη μετά χλεύης απόρριψη των ίδιων των οπαδών τους.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου