Όταν βλέπεις τον Εφραίμ, αλλά χάνεις το δάσος

Όσο υπάρχει ποδόσφαιρο, η μετακίνηση ενός παίκτη στον αιώνιο αντίπαλο θα είναι θέμα συζήτησης. Απ’ αυτό μέχρι όσα λέγονται και γράφονται με αφορμή την επικείμενη μεταπήδηση του Γιώργου Εφραίμ από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα. Αυτό είναι το κακό. Το χειρότερο είναι όσα μηνύματα υποκρύπτουν αυτές οι αντιδράσεις για τον τρόπο που ως κοινωνία αντιλαμβανόμαστε (και αντιδρούμε σε) συγκεκριμένα ζητήματα.

Τι χρεώνουν στον 25χρονο οι Ομονοιάτες; Α) Ότι «πούλησε» την ομάδα που τον γαλούχησε ποδοσφαιρικά, β) ότι δεν πίστεψε στην προοπτική του ίδιου και της ομάδας υπό τον Κώστα Καϊάφα, γ) ότι δεν εκτίμησε το (βάσει των νυν οικονομικών δυνατοτήτων του σωματείου) πλουσιοπάροχο συμβόλαιο που του προσφέρθηκε και δ), ως κερασάκι στην τούρτα, ότι επέλεξε τον ΑΠΟΕΛ -αντί μιας ομάδας του εξωτερικού, μολονότι μάλιστα είχε τοποθετηθεί δημοσίως περί του αντιθέτου.

Ο πρώτος ψόγος άπτεται του ζητήματος «ταύτιση με τη φανέλα». Πολύ μεγάλη υπόθεση, αν μιλούσαμε για ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Στην εποχή μας, όπου το ποδόσφαιρο είναι βαριά βιομηχανία θεάματος, οι απόλυτα αφοσιωμένοι σ’ ένα σύλλογο είναι δακτυλοδεικτούμενοι και είδος προς εξαφάνιση. Όσοι θεωρούν εύκολο ή εφικτό να μην αλλάξει φανέλα ένας ποδοσφαιριστής σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, ας αναρωτηθούν πόσο εύκολο είναι σήμερα να παραμείνει ένας εργαζόμενος στην ίδια δουλειά μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Για να μη μένει μόνο στα λόγια το επιχείρημα ότι το ποδόσφαιρο είναι μικρογραφία της κοινωνίας.

Ο δεύτερος ψόγος αφορά καθαρά την προσωπική γνώμη και υποκειμενική κρίση ενός ανθρώπου για μια δεδομένη κατάσταση. Αν έχουμε φτάσει στο σημείο να καταδικάζουμε κάποιον, απλώς επειδή έχει διαφορετική άποψη και επιθυμία από μας για ένα συγκεκριμένο θέμα, καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί ως πολιτισμένη κοινωνία. Ή μήπως έχουμε ξεχάσει ήδη ότι «με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται»;

Ο τρίτος ψόγος αφορά την αξιοπιστία της διοίκησης της Ομόνοιας και την τσέπη του ποδοσφαιριστή. Ο τελευταίος προφανώς δεν αξιολόγησε μόνο την οικονομικά υπέρτερη (πολύ ή λίγο, είναι δευτερεύουσας σημασίας) προσφορά του ΑΠΟΕΛ, αλλά και την οικονομική διαχείριση και φερεγγυότητα της Ομόνοιας, όπως από πρώτο χέρι τη γνώρισε τα περασμένα χρόνια. Συνεπώς, στην προκειμένη περίπτωση. θα ήταν προτιμότερο για τους φίλους του «τριφυλλιού» να στρέψουν τα βέλη τους προς όσους κατά το παρελθόν μετέτρεψαν την ομάδα τους σε οικονομικά αναξιόπιστο και αφερέγγυο συνομιλητή.

Ο τέταρτος ψόγος, για πολλούς ο βαρύτερος, οφείλει να αποτελέσει ένα καλό μάθημα στον ίδιο τον Εφραίμ για τη σοφία της λαϊκής ρήσης «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις» -ιδίως ως δημοσίως αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Αλλά ακόμη κι επ’ αυτού έχω δύο ενστάσεις. Πρώτη: ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι στα 25 του (αλλά και πιο μετά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) δεν εκστόμισε κουβέντα, την οποία αργότερα αδιαφόρησε ή δεν μπόρεσε να την τηρήσει. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…

Δεύτερη: θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν (τουλάχιστον) τραγικό να μεμφόμαστε τόσο έντονα την αμετροέπεια κάποιου στο ποδόσφαιρο, το οποίο είναι το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας, όταν εδώ και χρόνια σφυρίζουμε αδιάφορα στην ακόμη χειρότερη αμετροέπεια όσων επιλέγουμε να πάρουν αποφάσεις για τη ζωή μας, την κοινωνία μας και την πατρίδα μας.

Το ήμισυ της οργής και των απειλών τους προς κάθε ποδοσφαιριστή που μετεγγράφεται στον αιώνιο αντίπαλο αν έβγαζαν οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων εναντίον κάθε πολιτικού που μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις ή ασελγεί σε βάρος των συμφερόντων του λαού, η Κύπρος θα είχε πάψει εδώ και καιρό να είναι ημικατεχόμενη (και με ζοφερές προοπτικές για το αν θα καταφέρει να διατηρήσει ακόμη και αυτό το status quo στο βραχυπρόθεσμο μέλλον).

Αντί για χολή προς τον κάθε «Εφραίμ», αναλογιστείτε πώς και γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο, σκεφτείτε και το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτήν τη μέγγενη και να είστε σίγουροι ότι το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλύτερο για όλους μας και πολύ σημαντικότερο από τις επιπτώσεις της όποιας απόφασης του όποιου ποδοσφαιριστή.