Γιατί έχασε τον τίτλο η ΑΕΛ

Στο φινάλε το μόνο επιχείρημα που είχε περισσέψει στην ΑΕΛ για την κατάκτηση του τίτλου ήταν ότι είχε καθίσει στην κορυφή περισσότερο καιρό από τους διώκτες της. Φυσιολογικά έμεινε με άδεια χέρια και με το βασανιστικό ερώτημα πώς μια σεζόν που θα μπορούσε να είχε ολοκληρωθεί ονειρικά (δεύτερο πρωτάθλημα σε τρία χρόνια και έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ) κατέληξε να θεωρείται σχεδόν πλήρως αποτυχημένη.

Ο προπονητής ήταν ανέκαθεν το εύκολο εξιλαστήριο θύμα. Ο Λίτο Βιντιγκάλ το αντιλήφθηκε ήδη από την έκτη αγωνιστική, ο Ιβάιλο Πέτεφ ετοιμάζεται να το βιώσει τώρα, καθώς παρά την αυτόματη ανανέωση του συμβολαίου του ευρίσκεται υπό αμφισβήτηση και με το ένα πόδι στην πόρτα εξόδου. Ο Αγκολέζος εργάστηκε υπερβολικά σύντομο διάστημα για να κριθεί, για τον Βούλγαρο οι κυριότερες μομφές είναι πως α) ουδείς κατάλαβε ποια σκοπιμότητα εξυπηρέτησαν οι λιγοστές τροποποιήσεις του (Ντεντέ σε ρόλο στόπερ, Μοντέιρο σε ρόλο δεκαριού -για ένα διάστημα), β) ελάχιστη βοήθεια πήρε από τις χειμερινές μετεγγραφικές του επιλογές και γ) δεν παρουσίασε ένα δουλεμένο σχέδιο Β, οσάκις του στράβωσε ένα παιχνίδι.

Η επιλογή προπονητή ασφαλώς βαρύνει τον τεχνικό διευθυντή (πρώτιστα) και τη διοίκηση (δευτερευόντως), όπως φυσικά και ο φτωχός μετεγγραφικός απολογισμός. Δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος οι καλύτεροι και ποιοτικότεροι παίκτες της ΑΕΛ εξακολουθούν να είναι όσοι αποκτήθηκαν το καλοκαίρι του 2011 από τον Πάμπο Χριστοδούλου (Αϊρόσα, Καρλίτος, Ντεντέ, Μπεμπέ, Μοντέιρο, Εντμάρ) -ακόμη ένα καμπανάκι για τον Ρούι Τζούνιορ.

Οι «γαλαζοκίτρινοι» της Λεμεσού παρέμειναν τόσο πολύ στην κορυφή, γιατί α) δύο βασικοί μνηστήρες του τίτλου (Ομόνοια και Ανόρθωση) πραγματοποίησαν τραγική σεζόν, β) άλλοι δύο (ΑΠΟΕΛ, Απόλλων) είχαν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις ως τα τέλη του 2013 και γ) ο νεοφώτιστος Ερμής δεν είχε το ρόστερ για να αντέξει μέχρι τέλους και στις δύο εγχώριες διοργανώσεις.

Επιπροσθέτως πολλές ανησυχητικές ενδείξεις δεν εκτιμήθηκαν δεόντως. Η ομάδα πήρε πολλούς πόντους με γκολ στα τελευταία λεπτά, αλλά αυτό ερμηνεύτηκε περισσότερο ως ένδειξη μαχητικότητας και άρνησης υποταγής παρά ως αδυναμία της ΑΕΛ να «καθαρίσει» από νωρίς παιχνίδια ακόμη και με υποδεέστερους αντιπάλους.

Απέναντι στις δύο ομάδες που είχαν το μεγαλύτερο κίνητρο να τις κόψουν βαθμούς (ΑΠΟΕΛ, Απόλλων) η πρωταθλήτρια του 2012 πανηγύρισε μόνον στον α’ γύρο. Έκτοτε σε έξι παιχνίδια μαζί τους ο απολογισμός ήταν δύο ισοπαλίες και τέσσερις ήττες. Το ακόμη χειρότερο; Σε ουδεμία από αυτές τις αναμετρήσεις νομιμοποιείται να διαμαρτύρεται ότι άξιζε κάτι καλύτερο, τουναντίον στις πλείστες θα μπορούσε να είχε ηττηθεί και με μεγαλύτερο σκορ.

Αν όμως έπειτα από όλα αυτά θα έπρεπε να καταλήξω στην κατά τη γνώμη μου πιο ουσιώδη παράμετρο που έγειρε την πλάστιγγα σε βάρος της ΑΕΛ, θα επέλεγα δύο λέξεις: Ορλάντο Σα. Αναλογιστείτε αν ο Πορτογάλος (των 13 γκολ σε 19 συμμετοχές στη σεζόν) θα έχανε προχθές τις ευκαιρίες του Ινταμπντελάι και υπολογίστε αν τα εισπραχθέντα χρήματα από την παραχώρησή του ισοφαρίζουν την απώλεια του τίτλου και των εσόδων από τη συμμετοχή της ΑΕΛ στο Τσάμπιονς Λιγκ ως πρωταθλήτριας.