Το πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου εν έτει 2011

Ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο ευδοκιμούν «κόρακες» που είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω επιτηδειότητας αλλοιώνουν αποτελέσματα, δεν περιμέναμε το ντέρμπι του προηγούμενου Σαββάτου για να το πληροφορηθούμε. Έχουμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες σε πολύ πιο ειδεχθείς διαιτητικές σφαγές ομάδων και είμαστε βέβαιοι πως θα ακολουθήσουν και χειρότερες.

Ότι τα ελληνικά γήπεδα είναι ξέφραγα αμπέλια, στα οποία ο καθένας μπορεί να αλωνίζει κάνοντας ό,τι του αρέσει, επίσης δεν το πρωτομάθαμε απ’ όσα είδαμε πριν από μια εβδομάδα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Ότι οι άνθρωποι που διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι διατεθειμένοι ν’ αλλάξουν μυαλά ή να πάψουν να προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας, δεν το αντιληφθήκαμε για πρώτη φορά μέσω της αστείας ποινής στον Ολυμπιακό ή μέσω της απόρριψης της πρότασης μομφής που κατατέθηκε εναντίον του προέδρου της Superleague. Έχουμε συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό πώς παίζεται το συγκεκριμένο παιχνίδι (προσκόλληση στον εκάστοτε ισχυρό με την ελπίδα της ελεημοσύνης του).

Τι απομένει, συνεπώς, ως νέα είσοδος στα ήθη κι έθιμα του ποδοσφαίρου και ως δίδαγμα εν όψει των μελλούμενων; Κατ’ εμέ η συμπεριφορά του Βαγγέλη Μαρινάκη μετά το ντέρμπι, τόσο on όσο και off camera. Λένε πως ο αληθινός χαρακτήρας ενός ανθρώπου αποκαλύπτεται σε ακραίες καταστάσεις.

Αυτός του προέδρου του Ολυμπιακού ξεγυμνώθηκε εν μέσω της διονυσιακής ευφορίας του για τη νίκη-τίτλο επί του αιωνίου αντιπάλου. Ύβρεις, προσβολές, αλαζονεία, οπαδισμός, ειρωνεία, τσάμπα μαγκιά -όλα στο μέγιστο βαθμό. Απροκάλυπτα εκτεθειμένα σε βαθμό σοκ. Η νέα, εξελιγμένη γενιά παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου σε μια άνευ προηγουμένου παράσταση κι επίδειξη ισχύος.

Το ύφος και οι δηλώσεις του κ. Μαρινάκη το προηγούμενο Σάββατο χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη όποιου τον είδε και τον άκουσε. Σκιαγράφησαν το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου στη νυν μορφή του. Ένα μέλλον πιο ζοφερό κι από το έρεβος.

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού αντιλήφθηκε (προφανώς με τη συνδρομή των συμβούλων του) τον τρόμο και την απέχθεια που σκόρπισε η εμφάνισή του σε κάθε σκεπτόμενο φίλαθλο -ακόμη και της ομάδας του. Και δύο μέρες αργότερα απολογήθηκε -μόνο για τις δηλώσεις του, όχι για τα έκτροπα στην έδρα του συλλόγου, στον οποίο προεδρεύει.

Δεν ήταν ανάγκη να το κάνει. Αφ’ ενός, διότι ουδείς πιστεύει ότι η μεταμέλειά του είναι πιο αυθεντική και ειλικρινής από την εικόνα που παρουσίασε μετά το ντέρμπι. Αφ’ ετέρου, διότι η συμπεριφορά του κ. Μαρινάκη το προηγούμενο Σάββατο είναι ό,τι πιο ταιριαστό για τον Νο1 παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως αυτό έχει καταντήσει.

Ενός ποδοσφαίρου, το οποίο (όχι απλώς με την ανοχή, αλλά) με τη συναίνεση της πολιτείας έχει μετατραπεί αποκλειστικά σε υπόθεση κάφρων (έλεος με την καραμέλα της μειοψηφίας όσων ασχημονούν). Την «ανατροφή» και «διαπαιδαγώγηση» των τελευταίων έχουν αναλάβει ως ιερό καθήκον οι πλείστες οπαδικές εφημερίδες με εμετικά πρωτοσέλιδα και άρθρα πληρωμένων γραφιάδων, των οποίων το πραγματικό επάγγελμα δεν είναι η δημοσιογραφία αλλά το γλείψιμο του αφεντικού τους (που φυσικά δεν είναι ο διευθυντής τους, αλλά ο… προέδρας της… ομαδάρας τους).

Ότι όλος αυτός ο συρφετός βρίσκει πρόσφορο έδαφος δραστηριοποίησης οφείλεται ασφαλώς στην κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας και παιδείας.  Άνθρωποι χωρίς αρχές, γνώσεις και κρίση καταπίνουν πιο εύκολα (σχεδόν… αμάσητη) την προπαγάνδα του κάθε επιτήδειου. Και επειδή στην τελευταία κατηγορία δεν εντάσσονται μόνον οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες αλλά και οι πολιτικοί, το σκηνικό δεν προβλέπεται να αλλάξει.

Υπό αυτές τις συνθήκες το παιχνίδι είναι χαμένο. Μας το επικοινώνησε σαφέστατα το προηγούμενο Σάββατο ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Το αληθινό πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου εν έτει 2011.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ