Έχασε το παιχνίδι, κέρδισε τους πάντες!

Ήταν ίσως η πιο πολυαναμενόμενη πρεμιέρα μεγάλης ομάδας στο τρέχον πρωτάθλημα. Η Ανόρθωση δια χειρός Τεντ φαν Λέουβεν και Αντρέ Πάους ήταν ο μεγάλος άγνωστος μεταξύ των ομάδων της (περυσινής) πρώτης εξάδας -ένεκα της απουσίας της από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, των λιγοστών εν Κύπρω φιλικών της και τη στελέχωση του ρόστερ της μέχρι και το τέλος της μετεγγραφικής περιόδου.

Οι (δικαιολογημένες ή μη) επιφυλάξεις και οι ενστάσεις για την αληθινή δυναμική της «Κυρίας» ήταν πολλές και από πλείστες πλευρές, αλλά η χθεσινή παράσταση στο ΓΣΠ τις… ξήλωσε μία προς μία! Παρά την ήττα από την Ομόνοια η πρώτη εμφάνιση της νέας Ανόρθωσης ξεπέρασε -ως προς την αίσθηση που δημιούργησε στο ποδοσφαιρόφιλο κοινό- ακόμη και το εκκωφαντικό 5-2 της ΑΕΚ επί του Απόλλωνα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος.

Πώς να γινόταν διαφορετικά άλλωστε, όταν οι (επίσης ριζικά ανανεωμένοι) Λαρνακείς παρέταξαν στο «Τσίρειο» μια ενδεκάδα με μόλις τέσσερις νεοφερμένους (σ.σ. άπαντες παρόντες στο βασικό στάδιο προετοιμασίας), ενώ η «Κυρία» είχε στο αρχικό της σχήμα επτά, εκ των οποίων ορισμένοι μετρούσαν μόλις και μετά βίας μερικές μέρες προπονήσεων;

Κι όμως! Παρά την πληθώρα νέων προσώπων στην ενδεκάδα, παρά τον εξαιρετικά χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, παρά τον υπέρμετρο εντυπωσιασμό από τον κόσμο στο ΓΣΠ, παρά το γρήγορο αντίπαλο τέρμα, η Ανόρθωση μετά τα πρώτα δέκα λεπτά άρχισε να ξεδιπλώνει στο χορτάρι μια σειρά από αρετές.

Όποιος είχε την τύχη να παρακολουθήσει το παιχνίδι δια ζώσης, χρειάστηκε ελάχιστο χρόνο για να συνειδητοποιήσει ότι έχει ενώπιόν του μια ομάδα εξαιρετικά δουλεμένη στις προπονήσεις και με ευανάγνωστη την υπογραφή του δημιουργού της. Κοντινές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, συντονισμένη κίνηση των παικτών στην επίθεση, διαρκείς εναλλαγές θέσεων, άφθονα τρεξίματα, πλείστοι συνδυασμοί, γρήγορο, κάθετο, στρωτό παιχνίδι ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της χθεσινής Ανόρθωσης.

Προφανώς υπήρξαν και πράγματα που δεν λειτούργησαν στην εντέλεια και στο τέλος της ημέρας κόστισαν την ήττα. Κάποιες ασυνεννοησίες και λανθασμένες τοποθετήσεις των αμυντικών, κάποιες δυσλειτουργίες στην ανασταλτική συμπεριφορά όλης της ομάδας, κάποια αβίαστα λάθη στην ανάπτυξη, τα προβλήματα που έβγαλαν προς το τέλος οι Δημητρίου και Αμπουρτζάνια (υποχρεώνοντας την ομάδα τους να παίζει ουσιαστικά με εννέα, αφού είχαν ολοκληρωθεί οι αλλαγές από τον Πάους) ως απόρροια του ιδιαίτερα απαιτητικού σε αντοχές τρόπου παιχνιδιού της «Κυρίας».

Ουδέν εξ αυτών όμως συνιστά πρόβλημα ανεπίδεκτο επιδιόρθωσης. Τουναντίον. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος αυτής της ομάδας. Η Ανόρθωση ίσως χθες να πλήρωσε το τίμημα της αργοπορημένης ολοκλήρωσης του μετεγγραφικού σχεδιασμού της, όμως αυτό μοιάζει πλέον αμελητέο μπροστά στην προοπτική που η ίδια διάνοιξε για τον εαυτό της με τη χθεσινή εμφάνιση.

Χάθηκε μεν μια μάχη, αλλά με τρόπο που έπεισε ότι ο πόλεμος είναι εφικτό να κερδηθεί. Και αυτό ήταν το πρώτιστο και μεγαλύτερο ζητούμενο στη δεδομένη χρονική στιγμή. Ότι ο εν λόγω στόχος επετεύχθη -και μάλιστα πανηγυρικά- αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μετά το τέλος του χθεσινού αγώνα το αποτέλεσμα ήταν ο μόνος λόγος δυσαρέσκειας στο σύλλογο της Αμμοχώστου. Τα δε χαμόγελα στα πρόσωπα των οπαδών της, οι οποίοι τόσα υπέμειναν τα τελευταία χρόνια, ήταν εξ ίσου πλατιά με τα αντίστοιχα των φίλων της Ομόνοιας που μόλις είχε κερδίσει το ντέρμπι…