ΑΕΛ: Ανατομία μιας καθίζησης

Στις πρώτες οκτώ στροφές του τρέχοντος πρωταθλήματος η ΑΕΛ έχει τόσες ήττες (πέντε) όσες σε 36 αγωνιστικές την περίοδο 2013/14. Εξ ου και η ομάδα, που τότε είχε διεκδικήσει (και χάσει στο νήμα) το πρωτάθλημα, ευρίσκεται σήμερα ακριβώς πάνω από τη γραμμή του απ’ ευθείας υποβιβασμού.

Όταν μετά την ήττα με τον Άρη ο Σενεγαλέζος επιθετικός Μαμέ Νιάνγκ αναδείκνυε την αδυναμία συνεννόησης των πολυάριθμων νεοφερμένων και την παντελή απουσία ψυχολογίας κι αυτοπεποίθησης, έλεγε αλήθειες. Οδυνηρές, πικρές και… μισές.

Το δις εξαμαρτείν

Για τον αποστασιοποιημένο και ψύχραιμο παρατηρητή της μεγάλης εικόνας η πιο αβίαστη διαπίστωση είναι πως τους περασμένους 17 μήνες ο σύλλογος της Λεμεσού έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Όχι μια φορά, αλλά δύο -όσες φορές δηλαδή διεκδίκησε τίτλους σε αυτό το διάστημα.

Ο τελικός πρωταθλήματος απέναντι στον ΑΠΟΕΛ τον Μάιο του 2014 διακόπηκε (κυρίως) ένεκα του αντικειμένου από την κερκίδα της ΑΕΛ που τραυμάτισε τον Κακά. Ο αντίστοιχος του κυπέλλου απέναντι στον ΑΠΟΕΛ τον περασμένο Μάιο διακόπηκε για 40 λεπτά ελέω επεισοδίων και βανδαλισμών από τους φίλους του λεμεσιανού συλλόγου.

Πού θα ευρισκόταν σήμερα η ΑΕΛ, αν είχε κατακτήσει αυτούς τους τίτλους (και είχε παίξει ως πρωταθλήτρια στο Τσάμπιονς Λιγκ και ως κυπελλούχος στο Γιουρόπα Λιγκ), είναι απλή εικοτολογία. Τουναντίον οι -αγωνιστικές και οικονομικές- συνέπειες αυτών των δύο διακοπών -και ηττών- είναι απτή πραγματικότητα.

Ανυπεράσπιστος κι εκτεθειμένος

Η διοικητική αστάθεια και αβεβαιότητα (με την ευθύνη μοιρασμένη στον πρόεδρο Ανδρέα Σοφοκλέους και στους πολέμιούς τους) προκάλεσε σημαντική αργοπορία στην οριστικοποίηση της παραμονής του Χριστάκη Χριστοφόρου, στην έναρξη της προετοιμασίας και στην ολοκλήρωση της μεταγραφικής δραστηριότητας, η οποία μάλιστα υπήρξε πολύ πιο έντονη απ’ ό,τι αρχικά υπολογιζόταν. Ότι ένεκα περιορισμένου χρόνου και ρευστού δεν έγιναν οι καλύτερες δυνατές επιλογές είναι πλέον ηλίου φαεινότερο. Η μη αναπλήρωση (αποδεσμευθέντων) παικτών-προσωπικοτήτων επίσης.

Η επίσημη ΑΕΛ (οφείλει ν’ αναγνωρίσει ότι) απέτυχε να επικοινωνήσει αποτελεσματικά στον κόσμο της τόσο τον απαιτούμενο χρόνο για τη σφυρηλάτησή της σε συμπαγές σύνολο όσο και το πραγματικό ταβάνι των δυνατοτήτων της. Η κατάκτηση του σούπερ καπ εμπλούτισε την τροπαιοθήκη, αλλά έριξε στάχτη στα μάτια, αποπροσανατόλισε κι ανέβασε υπερβολικά τον πήχη προσδοκιών κι απαιτήσεων.

Όταν δε αυτό αποδείχθηκε -με τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος- η τελούσα υπό αμφισβήτηση διοίκηση δεν ύψωσε ασπίδα προστασίας στον προπονητή, ο οποίος ωστόσο έμεινε πολύ πιο εκτεθειμένος και ξεκρέμαστος από την εικόνα και την απόδοσή των ποδοσφαιριστών του. Εξ ου και η παραίτησή του κατέστη μονόδρομος.

Τι χρειάζεται ο Χάβος

Όπως αποδείχθηκε στο τοπικό ντέρμπι της περασμένης Κυριακής η αποχώρηση Χριστοφόρου δεν έλυσε μονομιάς όλα τα προβλήματα. Η ρεαλιστική εκτίμηση είναι πως ούτε η έλευση του Μάκη Χάβου θα έχει τέτοιο αποτέλεσμα. Αφ’ ενός, επειδή ο 46χρονος είναι προπονητής (και όχι… Μεσσίας), αφ’ ετέρου επειδή οι νυν παθογένειες της ΑΕΛ είναι βαθιές και δεν γιατρεύονται με μια σειρά καλών αποτελεσμάτων.

Ο Χάβος, ο οποίος γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1969 στη Μάδυτο Θεσσαλονίκης και τόσο ως ποδοσφαιριστής (Αχιλλέας Τριανδρίας, Ολυμπιακός, Απόλλων Καλαμαριάς, Τρίκαλα, Πανσερραϊκός, ΠΑΟΚ, Ξάνθη, Ακράτητος, Εθνικό Αστέρας, Θρασύβουλος) όσο και ως προπονητής (Αγροτικός Αστέρας, ΠΑΟΚ, Βέροια, Παναιτωλικός) αποδεικνύεται γυρολόγος, έχει ένα κοινό με τον προκάτοχό του: επιθυμεί κι επιδιώκει να είναι το απόλυτο αφεντικό στα αποδυτήρια.

Δεν καταλαβαίνει ούτε από απείθαρχους παίκτες (είχε διώξει από την προπόνηση του ΠΑΟΚ τον Πάμπλο Γκαρσία για ελλιπή ζήλο και προσπάθεια) ούτε από διοικητικούς παράγοντες που θέλουν ν’ ανακατεύονται στο αγωνιστικό κομμάτι (εξ ου και παραιτήθηκε από τη Βέροια, όταν ο πρόεδρος Γιώργος Αρβανιτίδης, επιτέθηκε φραστικά στους παίκτες μετά από ήττα κόντρα στον Πανιώνιο).

Στην ΑΕΛ, τουλάχιστον ως τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, ο 46χρονος Μακεδόνας θα κριθεί περισσότερο ως ψυχολόγος και διαχειριστής κρίσεων κι ανθρωπίνου δυναμικού παρά ως προπονητής, αφού παραλαμβάνει μια ομάδα μη στελεχωμένη και προετοιμασμένη από τον ίδιο. Για να πετύχει, χρειάζεται ό,τι δεν είχε ο προκάτοχός του: έμπρακτη στήριξη από τη διοίκηση, συνειδητοποίηση εκ μέρους του κόσμου των δυνατοτήτων και των επιδιώξεων της ομάδας και -αναπόφευκτα- αποτελέσματα. Σε διαφορετική περίπτωση η περιδίνηση της ΑΕΛ προς το βυθό της βαθμολογίας θα γίνει πιο γρήγορη και σαφώς πιο επικίνδυνη.

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΓΗΣ

Τα δύο περασμένα καλοκαίρια η ΑΕΛ αποχαιρέτισε οκτώ ποδοσφαιριστές από το ρόστερ που το 2012 της είχε χαρίσει το πρωτάθλημα. Από εκείνη την ομάδα έχουν «επιβιώσει» μόνον οι Ματίας Ντεγκρά και Μάρκο Αϊρόσα.

Καλοκαίρι 2014

Έντβιν Οουόν

Κρίστης Θεοφίλου

Ντεντέ

Ζορζ Μοντέιρο

Καλοκαίρι 2015

Καρλίτος

Εντμάρ

Μάριος Νικολάου

Λουτσιάνο Μπεμπέ
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΡΕΠΟΡΤΕΡ στις 1.11.2015