ΑΠΟΕΛ: Το «γαλαζοκίτρινο» μπετόν

Η πρώτη δομική αλλαγή που επέφερε ο Γιώργος Δώνης άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του στον ΑΠΟΕΛ ήταν η αλλαγή του συστήματος: το 4-2-3-1 του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το 4-1-4-1 του Πάουλο Σέρτζιο έδωσαν τη θέση τους στο 4-4-2, το οποίο (με την έλευση του ντε Βινσέντι, το ξεπέταγμα του Σέρινταν, τη μετατόπιση του Μαντούκα στη γραμμή κρούσης) μετατράπηκε σε σήμα κατατεθέν της (πιο) επιθετικής φιλοσοφίας των «γαλαζοκιτρίνων».

Τα 78 τέρματα της περασμένης περιόδου (δέκα περισσότερα από τη δεύτερη καλύτερη επίθεση) επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές, ωστόσο και τα 25 τέρματα παθητικό (καλύτερη άμυνα στην κατηγορία) είχαν αφήσει να διαφανεί ποιες ήταν οι προθέσεις του Έλληνα τεχνικού και για την ανασταλτική λειτουργία της ομάδας.

Οι όποιες αμφιβολίες για το πόση σημασία αποδίδει ο Δώνης στην ισορροπημένη λειτουργία της ομάδας του έχουν αρθεί μετά το πέρας επτά αγωνιστικών. Στη διάρκειά τους ο ΑΠΟΕΛ έχει δεχτεί μόλις δύο τέρματα (κορυφαία επίδοση στο πρωτάθλημα) κι αυτά από τους νεοφώτιστους (Αγία Νάπα, Οθέλλο), ενώ έχει κρατήσει ανέπαφη την εστία του στα ντέρμπι με ΑΕΚ (2-0), Ερμή (1-0), Ανόρθωση (2-0) και ΑΕΛ (0-0), αλλά και απέναντι στη Νέα Σαλαμίνα.

Αποτέλεσμα; Ενώ μεσοεπιθετικά η ομάδα δεν έχει φτάσει ακόμη ούτε στο ήμισυ της απόδοσης στο τελευταίο τρίμηνο της περασμένης περιόδου, η μεσοαμυντική λειτουργία της επιτρέπει να είναι μόνη πρώτη και με πλεονέκτημα τεσσάρων βαθμών έναντι του πιο κοντινού διώκτη. Η ποιοτική προσθήκη του Καρλάο στην αμυντική τετράδα και το δέσιμο των Βινίσιους και Μοράις (στο δεύτερο χρόνο συνύπαρξής τους) είναι οι προφανείς αιτίες του φαινομένου, ωστόσο υπάρχει και η συνεισφορά ακόμη και των επιθετικών στο αμυντικό παιχνίδι.

Είναι μια πλευρά που στις εντός συνόρων υποχρεώσεις μένει κατά κανόνα αθέατη, ωστόσο καταδεικνύεται με τον πλέον εμφατικό τρόπο στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπου ομάδες-πολυβόλα (όπως Μπαρσελόνα, Παρί και Άγιαξ) δεν καταφέρνουν να «ματώσουν» περισσότερες από μία φορές τα δίχτυα του ΑΠΟΕΛ.