Οι πληγές του ΑΠΟΕΛ

Αργή άμυνα

Ανεξαρτήτως σύνθεσης το κέντρο άμυνας του ΑΠΟΕΛ είναι από τα πλέον βαριά, δυσκίνητα και αργά στην κατηγορία. Οι Γκρντσάροφ, Ζορζ, Κόντης, Μπρουρς (και ο Μοράις που υπηρεσιακά έχει καλύψει τη θέση) υστερούν δραματικά έναντι κοντύτερων και ταχύτερων επιθετικών. Η συντριπτική πλειονότητα των 14 τερμάτων στο παθητικό των «γαλαζοκιτρίνων» έχει προέλθει από αργοπορημένες (ή καθόλου) αντιδράσεις των στόπερ.

Από την άλλη, είναι γνωστό και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι με την πάροδο των ετών τα αντανακλαστικά, η ταχύτητα, η επιτάχυνση και η εκρηκτικότητα κάθε ανθρώπου (άρα και των αθλητών) φθίνουν. Και ο μέσος όρος ηλικίας των μετόπισθεν του ΑΠΟΕΛ (τερματοφύλακας, ακραίοι μπακ, στόπερ) φτάνει τα 32,5 χρόνια…

Μοράις και… χάος

Θεωρητικά ο ΑΠΟΕΛ διαθέτει τέσσερις παίκτες (Πίντο, Σατσιάς, Μιχαήλ, Μαντούκα) ικανούς να σταθούν στο πλευρό ή να καλύψουν το κενό του Νούνο Μοράις, του μοναδικού αυθεντικού και ποιοτικού αμυντικού μέσου στο «γαλαζοκίτρινο» ρόστερ. Πρακτικά πίσω από τον Μοράις υπάρχει το… χάος. Ο Πίντο δεν είναι κλασικός κόφτης, φέρνει περισσότερο σε οκτάρι. Ο Μαντούκα διακρίνεται περισσότερο από δημιουργικές απ’ ό,τι ανασταλτικές ικανότητες και η φυσική του θέση είναι πάνω στη γραμμή. Οι Σατσιάς, Μιχαήλ ευρίσκονται σε ηλικία σχεδόν απαγορευτική για την κάλυψη αυτής της τόσο απαιτητικής θέσης. Αποτέλεσμα; Στην πρώτη απουσία του Μοράις (λόγω καρτών) ο ΑΠΟΕΛ γνώρισε την πρώτη εντός έδρας ήττα του στη σεζόν.

Ανεπιτυχή «βαφτίσια»

Από το ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του στον ΑΠΟΕΛ ο Γιοβάνοβιτς έχει αλλάξει ή χρησιμοποιήσει σε διαφορετική θέση από τη φυσική τους αρκετούς ποδοσφαιριστές. Κέρδος οι «γαλαζοκίτρινοι» αποκόμισαν μόνο στην περίπτωση του Μοράις, ο οποίος ως κόφτης είναι πολύ καλύτερος απ’ ό,τι ως στόπερ. Από κει και πέρα, όμως, και με όλο το σέβας προς τον Σέρβο τεχνικό: οι Σολωμού και Αλεξάνδρου δεν είναι (ούτε πρόκειται να γίνουν) ακραίοι μπακ, ο Πίντο δεν είναι (ούτε θα γίνει ποτέ) αμυντικός μέσος, ο Γουστάβο θα είναι πάντα καλύτερος ως αριστερός εξτρέμ απ’ ό,τι ως δεξιός, ο Μαρσίνιο θα παίζει πάντα καλύτερα στον άξονα απ’ ό,τι στα άκρα και οι Αΐλτον, Τριτσκόφσκι θα είναι πάντοτε πιο αποτελεσματικοί ως επιθετικοί περιοχής απ’ ό,τι ως εξτρέμ.

Γερασμένο ρόστερ

Με τη συμμετοχή του Τάσου Κίσσα την περασμένη Κυριακή ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ανέβασε στο 22 τον αριθμό των παικτών που έχει χρησιμοποιήσει στο τρέχον πρωτάθλημα. Ο 22χρονος τερματοφύλακας είναι ο νεαρότερος που έχει παίξει αυτήν την περίοδο με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ, του οποίου ο μέσος όρος ηλικίας ευρίσκεται στα 29 έτη, υπερβολικά μεγάλος για ομάδα-πρωταγωνίστρια. Οι 14 από τους χρησιμοποιηθέντες παίκτες έχουν εισέλθει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους (σ.σ. 11 έχουν κλείσει τα 31, έξι είναι άνω των 33)! Προσπερνώντας τα προφανή μειονεκτήματα (μικρότερες αντοχές, μεγαλύτερη έφεση σε τραυματισμούς) επισημαίνεται ότι ο ΑΠΟΕΛ πρέπει εντός διετίας (να βρει χρήματα και κατόπιν παίκτες) να αντικαταστήσει το 65% του ρόστερ του, χωρίς να κάνει συμβιβασμούς στις επιδιώξεις τους. Ζόρικο.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Το πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου εν έτει 2011

Ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο ευδοκιμούν «κόρακες» που είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω επιτηδειότητας αλλοιώνουν αποτελέσματα, δεν περιμέναμε το ντέρμπι του προηγούμενου Σαββάτου για να το πληροφορηθούμε. Έχουμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες σε πολύ πιο ειδεχθείς διαιτητικές σφαγές ομάδων και είμαστε βέβαιοι πως θα ακολουθήσουν και χειρότερες.

Ότι τα ελληνικά γήπεδα είναι ξέφραγα αμπέλια, στα οποία ο καθένας μπορεί να αλωνίζει κάνοντας ό,τι του αρέσει, επίσης δεν το πρωτομάθαμε απ’ όσα είδαμε πριν από μια εβδομάδα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Ότι οι άνθρωποι που διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι διατεθειμένοι ν’ αλλάξουν μυαλά ή να πάψουν να προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας, δεν το αντιληφθήκαμε για πρώτη φορά μέσω της αστείας ποινής στον Ολυμπιακό ή μέσω της απόρριψης της πρότασης μομφής που κατατέθηκε εναντίον του προέδρου της Superleague. Έχουμε συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό πώς παίζεται το συγκεκριμένο παιχνίδι (προσκόλληση στον εκάστοτε ισχυρό με την ελπίδα της ελεημοσύνης του).

Τι απομένει, συνεπώς, ως νέα είσοδος στα ήθη κι έθιμα του ποδοσφαίρου και ως δίδαγμα εν όψει των μελλούμενων; Κατ’ εμέ η συμπεριφορά του Βαγγέλη Μαρινάκη μετά το ντέρμπι, τόσο on όσο και off camera. Λένε πως ο αληθινός χαρακτήρας ενός ανθρώπου αποκαλύπτεται σε ακραίες καταστάσεις.

Αυτός του προέδρου του Ολυμπιακού ξεγυμνώθηκε εν μέσω της διονυσιακής ευφορίας του για τη νίκη-τίτλο επί του αιωνίου αντιπάλου. Ύβρεις, προσβολές, αλαζονεία, οπαδισμός, ειρωνεία, τσάμπα μαγκιά -όλα στο μέγιστο βαθμό. Απροκάλυπτα εκτεθειμένα σε βαθμό σοκ. Η νέα, εξελιγμένη γενιά παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου σε μια άνευ προηγουμένου παράσταση κι επίδειξη ισχύος.

Το ύφος και οι δηλώσεις του κ. Μαρινάκη το προηγούμενο Σάββατο χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη όποιου τον είδε και τον άκουσε. Σκιαγράφησαν το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου στη νυν μορφή του. Ένα μέλλον πιο ζοφερό κι από το έρεβος.

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού αντιλήφθηκε (προφανώς με τη συνδρομή των συμβούλων του) τον τρόμο και την απέχθεια που σκόρπισε η εμφάνισή του σε κάθε σκεπτόμενο φίλαθλο -ακόμη και της ομάδας του. Και δύο μέρες αργότερα απολογήθηκε -μόνο για τις δηλώσεις του, όχι για τα έκτροπα στην έδρα του συλλόγου, στον οποίο προεδρεύει.

Δεν ήταν ανάγκη να το κάνει. Αφ’ ενός, διότι ουδείς πιστεύει ότι η μεταμέλειά του είναι πιο αυθεντική και ειλικρινής από την εικόνα που παρουσίασε μετά το ντέρμπι. Αφ’ ετέρου, διότι η συμπεριφορά του κ. Μαρινάκη το προηγούμενο Σάββατο είναι ό,τι πιο ταιριαστό για τον Νο1 παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως αυτό έχει καταντήσει.

Ενός ποδοσφαίρου, το οποίο (όχι απλώς με την ανοχή, αλλά) με τη συναίνεση της πολιτείας έχει μετατραπεί αποκλειστικά σε υπόθεση κάφρων (έλεος με την καραμέλα της μειοψηφίας όσων ασχημονούν). Την «ανατροφή» και «διαπαιδαγώγηση» των τελευταίων έχουν αναλάβει ως ιερό καθήκον οι πλείστες οπαδικές εφημερίδες με εμετικά πρωτοσέλιδα και άρθρα πληρωμένων γραφιάδων, των οποίων το πραγματικό επάγγελμα δεν είναι η δημοσιογραφία αλλά το γλείψιμο του αφεντικού τους (που φυσικά δεν είναι ο διευθυντής τους, αλλά ο… προέδρας της… ομαδάρας τους).

Ότι όλος αυτός ο συρφετός βρίσκει πρόσφορο έδαφος δραστηριοποίησης οφείλεται ασφαλώς στην κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας και παιδείας.  Άνθρωποι χωρίς αρχές, γνώσεις και κρίση καταπίνουν πιο εύκολα (σχεδόν… αμάσητη) την προπαγάνδα του κάθε επιτήδειου. Και επειδή στην τελευταία κατηγορία δεν εντάσσονται μόνον οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες αλλά και οι πολιτικοί, το σκηνικό δεν προβλέπεται να αλλάξει.

Υπό αυτές τις συνθήκες το παιχνίδι είναι χαμένο. Μας το επικοινώνησε σαφέστατα το προηγούμενο Σάββατο ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Το αληθινό πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου εν έτει 2011.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ρονάλντο: Φαινόμενο ήταν και πάει

Συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή επιχειρείς να τα μεταθέσεις όσο αργότερα γίνεται. Στη ζωή ενός ποδοσφαιριστή σε αυτά συγκαταλέγονται ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός, το πρώτο αυτογκόλ και ασφαλώς το τέλος της καριέρας. Αυτό ήρθε για έναν από τους καλύτερους επιθετικούς της εποχής μας την περασμένη Δευτέρα.

Ο Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο ντα Λίμα στάθηκε για τελευταία φορά στη σκηνή. Συγκινημένος ξεστόμισε τα λόγια του αποχαιρετισμού: «Θέλω να συνεχίσω, αλλά δεν μπορώ. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου». Αίφνης τα μάτια του έγιναν κόκκινα, ακόμη πιο κόκκινα. Ήξερε ότι τώρα όλα είχαν τελειώσει. Το όνειρό του είχε λήξει οριστικά. Και μετά ο Ρονάλντο απλώς έκλαψε. Ξαφνικά, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους ήταν εντελώς μόνος.

Αυτόματα από το μυαλό του παρατηρητή περνούσαν οι εικόνες της ασύλληπτης καριέρας του Βραζιλιάνου. Του παίκτη με τα δόντια κούνελου, το βλέμμα προβάτου και το ψυχρό αίμα ενός πληρωμένου δολοφόνου. Του ποδοσφαιριστή που κάποτε η ισπανική “Pais” είχε βαπτίσει “El Extraterrestre” (ο εξωγήινος). Ο Ρόναλντο, έτσι πίστευαν ορισμένοι, ήταν μια γενετική μετάλλαξη με την άγνωστη ικανότητα να προσπερνά τα ξένα σώματα, σαν να ήταν άυλα. Ο Ρονάλντο ήταν ο πρώτος μέγας αστέρας του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Η πρώτη λάμψη

Η ρουκέτα Ρονάλντο ανάβει για πρώτη φορά στο διεθνές στερέωμα στις 13.09.1994. Ο ξερακιανός Βραζιλιάνος από το Μπέντο Ριμπέιρο (μία από τις πιο άνυδρες, απάνεμες και θλιβερές φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο) σκοράρει εις τριπλούν για την Αϊντχόφεν στον α’ γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κόντρα στη Λέβερκουζεν. Η νίκη των Γερμανών με 5-4 θα μπορούσε να είναι η βραδιά του Ουλφ Κίρστεν (χατ τρικ) ή του Χανς-Πέτερ Λένχοφ (τρεις ασίστ). Όλοι όμως επισκιάζονται από τη λάμψη ενός: του 17χρονος Ρονάλντο, ο οποίος σχεδόν ανά λεπτό αφήνει τους Γενς Μέλτσιχ και Κρίστιαν Βερνς να στέκουν σα δύο σακούλες σκουπιδιών.

Λίγο πριν την αντικατάστασή του ο Ολλανδός σχολιαστής προφητεύει: «Σημειώστε το όνομα αυτού του τυφώνα: Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο ντε Λίμα. Αυτός ο απίστευτος νεαρός είναι μόλις 17 και θα κατακτήσει την ποδοσφαιρική υφήλιο». Ο προπονητής της Λέβερκουζεν, Ντράγκοσλαβ Στεπάνοβιτς, συμπληρώνει με απαστράπτοντα μάτια: «Ο Ρονάλντο δεν είναι φυσικό ταλέντο, αλλά η δύναμη της φύσης».

Αμφότεροι έμελλε να δικαιωθούν. Στα επόμενα χρόνια σχεδόν κάθε εμφάνισή του ισοδυναμεί με… σεισμό. Σε 46 παιχνίδια με την Αϊντχόφεν ο Ρονάλντο πετυχαίνει 42 γκολ, προτού το 1996 μετακομίσει στην Μπαρσελόνα και μεταβεί σε μια άλλη σφαίρα.

75 κιλά ανόθευτου δυναμισμού

Στροβιλίζεται μεταξύ των αμυντικών γραμμών, σαν ο Θεός αυτοπροσώπως να τον έχει προικίσει με μια αέναη αύρα, απελπίζει τους αντιπάλους του με την κίνησή του προς το τέρμα, την ικανότητα χρησιμοποίησης και των δύο ποδιών, την απίστευτη δύναμή του. Ο Ρονάλντο της Μπαρσελόνα είναι ένας επιθετικός από άλλον πλανήτη. Το χατ τρικ απέναντι στη Βαλένθια, το σόλο του απέναντι στην Κομποστέλα παίζουν επί μέρες στην ισπανική τηλεόραση -στην prime time ζώνη. Ο Ρονάλντο της Μπαρσελόνα είναι ένας ανόθευτος δυναμίτης 75 κιλών, ο οποίος εκρήγνυται με γιγαντιαίο κρότο μετά από κάθε σφύριγμα έναρξης.

Αθλητίατροι υπολογίζουν ότι είναι ο τέλειος αθλητής του 20ού αιώνα. Χάρη στη σωματοδομή του μπορεί να κάνει τα 100 μέτρα σε εννέα δευτερόλεπτα, να σουτάρει την μπάλα με ταχύτητα 200 χιλιομέτρων ανά ώρα. Ο Ρονάλντο, η ανθρώπινη μηχανή, σκοράρει 34 τέρματα σε 37 παιχνίδια με τους Καταλανούς.

Σοφά προνοητικός ο Ισπανός συγγραφέας Μανούελ Βάθκεθ Μονταλμπάν εκφράζει στην “Pais” φόβους για την ημέρα της κρίσης: «Κάθε παιχνίδι του θα μπορούσε να είναι το τελευταίο του. Ο κίνδυνος θα αυξάνει αναλογικά με τη φήμη του ως θρύλου. Σε ηλικία 20 ετών έχει ακόμη πολύ χρόνο, να αισθανθεί την απόγνωση». Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τόσο πολύς…

Ο τελικός του 1998

Οι μεγάλοι του παγκόσμιοι ποδοσφαίρου πλειοδοτούν για τον καραφλό με τον υπεράνθρωπο μέσο όρο τερμάτων. Ο Ρονάλντο όμως δεν θέλει να φύγει από την Μπαρσελόνα. Στο πρόσωπο ενός βοηθού προπονητή -ονόματι… Ζοζέ Μουρίνιο- έχει βρει έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης, στον οποίο μπορεί να ανοιχτεί. Είναι παράγων ζωτικής σημασίας για τον ευαίσθητο Ρονάλντο, όμως οι επιθυμίες του έχουν πάψει από καιρό να είναι στην κορυφή της ατζέντας του ατζέντη του. Το 1997 ο Βραζιλιάνος μετεγγράφεται στην Ίντερ.

Είναι ο πρώτος παίκτης, στον οποίο γίνεται εμφανής όλη η επιθετικότητα του οικονομικού κλάδου ονόματι επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Μετατρέπεται σε μονοπρόσωπη αυτοκρατορία ψυχαγωγίας, για την οικονομική καθοδήγηση της οποίας ασχολούνται ανά περιόδους τέσσερις μάνατζερ. Στο πλαίσιο της παράνοιας γύρω από το πρόσωπό του η Nike εξασφαλίζει τα συμβόλαια ιματισμού των εκάστοτε συλλόγων του. Μία συμφωνία εκατομμυρίων. «Αγοράσαμε τη δημόσια εικόνα του», ανακοινώνει με υπερηφάνεια η εκπρόσωπος της εταιρείας Λάουρα Αλσίνα.

Μια φράση που στριφογυρίζει σα δαίμονας στα αυτιά μετά τα συμβάντα στον τελικό του Μουντιάλ του 1998. Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα κόντρα στη Γαλλία ο Ρονάλντο υφίσταται επιληπτικό επεισόδιο, καταρρέει, φημολογείται πως έχει αφρό στο στόμα. Είναι ανίκανος ν’ αγωνιστεί. Υπό την πίεση του χορηγού, του προπονητή και ίσως της μαφίας οι γιατροί της «σελεσάο» μπουκώνουν με φάρμακα το επιθετικό διαμάντι, προκειμένου να μη λείψει από τη μεγάλη παράσταση.

Στον τελικό ο Ρονάλντο μοιάζει όντως από άλλο πλανήτη: τρέχει απαθής εδώ κι εκεί, το βλέμμα του είναι άδειο και κουρασμένο. Η Βραζιλία ηττάται, το «φαινόμενο» μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτό αφήνει σημάδια στην ψυχή του, η οποία λειτουργεί ως βαρόμετρο για το ευάλωτο κορμί του. Στην επόμενη περίοδο για πρώτη φορά αντιμετωπίζει σοβαρούς τραυματισμούς. Προειδοποιητικά σινιάλα μιας τούρμπο καριέρας. Προβλήματα ενός πρόωρα ανεπτυγμένου ανθρώπου, στον οποίο ουδείς είναι διατεθειμένος να χαρίσει ένα διάλειμμα. Ο σούπερ σταρ των αρχών της δεκαετίας του 90 μετατρέπεται στον πιο ακριβοπληρωμένο αθλητικό ανάπηρο στον κόσμο.

Από Big Bang σε βογγητό

Στις 21 Νοεμβρίου 1999, στην τρυφερή ηλικία των 23, ο Ρονάλντο υφίσταται ρήξη πολυάριθμων συνδέσμων στο δεξί γόνατο. Ουδέποτε πλέον θα είναι ο ίδιος. Ωστόσο μάχεται κι επιστρέφει στην κορυφή του κόσμου. Παρά τα πλεονάζοντα κιλά αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ στο Μουντιάλ του 2002, μετεγγράφεται στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ολοένα και συχνότερα απλώς στέκεται και περιμένει την ευκαιρία του. Το Big Bang, το οποίο κάποτε έμοιαζε να συνοδεύει κάθε κίνησή του, αντικαθίσταται από ένα βογγητό πόνου. Δεν ακούγεται, αλλά είναι εμφανές στον καθένα.

«Απέναντι στον Ρονάλντο υπάρχει μόνο ένα αποτελεσματικό αντίδοτο: η προσπάθεια απομόνωσης μέχρις ότου βαρεθεί. Μόνο έτσι μπορείς να τον σταματήσεις». Η ατάκα ανήκει στον Αντόνιο Καμάτσο, ο οποίος ως προπονητής της Σεβίλλης αντιμετώπισε τον τυφώνα Ρονάλντο. Αναδρομικά ακούγεται σαν να είχε αντιληφθεί από τότε τι επρόκειτο να ακολουθήσει.

Ο κοντόχοντρος ηλίθιος

Διότι με το πέρασμα των χρόνων ο φόβος και ο τρόμος κάθε άμυνας μεταλλάσσεται στον κοντόχοντρο ηλίθιο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Οι ντροπιαστικές γκάφες του υπερκαλύπτουν πλέον την αγωνιστική ανώτερη ποιότητά του. Σε αγώνα της Βραζιλίας με την Ουγγαρία κατουρά σαν τρελός στο κέντρο του γηπέδου. Ακολουθούν σύντομοι γάμοι, ακόμη ταχύτερα διαζύγια, πληρωμένο σεξ με δύο τραβεστί, ξενύχτια σε πάρτι, εικόνες-σοκ ενός παχύσαρκου. Είναι άρρωστος, πάσχει από υποθυρεοειδισμό, όμως τα φάρμακα που μπορούν να τον βοηθήσουν συγκαταλέγονται στη λίστα ντόπινγκ. Ακόμη μια φορά κωφεύει στα καμπανάκια του οργανισμού του για χάρη της μεγάλης αγάπης του: του ποδοσφαίρου.

Εμφανίζεται ολοένα και πιο παχύς. Από κυνηγός μετατρέπεται σε θήραμα των παπαράτσι. Εκτός αγωνιστικών χώρων ουδέποτε έμαθε να προστατεύεται. Και αυτοί, οι οποίοι όφειλαν να το πράξουν για εκείνον, τον έχουν εγκαταλείψει προ πολλού. Απομένει η πλήρης κατάρρευση.

Το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας ο πιθανότατα καλύτερος επιθετικός της εποχής μας τερμάτισε την καριέρα του. Ό,τι απομένει είναι οι αναμνήσεις των τερμάτων, του χαμόγελου, των ανοιχτών δοντιών, των ντριμπλών του. Ο Ρονάλντο αποχωρεί. Λατρεμένος όσο ουδείς άλλος. Στο τέλος όμως εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του.

Γεμάτος δάκρυα κάθεται στο πόντιουμ. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι είναι παρόντες. Οι δύο γιοι του επίσης. Ερωτήσεις διατυπώνονται. Απαντά ήρεμα. Γνωρίζει όμως: η μπάλα έχει χαθεί. Εφ’ εξής είναι ολομόναχος.

Η ταυτότητα ενός φαινομένου

Όνομα: Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο ντε Λίμα

Ημερομηνία γέννησης: 22.09.1976

Οι σύλλογοι του

01/90-12/91  Μπέντο Ριμπέιρο

01/92-12/92  Σάο Κριστοβάο

01/93-06/94  Κρουζέιρο

07/94-06/96  Αϊντχόφεν

07/96-06/97  Μπαρσελόνα

07/97-06/02  Ίντερ

07/02-01/07  Ρεάλ Μαδρίτης

01/07-06/08  Μίλαν

12/08-02/11  Κορίνθιανς

Συμμετοχές/Τέρματα

45 αγώνες στη Βραζιλία        30

46 αγώνες στην Ολλανδία     42

164 αγώνες στην Ισπανία      116

88 αγώνες στην Ιταλία           58

72 ευρωπαϊκοί αγώνες           36

9 αγώνες Κόπα Λιμπερταδόρες        3

97 αγώνες με τη «σελεσάο»   62

6 αγώνες σε Ολυμπιάδα         5

Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του

Παγκόσμιο Κύπελλο 1994 (άνευ συμμετοχής) και 2002, Κόπα Αμέρικα 1997 και 1999, Κύπελλο Κυπελλούχων 1997, Κύπελλο UEFA 1998, Μουντιάλ Συλλόγων 2007, Διηπειρωτικό 2002, πρωτάθλημα Ισπανίας 2003 και 2007, κύπελλο Ισπανίας 1997, κύπελλο Ολλανδίας 1996, κύπελλο Βραζιλίας 2009, πρώτος σκόρερ στην Ισπανία 1997 (34 γκολ) και 2004 (23 γκολ), πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία 1995 (30 γκολ)

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Όταν παίζει μπάλα η μαφία

Ο Ραφαέλε Καντόνε ζει αρκετά εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα αφεντικά της μαφία, οι οποίοι απειλούν να του αφαιρέσουν τη ζωή. Ωστόσο οι τρεις σωματοφύλακες δεν αφήνουν στιγμή από τα μάτια τους τον πρώην Εισαγγελέα -ακόμη και στο άριστα προστατευμένο Μέγαρο Δικαιοσύνης στη Ρώμη. Η μαφία δεν ξεχνά.

Μετά το πέρας της κανονικής θητείας του ως Εισαγγελέας κατά της μαφία στη Νάπολη εργάζεται ήδη από το 2007 στη Ρώμη σ’ ένα ειδικό τμήμα του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Ο 47χρονος δικηγόρος έγινε γνωστός μέσω των ερευνών του κατά του Καζαλέζι (πανίσχυρο παρακλάδι της Καμόρα). Ορισμένες αναμνήσεις ο Καντόνε έχει δημοσιεύσει στο βιβλίο του «Οι γατόπαρδοι», στο οποίο η σχέση της μαφία με το ποδόσφαιρο παίζει κεντρικό ρόλο.

«Η μαφία ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο προ πάντων επειδή εκεί κυκλοφορεί πολύ χρήμα», δήλωσε πρόσφατα στη “Frankfurter Allgemeine Zeitung” ο Καντόνε και συμπλήρωσε: «Η μαφία δεν ελέγχει μόνο ένα μέρος του στοιχήματος στη Νότια Ιταλία. Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι λειτουργούν για πολλούς μαφιόζους ως αντικλείδια σ’ έναν κόσμο, στον οποίο σε διαφορετική περίπτωση πολύ δύσκολα θα αποκτούσαν πρόσβαση».

Μεγάλοι σύλλογοι στο στόχαστρο

Η πιο γνωστή περίπτωση, την οποία ανακάλυψε το 2004 ο Καντόνε, είναι η προσπάθεια της Καμόρα να αγοράσει τη Λάτσιο. Στις έρευνές του κατά των παράνομων επιχειρήσεων της Καζαλέζι ο Καντόνε ανακάλυψε -μάλλον συμπτωματικά- την απόπειρα ενός επιχειρηματία της Καμόρα να πάρει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της Λάτσιο με τη βοήθεια ενός αχυρανθρώπου, του πρώην ποδοσφαιριστή Τζόρτζιο Κινάλια. Τα απαραίτητα χρήματα έφταναν σε αυτόν μέσω ενός λογαριασμού στην Ουγγαρία. Ο Καντόνε εικάζει ότι με αυτόν τον τρόπο ο επιχειρηματίας Τζουζέπε Ντιάνα ήθελε να ξεπλύνει παράνομα αποκτημένο χρήμα.

Η αγορά του συλλόγου σταμάτησε ένεκα των ερευνών, ο Ντιάνα ευρίσκεται σήμερα στη φυλακή. «Αυτή η ιστορία τόνισε ιδιαίτερα μια πτυχή», τονίζει ο Καντόνε, «ότι η Καμόρα επιχείρησε μέσω ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου να εισχωρήσει σ’ έναν άλλο κόσμο». Άλλωστε, στην εξέδρα των επισήμων στο «Ολίμπικο» της Ρώμης κάθονται επιχειρηματίες με επιρροή, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, υπουργοί, άνθρωποι, για τους οποίους ενδιαφέρεται η μαφία. Αν καταφέρεις να αναλάβεις τη Λάτσιο ή τη Νάπολη, έχεις ελεύθερη επιλογή μεταξύ των συνομιλητών σου.

«Έχω ενδείξεις ότι άλλοι μεγάλοι σύλλογοι είναι στο στόχαστρο της μαφία, αλλά δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις», αποκαλύπτει ο Καντόνε, κατά τον οποίο η μαφία (ήτοι η ναπολιτάνικη Καμόρα, η σικελική Κόζα Νόστρα και η Ντρανγκέτα της Καλαβρίας) έχει δικτυωθεί προ πάντων στις κατώτερες κατηγορίες του ποδοσφαίρου. Σε πολλές περιπτώσεις το λαοφιλέστερο άθλημα μετατρέπεται σε μέσο επίδειξης δύναμης, σε χρηματιστήριο επαφών, ακόμη και σε εργαλείο στρατολόγησης εγκληματικής νεολαίας. Ο Καντόνε κατονομάζει έναν παίκτη της Σέριε Α με προέλευση από το εγκληματικό περιβάλλον: «Από τον Τζουζέπε Σκούλι, ο οποίος σήμερα αγωνίζεται στη Λάτσιο, γνωρίζουμε ότι κατάγεται από μια οικογένεια της Ντρανγκέτα και ότι υποθετικά έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο σε μια στοιχηματική απάτη».

Οι μαφιόζοι κρίνουν καριέρες

«Όποιος ελέγχει έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, αποκτά ένα πλαίσιο για τις δραστηριότητές του. Η μαφία ζει και από τη συγκατάθεση του λαού», υποστηρίζει ο πρώην ερευνητής και παραπέμπει σε περιπτώσεις, στις οποίες ερασιτεχνικές ομάδες της Σικελίας ή της Καλαβρίας φόρεσαν πένθος ή τήρησαν ενός λεπτού σιγή προς τιμή ενός αποθανόντος πάτρωνα. Ο Καντόνε αναφέρει και το παράδειγμα του τοπικού συλλόγου της Καμπανίας Μοντραγκονέζε, η οποία κατάφερε να ανέβει μέχρι και την τέταρτη κατηγορία. Στη δεκαετία του 90 το αφεντικό της ο Ρενάτο Παλιούκα είχε κατορθώσει μέσου του συλλόγου να έρθει σε επαφή με τον Μάριο Λαντόλφι, τον πιο γνωστό πολιτικό της περιοχής, ο οποίος το 2005 έγινε υπουργός από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και αργότερα διώχθηκε από τη Δικαιοσύνη.

Και στη Σικελία και στην Καλαβρία η μαφία κρύβεται πίσω από το ποδόσφαιρο. Ενώ η Κόζα Νόστρα ήλεγχε τα τμήματα υποδομής των συλλόγων στο Παλέρμο, προκειμένου να προωθεί σε αυτά νεαρούς της σπείρας και να εισπράττει προμήθεια σε περίπτωση μεταπώλησης, τα αφεντικά αποκτούσαν ελεύθερη είσοδο στα παιχνίδια της Παλέρμο. Ιδιαίτερα ανορθόδοξες μεθόδους είχε χρησιμοποιήσει κατά τα φαινόμενα και η Ντρανγκέτα στην ορεσίβια περιοχή Ασπρομόντε, όπου εδρεύουν οι ανταγωνιστικές σπείρες της δολοφονικής επίθεσης στο Ντούισμπουργκ (15 Αυγούστου 2007), τα τμήματα υποδομής ελέγχονταν συστηματικά, προκειμένου μεταξύ των νεαρών ποδοσφαιριστών να επιλεγούν καινούργιοι μαφιόζοι. «Πολλοί πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων είναι μαφιόζοι. Αργά ή γρήγορα οι εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιριστές καταλήγουν στην υπηρεσία των πατρώνων»,  αναφέρει στο βιβλίο του Καντόνε ο ιερέας Ντον Πίνο ντε Μάζι.

Ο ίδιος ο Εισαγγελέας γράφει τον επίλογο: «Είναι παράδοξο. Κατά βάση ο αθλητισμός είναι ένα αντίδοτο για τη μαφία, αλλά συχνά είναι οι μαφιόζοι που κρίνουν το μέλλον μιας καριέρας».

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ