Ομόνοια: Πού χρήζει βελτίωσης;

Χωρίς φτιασιδώματα και ωραιοποιήσεις τα «πεισματάρικα» γεγονότα από το παιχνίδι της Ομόνοιας με τη Δόξα είναι δύο: πρώτον, το τέρμα των «πρασίνων» προήλθε κατόπιν ολικού μπλακ άουτ της αντίπαλης άμυνας (αρχικά ο Μονθό δεν έλεγξε τη βαθιά μπαλιά στον Ποτέ, ακολούθως ο Ζορζ έπιασε αέρα στην προσπάθεια απομάκρυνσης της μπάλας), και, δεύτερον, η μοναδική φάση που έβγαλε απέναντι σε οργανωμένη άμυνα το «τριφύλλι» ήταν η πάσα στον Ποτέ για το τέρμα που ακυρώθηκε ως οριακό οφσάιντ. Όλες οι άλλες ευκαιρίες ήταν στην κόντρα, όταν οι οικοδεσπότες είχαν ανοιχτεί επιζητώντας το γκολ της ισοφάρισης.

Επειδή ως το τέλος της κανονικής περιόδου πλείστες ομάδες θα παραταχθούν με αμυντικούς προσανατολισμούς (ενδεχομένως υιοθετώντας και την άμυνα των πέντε, που παρέταξε ο Κρτσμάρεβιτς), η δημιουργία περισσότερων απειλητικών καταστάσεων στα αντίπαλα καρέ είναι ένα ζήτημα που οφείλει να απασχολήσει έντονα και σοβαρά τον Κώστα Καϊάφα. Ο αιφνιδιασμός από το σύστημα του αντιπάλου οφείλει να μην επαναληφθεί, διότι τα κακώς κείμενα δεν θα διορθώνονται πάντοτε μεσούσης μιας αναμέτρησης.

Στο «Μακάρειο» αποδείχθηκε ότι ούτε το σύστημα είναι πανάκεια (το 4-2-3-1 δεν βόλεψε όσο το 3-5-2 που είχε αποδειχθεί παντελώς δυσλειτουργικό σε προηγούμενες αγωνιστικές) ούτε οι «εμπνεύσεις» τύπου Ράμος ως δεξιός μπακ είναι πάντοτε επιτυχημένες ούτε η παρουσία στην ενδεκάδα τόσο του Ασίς όσο και του Γκριγκαλασβίλι εγγυάται την παραγωγή φάσεων.

Το «τριφύλλι» χρειάζεται περισσότερη και καλύτερη κίνηση δίχως την μπάλα, προκειμένου να αρχίσει να συλλέγει νίκες στη σειρά. Μόνον έτσι θα δημιουργηθούν χώροι, ρήγματα και κενά στην αντίπαλη άμυνα. Η αξιοποίησή τους προϋποθέτει ακόμη πιο γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, άρα μεγαλύτερη ομοιογένεια και περισσότερους αυτοματισμούς (προϊόν αποκλειστικά της δουλειάς στις προπονήσεις).

Τέλος, το άπλωμα του παιχνιδιού απέναντι σε κλειστές άμυνες απαιτεί από τους ακραίους (είτε μπακ είτε χαφ) να πατάνε την τελική γραμμή και όχι να αναλώνονται σε εύκολα προβλέψιμα και αντιμετωπίσιμα γεμίσματα από το ύψος της μεγάλης περιοχής για το κεφάλι του Ποτέ. Και επειδή ο 30χρονος έχει αρχίσει ήδη να «απολαμβάνει» ιδιαίτερης αντιμετώπισης από τους αντίπαλους οπισθοφύλακες, θα πρέπει ανά περίπτωση να εξετάζεται κατά πόσον είναι πιο χρήσιμο, σκόπιμο κι αποτελεσματικό, αντί για δύο οργανωτές να παρατάσσεται το «τριφύλλι» με δύο επιθετικούς.