«Ο σύλλογος είμαι εγώ!»

Στις 13 Απριλίου 1655 ο μόλις 22χρονος (ήδη εστεμμένος βασιλιάς της Γαλλίας) Λουδοβίκος ΙΔ’ -θρυλείται πως- εκστόμισε την ιστορική φράση: “L’ Etat, c’ est moi” («Το κράτος είμαι εγώ»), πριν μετατραπεί στο χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπο της απολυταρχίας. Σχεδόν 4,5 αιώνες αργότερα το ποδόσφαιρο έχει τους δικούς του «Λουδοβίκους», οι οποίοι -όπως θα διαπιστώσετε- δεν υπολείπονται σε πολλά του αυθεντικού.

1. Μετά από μια αξιοπρεπέστατη καριέρα ποδοσφαιριστή, ο Τζακ Γουάιτ (ψευδώνυμο Χορστ Νούσμπαουμ), έγινε παραγωγός δισκογραφικής εταιρείας και το 1992 αγόρασε την Τένις Μπορούσια Βερολίνου, στην οποία επένδυσε τα εκατομμύρια από τη μουσική βιομηχανία. Εξαιρουμένων μερικών περιόδων στη β’ κατηγορία δεν κατάφερε κάτι παραπάνω. Τα σπασμένα πλήρωσαν οι οπαδοί της ομάδας που στο στάδιο άκουγαν στη διαπασών τα τραγούδια της δισκογραφικής του εταιρείας!

2. Το 1976 ο αστέρας της ποπ, Έλτον Τζον, υλοποίησε ένα παιδικό του όνειρο εισερχόμενος στα διοικητικά της Γουότφορντ. Έμπλεος υπερηφάνειας έβαψε την Άστον Μάρτιν του στα χρώματα του συλλόγου και προκάλεσε τη μυθική ατάκα του πρίγκιπα Φίλιπ: «Α, εσείς είστε ο κάτοχος αυτού του αυτοκινήτου. Το βλέπαμε συχνά, όταν περνούσαμε από το πίσω μέρος του κάστρου του Ουίντσορ και κάθε φορά αναρωτιόμασταν σε ποιον ανήκει αυτό το απαίσιο όχημα!»

3. Ο μεγαλέμπορος ανταλλακτικών αυτοκινήτων, Πέτερ Μάασεν, είχε αποκτήσει ως πρόεδρος της Ροτ-Βάις Όμπερχαουζεν το προσωνύμιο «πασάς». Ο καλόκαρδος Μάασεν ήταν ταυτόχρονα πρόεδρος, προπονητής, φροντιστής και θεατής. Όταν το 1973 αποχώρησε, έπειτα από 35 χρόνια διοίκησης, η οικτρή οικονομική κατάσταση του συλλόγου δεν του επέτρεπε να καλύψει ούτε τα γεύματα των παικτών στο προπονητικό κέντρο!

4. Έχοντας χτίσει αυτοκρατορία στην αγορά αρωμάτων ο Χέλμουτ Σπίκερ ανέλαβε την Άλεν προσθέτοντας στην ονομασία της τα αρχικά της επιχείρησής του (LR), τα οποία ισχυρίστηκε με χιούμορ πως σημαίνουν “Leichtathletic und Rasensport” (Στίβος και αθλήματα επί χόρτου) και όχι “Leichtsinn und Reichtum” («Ανοησία και Πλούτος»)! Ακολούθως ο Σπίκερ πώλησε τη βιομηχανία αρωμάτων, της οποίας οι νέοι ιδιοκτήτες τερμάτισαν αμέσως τη χορηγία. Ο σύλλογος μετονομάστηκε εκ νέου (Ροτ-Βάις Άλεν) και σήμερα μάχεται να απαλλαγεί από τα τρομερά χρέη της εποχής Σπίκερ.

5. Πρόεδρος επί 16 χρόνια (1987-2003) της Ατλέτικο Μαδρίτης ο Χεσούς Χιλ απέλυσε επί των ημερών του τον (πιθανώς) αριθμό-ρεκόρ των 26 προπονητών. Παραιτήθηκε σε πολύ προχωρημένη ηλικία με την εύσχημη δικαιολογία: «Πλέον είμαι 70 ετών και υπάρχουν τόσοι ερασιτέχνες που με επικρίνουν. Δεν είμαι πλέον υποχρεωμένος να το ανέχομαι»!

6. Αιμοδότης της Αούστρια Βιέννης από το 1999 ο Αυστροκαναδός Φρανκ Στρόναχ είναι γνωστός για την παροιμιώδη άγνοιά του περί ποδοσφαίρου. Θρυλείται μάλιστα πως στην ανάπαυλα ενός αγώνα απαίτησε να περάσει ξανά στο παιχνίδι ο Φερνάντο Τρογιάνσκι, καίτοι μόλις είχε αντικατασταθεί! Επίσης σε αγώνα του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κόντρα στην Μπριζ ο Αυστροκαναδός θέλησε να προφυλαχθεί από τον παγωμένο χειμωνιάτικο αέρα με ένα κασκόλ της… Ζάλτσμπουργκ. Το έβγαλε μόνον, όταν στο ημίχρονο κάποιος του υπέδειξε πως δεν ήταν της ομάδας του!

7. Ο πλέον εγκληματικός σύγχρονος «Λουδοβίκος» ήταν μάλλον ο Βόλφγκανγκ Ρίγκερ, τραπεζίτης της “Rieger Bank AG” και πρόεδρος της ΛΑΣΚ Λιντς. Το φθινόπωρο του 1998, με τη βοήθεια του φροντιστή της ομάδας, εξαφανίστηκε έχοντας υφαρπάξει 125 εκατομμύρια σελίνια από το θησαυροφυλάκιο της τράπεζάς του. Συνελήφθη στη γαλλική Ριβιέρα.

8. Ο πλέον αινιγματικός σύγχρονος «Λουδοβίκος» ήταν ο Γκίντερ Άιχμπεργκ, ο οποίος δημιούργησε τεράστια χρέη στη Σάλκε ένεκα της αλόγιστης σπατάλης του. Μυθικότερο παράδειγμα όλων: η μετεγγραφή του επιθετικού της Μπάγερν, Ραντμίλο Μιχαΐλοβιτς. Ωθούμενος απλά από την ανάγκη αναγνώρισης κι αποδοχής ο Άιχμπεργκ κατέβαλε αποζημίωση τριών εκατομμυρίων στους Βαυαρούς, μολονότι αυτοί αξίωναν μόλις 2,5!

9. Άλλοι ελαφρώς μεγαλομανείς πρόεδροι κατέληξαν στη φυλακή, όπως ο ισχυρός άντρας του 1860 Μονάχου, Καρλ-Χάιντς Βίλντμοζερ, ένεκα της κατηγορίας για απιστία και δωροδοκία στην (από κοινού με την Μπάγερν) κατασκευή της «Αλιάντς Αρένα». Στο τέλος ο ίδιος αθωώθηκε, ο γιος του όμως απολύθηκε από το πόστο του εμπορικού διευθυντή της κοινοπραξίας που διαχειρίζεται το στάδιο.

10. Εξαίρεση στον κανόνα των αρσενικών Μαικηνών είναι η Γερμανίδα Γκιζέλα «Γκίγκι» Οέρι, η πιο πλούσια γυναίκα της Ελβετίας και πρόεδρος της Βασιλείας. Η Οέρι είχε παίξει ποδόσφαιρο σε νεαρή ηλικία, αλλά χόμπι της είναι η μεγαλύτερη δημόσια συλλογή παιδικών αρκούδων στον κόσμο.

11. Εδώ και 85 χρόνια ο δρόμος της Γιουβέντους είναι ταυτόσημος με αυτόν της FIAT. Ο Τζιάνι Ανιέλι, παλαιάς κοπής πατριάρχης, έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στο Μισέλ Πλατινί και μετά την απόκτησή του έστειλε στην κυρία Πλατινί μια ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα. «Αισθανόταν δεμένος μαζί της, αφού διεκδικούσαν τον ίδιο άντρα», επισημαίνει σχετικά η συγγραφέας Μπίργκιτ Σέναου.

12. Ουδείς Μαικήνας αισθάνεται τόσο δεμένος με το σύλλογο και την πόλη του όπως ο Κλάους Στάιλμαν (υφαντουργικές επιχειρήσεις) με τη Βάτενσαϊντ. Εξ ου και η μεγαλύτερη ήττα και των δύο δεν ήρθε μέσα στο γήπεδο, αλλά στα χαρτιά την Πρωτοχρονιά του 1976. Ο Στάιλμαν ήταν ένας από τους πιο σκληροπυρηνικούς αντίπαλους της ενσωμάτωσης του Βάτενσαϊντ στο Μπόχουμ, η οποία αποφασίστηκε εκείνη την ημέρα.

13. «Δεν συνομιλώ με έναν μαθητή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», διατράνωνε το 1977 ο τεχνικός της Όσναμπρικ, Ζίγκφριντ Μέλτσιχ, αναφερόμενος στον ανήλικο πρόεδρο κι αργότερα Μαικήνα του συλλόγου, Χάρτβιγκ Πίπενμπροκ, ο οποίος μόλις τον είχε παύσει των καθηκόντων του: «Κύριε Μέλτσιχ, τίθεστε εν αδεία επ’ αόριστον». «Να μου το δώσεις γραμμένο σε έγγραφο», ούρλιαξε ο Μέλτσιχ. Το πήρε…

14. Σε επίδειξη δύναμης μετέτρεψε ο Φρίντχελμ Ρούνγκε, μονάρχης της Βούπερταλ, τη συνέλευση μελών του 2006. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας υποχρεώθηκαν να διαγράψουν με στυλό από τα 200 ψηφοδέλτια τα ονόματα των δύο υποψηφίων, τους οποίους ο Ρούνγκε δεν ήθελε επ’ ουδενί να εκλεγούν στο διοικητικό συμβούλιο!

15. Ένας Παριζιάνος στη Μαρσέιγ; Ασύλληπτο, αλλά όχι για τον Μπερνάρ Ταπί. Με λαϊκίστικα επιτηδευμένη εμφάνιση, υπόβαθρο δισεκατομμυρίων και διασυνδέσεις στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια έχτισε την εγχώρια «δικτατορία» της Ολιμπίκ. Μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ όμως (1993), οι βρομοδουλειές του (φορολογική απάτη, μαύρα χρήματα, απειλές σε διαιτητές, αλλοίωση αποτελεσμάτων) είδαν το φως της δημοσιότητας. Το 1994 ο σύλλογος οδηγήθηκε σε υποχρεωτικό υποβιβασμό, ο Ταπί αργότερα σε τετραετή φυλάκιση.

16. Από το ίδιο καλούπι και ο πρώην πρόεδρος της Ντινάμο Δρέσδης, Ρολφ-Γίργκεν Ότο, ο οποίος μετακόμισε στην Ανατολή μετά την πτώση του τείχους και, αφού έσωσε οικονομικά το σύλλογο, μπήκε πομπωδώς στο δημοτικό συμβούλιο. Έκτοτε επιδόθηκε σε σωρεία από μπαγαποντιές, αποκαλύφθηκε πως είχε υπεξαιρέσει τρία εκατομμύρια μάρκα κι άφησε συντρίμμια στον παραδοσιακό σύλλογο.

17. Στη διάρκεια του ανατολικού ντέρμπι Λειψίας-Σαξονίας οι οπαδοί της πρώτης εισέβαλαν στο γήπεδο και κατευθύνθηκαν στην κερκίδα των φιλοξενούμενων. «Το προτιμώ από το να κλέβουν το πορτοφόλι μιας γιαγιάς», σχολίασε αιχμηρά ο πρόεδρος, Ραλφ Μπούρκαϊ, του οποίου τα εκατομμύρια είχαν κρατήσει ζωντανή τη Λειψία. Λίγο αργότερα ο σύλλογος βρισκόταν ξανά στην εντατική και ο Μπούρκεϊ ξεκίνησε να ασχολείται με τα χωράφια του.

18. Ποδοσφαιρικός σύλλογος της Κάτω Σαξονίας είχε λάβει οικονομική βοήθεια από τον κυκλοθυμικό βαρόνο των πόρνων, Άλμπερτ Σπρέε, ο οποίος δεν είχε στην παραμικρή υπόληψη τους εκάστοτε προπονητές. «Ουδέποτε πιο πριν στη ζωή μου είχα ακούσει τέτοιες προσβολές. Είμαι ο Γίργκεν Μπόντεντορφ και όχι ένα από τα σιτευτά κοτόπουλα του Σπρέε», δήλωσε εις εξ αυτών το 1999. Σήμερα ο Σπρέε βρίσκεται στο διοικητικό συμβούλιο της Βίλελμσχαφεν. Ο προπονητής της, Κάι Στίζι, απολύθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο έπειτα από μόλις πέντε μήνες, επειδή επέκρινε τον Σπρέε!

19. Οι Μαικήνες οφείλουν αιώνια πίστη στο σύλλογο που επιλέγουν. Ειδάλλως κινδυνεύουν με πηχυαίους τίτλους, όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι της Μίλαν, για τον οποίο το 2004 ακούστηκε πως είχε υπάρξει ένθερμος οπαδός της Ίντερ και μάλιστα έτρεφε βλέψεις αγοράς της. Το σχετικό σχόλιο του Μπερλουσκόνι: «Ουδέποτε υπήρξα οπαδός της Ίντερ, διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αλλάξει τη θρησκεία του».

20. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο Έρχαρντ Γκόλντμπαχ, ιδιοκτήτης της πετρελαϊκής εταιρείας “Goldin”, έριξε πολλά εκατομμύρια στη Βεστφάλια Έρνε ανεβάζοντάς την ως τη β’ κατηγορία. Από ευγνωμοσύνη το τμήμα επαγγελματικού ποδοσφαίρου μετονομάστηκε σε «Βεστφάλια Γκόλντιν Έρνε». Τότε μαθεύτηκε πως ο Γκόλντμπαχ δεν ήταν ένας ιδιοφυής επιχειρηματίας, απλώς είχε αποφύγει να πληρώσει τους φόρους των ορυκτέλαιων! Η Βεστφάλια απώλεσε την άδεια συμμετοχής στη δεύτερη κατηγορία, περιέργως όμως μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής. Επιδεικνύοντας δημιουργική φαντασία η γερμανική ομοσπονδία «βάφτισε» το παιχνίδι… φιλικό!
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ