Την περασμένη Πέμπτη ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς άφησε για το τέλος ένα θέμα, το οποίο σώφρον θα ήταν να είχε θίξει στο ξεκίνημα αναδεικνύοντας το σε μέγα ζήτημα. Ο Σέρβος τεχνικός άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο τερματισμού των συνεντεύξεων Τύπου μέσα στο 2011 προβληματισμένος από τις ποικίλες (παρ)ερμηνείες που δόθηκαν στα -σταράτα, ομολογουμένως- λόγια του μόλις μια εβδομάδα πριν.
Το πρόβλημα δεν είναι καινοφανές ή ήσσονος σημασίας. Τουναντίον, οφείλει ν’ απασχολήσει πολύ σοβαρά το δημοσιογραφικό σινάφι, αν δεν θέλει να κάνει (ακόμη) ένα τεράστιο βήμα προς την απαξίωσή του. Το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει, ωστόσο, δύο όψεις -όπως και τα πλείστα πράγματα στη ζωή.
Η κατά το δοκούν παρερμηνεία των λεχθέντων προέδρων, παραγόντων, προπονητών και παικτών είναι ασφαλώς η μία. Η «ξύλινη» γλώσσα όλων των προαναφερθέντων μπροστά σε ανοιχτά μικρόφωνα είναι η άλλη. Και είναι επίσης αδήριτη ανάγκη να συζητηθεί στις όποιες συσκέψεις για τη χρησιμότητα των συνεντεύξεων (Τύπου και μη) στο μέλλον.
Το κομβικό σημείο (και) στη συγκεκριμένη συζήτηση είναι αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα. Ήταν η εκ μέρους των δημοσιογράφων παραποίηση και διαστρέβλωση των λεγομένων που οδήγησε σε κενές περιεχομένου δηλώσεις ή ήταν οι στερεότυπες, ανούσιες τοποθετήσεις των πρωταγωνιστών που ώθησαν τους δημοσιογράφους σε μια ανηλεή προσπάθεια να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι, δηλαδή να βρουν είδηση (τίτλο, πρωτοσέλιδο) μέσα σ’ έναν κυκεώνα από κλισέ;
Η αλήθεια ευρίσκεται στη μέση, και οι δύο πλευρές φέρουν ευθύνη για την παρωδία που έχουν καταντήσει να είναι οι (πάσης φύσεως) συνεντεύξεις σήμερα. Δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω τι ποσοστό αναλογεί στους μεν και στους δε, αμφότεροι ωστόσο είναι προφανές πως χρεώνονται ένα κεφαλαιώδες ατόπημα: τη θυσία της βασικής επιδίωξης μιας συνέντευξης (ενημέρωση) στο βωμό είτε της εμπορευματοποίησης (στην περίπτωση των δημοσιογράφων) είτε της εξυπηρέτησης-προστασίας ιδιωτικών συμφερόντων (στην περίπτωση των συλλόγων).
Προτού λοιπόν καταλήξουν οι όποιες συζητήσεις σ’ ένα πόρισμα, ας σκεφτούν κι ας απαντήσουν άπαντες ειλικρινά στο ακόλουθο ερώτημα: θέλουν και αντέχουν τις αυθεντικές συνεντεύξεις; Αν η απάντηση δεν είναι κρυστάλλινα καταφατική, ας τις σταματήσουν. Όχι το 2011. Σήμερα! Διότι το θύμα της σημερινής ιλαροτραγωδίας των συνεντεύξεων (το κοινό) έχει αφυπνιστεί και έχει αρχίσει να γυρνά την πλάτη και στους μεν και στους δε. Μια ματιά στις πωλήσεις εφημερίδων και εισιτηρίων αρκεί να το πιστοποιήσει.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου