«Πέρασαν τα χρόνια και κατέληξα να αποδεχτώ την ταυτότητά μου: δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου. Περιφέρομαι στον κόσμο με το καπέλο στο χέρι και παρακαλώ στα γήπεδα: «Ο θεός να σας έχει καλά, ένα καλό παιχνίδι». Κι όταν παίζεται καλό ποδόσφαιρο, είμαι πανευτυχής για το θαύμα, χωρίς να νοιάζομαι ποια είναι η ομάδα ή η χώρα που το παίζει».
Δεκατρία χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» οι Κύπριοι ποδοσφαιρόφιλοι μάλλον έχουν αρχίσει να αισθάνονται όπως ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο. Αύριο ολοκληρώνεται το πρώτο τέταρτο της αγωνιστικής περιόδου 2011/12, η οποία μέχρι στιγμής μόνο καλό ποδόσφαιρο δεν μας έχει προσφέρει.
Με το χέρι στην καρδιά: ποιος -πραγματοποιώντας αναδρομή στα μέχρι στιγμής πεπραγμένα- μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι έχει παρακολουθήσει ελκυστικό ποδόσφαιρο από οποιαδήποτε συμμετέχουσα στο τρέχον πρωτάθλημα ομάδα; Κάποια καλά ημίωρα, κάποια όμορφα γκολ, κάποιες καλές κούρσες και ντρίμπλες και… τέλος.
Σταθερότητα και συνέπεια σε υψηλό επίπεδο ακόμη δεν έχουμε δει. Ούτε από τους συνήθεις υπόπτους ούτε από τους… απρόσμενους. Ποιος μεγάλος έχει πείσει με τις μέχρι στιγμής εμφανίσεις του ότι αξίζει να θεωρείται αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο; Ποιος μικρομεσαίος έχει αποδείξει ότι είναι έτοιμος για το άλμα; Κοινή η απάντηση: ουδείς.
Ο ΑΠΟΕΛ επικεντρώνεται (και πώς να τον επικρίνεις;) στην τεράστια προοπτική διάκρισης στο Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο του αφαιρεί δυνάμεις και συγκέντρωση στις εντός συνόρων υποχρεώσεις. Η Ομόνοια πασχίζει ακόμη να αφομοιώσει την αγωνιστική ταυτότητα που θέλει να της φορέσει ο Νεόφυτος Λάρκου κι έχει και τον πρόσθετο βραχνά του οικονομικού.
Η Ανόρθωση άλλαξε ήδη προπονητή, δεν έχει βρει τα πατήματά της από το ξεκίνημα της περιόδου και η ποιότητα του ρόστερ της αμφισβητείται από πολλούς (όχι άδικα ως ένα βαθμό). Η ΑΕΚ πληρώνει τον… περονόσπορο που θέρισε τους στόπερ της, την απουσία εναλλακτικών στις θέσεις των ακραίων μπακ και το ως ενός βαθμού ακατανόητο ροτέισον του προπονητή της.
Ο Απόλλων μόλις που αρχίζει να καλύπτει το χαμένο έδαφος από την αργοπορημένη υλοποίηση του προγραμματισμού το καλοκαίρι, το Παραλίμνι και ο Ολυμπιακός στερούνται βάθους στον πάγκο για να κάνουν το κάτι παραπάνω, η Δερύνεια και η Σαλαμίνα απέτυχαν, οσάκις χρειάστηκε να επιβεβαιώσουν τα θετικά τους αποτελέσματα, η Αλκή και ο Άρης μόλις πρόσφατα άρχισαν να πανηγυρίζουν, ο Εθνικός και ο Άρης είναι μέχρι στιγμής για λύπηση.
Μένει η ΑΕΛ, η οποία ευρίσκεται στο +10 σε σύγκριση με τον απολογισμό της στο αντίστοιχο σημείο της περασμένης περιόδου, αλλά ως τώρα επιδεικνύει σχεδόν αποκλειστικά τις αμυντικές αρετές της. Κόντρα σε όσα μας είχε συνηθίσει από τις θητείες του σε Δόξα και Ολυμπιακό, ο Πάμπος Χριστοδούλου αποδεικνύει ότι μπορεί να παρουσιάσει και μια ομάδα με… κλειδαριές στην εστία. Και ο ίδιος όμως ξέρει ότι οι «λέοντες» ακόμη δεν έχουν παίξει το επιθετικό ποδόσφαιρο των δύο προηγούμενων ομάδων του.
Και κάπως έτσι ο Κύπριος ποδοσφαιρόφιλος καταλήγει να καταντήσει αλληλέγγυος του Εντουάρντο Γκαλεάνο: ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου, το οποίο αφ’ ενός έχει φτάσει να ισοδυναμεί με θαύμα αφ’ ετέρου (και για να μην ξεχνιόμαστε) απαιτεί από αυτόν να πληρώνει τρεις συνδρομητικές πλατφόρμες, αν θέλει να έχει περισσότερες πιθανότητες να δει λίγη μπαλίτσα. Κοντολογίς; Κύριοι, μετά την τσέπη μας έχουν αρχίσει να πονούν επικίνδυνα και τα ματάκια μας. Αλήθεια, γι’ αυτό το επίπεδο ποδοσφαίρου ξεκινάτε προετοιμασία από τον Ιούλιο κάθε καλοκαίρι;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου