Το τρεμπλ του παραλόγου

Εν πρώτοις η παραδοχή-ομολογία: τον ΑΠΟΕΛ της περιόδου 2013/14 δεν τον είχα ικανό για (οποιονδήποτε) τίτλο, ακόμη και μετά την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας. Τούτου λεχθέντος αξίζει η προσπάθεια ανάλυσης αυτού του εγχώριου τρεμπλ των «γαλαζοκιτρίνων», μολονότι κάθε προσέγγιση αυτού του φαινομένου προσκρούει σε γεγονότα που αντιβαίνουν (έως και καταργούν) τη λεγόμενη ποδοσφαιρική λογική.

Πώς π.χ. να χαρακτηρίσει κάποιος το γεγονός ότι ο ΑΠΟΕΛ κατέγραψε την πιο γεμάτη σε εντός συνόρων τίτλους σεζόν στον πρώτο χρόνο α) μετά την αποχώρηση του (μακροβιότερου και πιο επιτυχημένου προπονητή στην ιστορία του) Ιβάν Γιοβάνοβιτς και β) μετά το πρώτο κύμα ριζικής ανανέωσης του ρόστερ του; Και πόση λογική χωρά στο γεγονός ότι οι «γαλαζοκίτρινοι» μάζεψαν όλες τις εγχώριες κούπες στην αγωνιστική χρονιά, όπου μεσούσης της περιόδου άλλαξαν και προπονητή και διοίκηση;

Απ’ όσες απαντήσεις δόθηκαν εκ μέρους των πρωταγωνιστών για το μυστικό της επιτυχίας, εκτιμώ ότι η πιο πειστική ερμηνεία ήταν αυτή του Κωνσταντίνου Χαραλαμπίδη, ο οποίος εξήρε την προσωπικότητα των συμπαικτών του και το DNA πρωταθλητή που καλλιεργείται στον Αρχάγγελο. Μόνο που και αυτή η εξήγηση δεν είναι από μόνη της επαρκής.

Σέρτζιο για… σκάουτερ

Πιάνοντας το νήμα από την αρχή καταλήγει αβίαστα στην εκτίμηση πως μια κάσα καλό κρασί οφείλει να αποσταλεί στον Πάουλο Σέρτζιο. Ο Πορτογάλος λοιδορήθηκε όσο ελάχιστοι τεχνικοί που πέρασαν από το σύλλογο και είναι αλήθεια πως και ο ίδιος με τη συμπεριφορά του έδωσε λαβές και ιδιαίτερες προπονητικές αρετές δεν παρουσίασε. Όμως -πέραν του ότι ήταν ο άμεσος διάδοχος του Γιοβάνοβιτς, ότι επωμίστηκε την ευθύνη ανανέωσης ενός γερασμένου ρόστερ και ότι αναλογικά δεν του δόθηκε ο απαιτούμενος χρόνος για να δείξει έργο- ουδείς οφείλει να λησμονεί ή να παραγνωρίζει ότι το μάτι του «έκοβε».

Αφαιρέστε από τα περυσινά θερινά αποκτήματα του ΑΠΟΕΛ τους Αρτυματά και Σωτηρίου, που ήταν επιλογές της διοίκησης. Την πόρτα του Αρχαγγέλου διέβησαν οι Γκιλιέρμε, Καμπράλ, Γκόμες, Βινίσιους, ντα Σίλβα, Σέρινταν και Γκονσάλβες. Εξ αυτών οι τρεις αποτέλεσαν παρελθόν τον Ιανουάριο, ωστόσο η εναπομείνασα τετράδα αποδείχθηκε κομβικής σημασίας για την ομάδα καθ’ οδόν για το εγχώριο τρεμπλ. Αν η θετική εισήγηση του Γιώργου Δώνη για την παραμονή αυτού του καρέ αποτελεί ένα παράσημο για τον Σέρτζιο (έστω και αν ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να βγάλει από τους συγκεκριμένους παίκτες όσα ο διάδοχός του), τότε ακόμη ένα παράσημο του αξίζει, γιατί η ηλικία των εν λόγω ποδοσφαιριστών επιτρέπει στον ΑΠΟΕΛ να ξεφύγει από τον ορίζοντα διετίας που διαρκώς εκινείτο επί εποχής Γιοβάνοβιτς.

Και αν το τέσσερα στα επτά δεν σας φαίνεται ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό επιτυχίας στα μετεγγραφικά, αναλογιστείτε απλώς ότι από τους τέσσερις νεοφερμένους του Ιανουαρίου (επιλογής και έγκρισης Δώνη) παίκτης-κλειδί αποδείχτηκε μόνον ένας (ντε Βινσέντι), ένας αποχώρησε ήδη (Πιπίνης), ενώ οι άλλοι δύο έχουν κλείσει τα 33 και, ακόμη κι αν παραμείνουν και την επόμενη περίοδο, δεν λογίζονται ως βασικές επιλογές. Γι’ αυτό καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Σέρτζιο δεν ήταν μεν ο κατάλληλος προπονητής για τον ΑΠΟΕΛ, αλλά -κρίνοντας και από το ποσοστό μετεγγραφικής επιτυχίας τα περασμένα χρόνια- μια θέση σκάουτερ μάλλον άξιζε να του προσφερθεί.