Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά

Όσο κι αν το παίδεψα, πιο ταιριαστό τίτλο για τη σύνοψη της ποδοσφαιρικής περιόδου 2013/14 στην Κύπρο δεν βρήκα. Το ένα κακό είναι ότι μου είχε έρθει στο μυαλό, προτού βγει το πρώτο τρίτο της διαδρομής. Το δεύτερο κακό είναι ότι στα υπόλοιπα δύο τρίτα δεν συνέβη το παραμικρό για να ανατρέψει την αρχική σκέψη. Το Σάββατο απλώς ολοκληρώθηκε (ακόμη) μια χρονιά-τραγέλαφος που βρήκε τη στάθμη σε όλα τα επίπεδα του ποδοσφαίρου μας να υποχωρεί -πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά.

Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος από αυτήν την παρωδία;

-Ότι το πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει και στην ιστοσελίδα της διοργανώτριας αρχής (ΚΟΠ) ήταν αναρτημένη (ως ισχύουσα) η προκήρυξη της περασμένης περιόδου; (Ευτυχώς που ουδεμία ομάδα λογάριασε να το αξιοποιήσει νομικά, διότι είτε η σεζόν θα είχε διακοπεί στα μισά, είτε ακόμη θα παιζόταν σε αγωνιστικούς χώρους και δικαστικές αίθουσες…)

-Ότι παρά την αλλαγή συστήματος των πλέι οφ και των πλέι άουτ εκ νέου δεν έλειψαν οι από πολύ νωρίς καταδικασμένες ομάδες, οι αδιάφοροι και το οργιώδες παρασκήνιο για στησίματα αγώνων;

-Ότι η ψυχωσική εμμονή στις 14 ομάδες είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή αφαίρεσης 39 βαθμών από την οικονομικά κατεστραμμένη Αλκή, η οποία πριν λίγους μήνες έβαλε και λουκέτο;

-Ότι οι διαιτητές και η δικαστική επιτροπή απέδειξαν εκ νέου ότι μπορούν να ερμηνεύουν τους κανόνες κατά το δοκούν και κατά περίσταση να… εφευρίσκουν νέους, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους;

-Ότι από τη λαοθάλασσα αλλοδαπών που αφίχθηκαν στο νησί το περασμένο καλοκαίρι οι πραγματικά αξιόλογοι (που συμβάλλουν στην άνοδο του επιπέδου του πρωταθλήματος) με το ζόρι βγάζουν… ενδεκάδα;

-Ότι οι πλείστες ομάδες άλλαξαν προπονητές άνευ συγκεκριμένης στρατηγικής;

-Ότι ένεκα επαναλαμβανόμενων παραβατικών συμπεριφορών έγιναν συνήθεια τα παιχνίδια κεκλεισμένων (συγκεκριμένων ή όλων των) θυρών;

-Ότι κόντεψαν να αρχίσουν τα προκριματικά της νέας περιόδου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και κινδυνεύαμε να δηλώσουμε πρωταθλήτρια μια ομάδα, που ίσως να είχε κερδίσει τον τίτλο στο γήπεδο και να τον είχε χάσει στο Εφετείο;

Ό,τι κι αν επιλέξει να θυμηθεί κάποιος, είναι αδύνατον να μην φτάσει στο ίδιο συμπέρασμα: πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά. Και αν θέλετε οπωσδήποτε να το περιορίσουμε αυστηρά στο αγωνιστικό, ας αρκεστώ στο εξής: σ’ ένα στοιχειωδώς ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ούτε ο Ερμής θα είχε κάνει όσα έκανε αυτή τη σεζόν ούτε ο ΑΠΟΕΛ θα είχε κατακτήσει και τους τρεις εγχώριους τίτλους.

Οι μεν «φτεροπόδαροι» με σχεδόν ολοκαίνουργιο ρόστερ (όπως όλοι οι νεοφώτιστοι) κατάφεραν να βάλουν τρικλοποδιές σε όλους τους μεγάλους, να βγουν τέταρτοι και να φτάσουν στον τελικό του κυπέλλου, οι δε «γαλαζοκίτρινοι» έκλεισαν με το απόλυτο την πρώτη χρονιά τους στη μετά-Γιοβάνοβιτς εποχή, μολονότι άλλαξαν προπονητή και είχαν βρεθεί ακόμη και στο -8 από την κορυφή.

Αμφότεροι είναι άξιοι συγχαρητηρίων, αλλά ο δικός τους έπαινος είναι ταυτόχρονα ψόγος για όλους τους υπόλοιπους και συνάμα αδιάψευστο κριτήριο της νέας ποιοτικής υποχώρησης του επιπέδου του πρωταθλήματος. Κι ο εθισμένος σε τόσο χαμηλό επίπεδο ανταγωνισμού δύσκολα τα φέρνει βόλτα στην Ευρώπη -ακόμη και στα προκριματικά. Τόσοι αποκλεισμοί (σε β’ και γ’ προκριματικό γύρο) τα τελευταία χρόνια πρέπει λογικά να έχουν πείσει και τον τελευταίο αμφισβητία. Και να είστε σίγουροι ότι αυτού του είδους οι ευρωπαϊκές κατραπακιές δεν έχουν τελειώσει. Τουναντίον…