Αν με κάποιο τρόπο γινόταν να αφαιρεθεί η διαιτησία από τα άλλοθι, στα οποία προσφεύγουν σχεδόν μηχανικά μετά από κάθε μη επιθυμητό αποτέλεσμα οι προπονητές στην Κύπρο, τότε ως πιο προσφιλής δικαιολογία θα ερχόταν η κόπωση.
Από το γύρισμα του έτους αδυνατώ να θυμηθώ προπονητή που να μην έχει αναφερθεί έστω και μια φορά στο συγκεκριμένο παράγοντα επιχειρώντας να ελαφρύνει τη θέση του ιδίου και των παικτών του.
Για ποια κόπωση μιλάμε, όμως; Ο κανόνας στην Κύπρο είναι ότι μια ομάδα σπάνια δίνει άνω των έξι ευρωπαϊκών αγώνων. Με αυτούς του κυπέλλου άντε να γίνουν 10-12. Σε αυτούς θα προστεθούν οι 32 του πρωταθλήματος, αν φυσικά η ομάδα δεν υποβιβαστεί απευθείας (οπότε δεν παίζει πλέι οφ) ή δεν τερματίσει στο β’ γκρουπ (οπότε θα δώσει έξι φιλικά χαλάρωσης και δοκιμών νέων παικτών).
Αν συνυπολογίσουμε και τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας, καίτοι η συντριπτική πλειονότητα τν αγωνιζομένων στο κυπριακό πρωτάθλημα ποδοσφαιριστών δεν είναι διεθνείς, το άθροισμα βγαίνει στα 45-50 παιχνίδια για τους παίκτες των κορυφαίων ομάδων και κάτω από τα 40 για τους αντίστοιχους των υπολοίπων.
Δεδομένου ότι μια περίοδος διαρκεί από οκτώ έως δέκα μήνες ο μέσος όρος αγώνων είναι τέσσερις και κάτι ανά μήνα. Σαν να παίζουν δηλαδή οι ομάδες κάθε Σαββατοκύριακο και μία φορά το μήνα να αγωνίζονται και μεσοβδόμαδα. Σας μοιάζει εξουθενωτικός αυτός ο ρυθμός για μια επαγγελματική ομάδα εν έτει 2011; Σοβαροί να είμαστε.
Στην Ευρώπη ο προγραμματισμός γίνεται με στόχο οι ποδοσφαιριστές να βγάζουν χαλαρά 60 παιχνίδια ανά σεζόν. Σαφώς στο εξωτερικό προπονούνται υπό καλύτερες συνθήκες και τυγχάνουν πληρέστερης υποστήριξης (σε θέματα διατροφής, ανάρρωσης, αναζωογόνησης), είναι όμως επίσης σαφές ότι ο πήχης των δυσκολιών-προσδοκιών ευρίσκεται πολύ υψηλότερα απ’ ό,τι στην Κύπρο. Για να μην αναφερθούμε στο ρυθμό που (δεν) έχουν οι εγχώριες αναμετρήσεις σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές.
Αν οι σύλλογοί μας φέρνουν κάθε καλοκαίρι καραβιές παικτών, αλλά στην πορεία διαπιστώνουν ότι μπορούν να βασιστούν μόνο στο ένα τρίτο εξ αυτών, το πρόβλημα δεν είναι η κόπωση, αλλά οι μετεγγραφικές αστοχίες τους. Αν η προετοιμασία του καλοκαιριού δεν επαρκεί, ώστε οι παίκτες να βγάζουν άνετα μία αγγλική εβδομάδα ανά μήνα, τότε δεν μιλάμε για κούραση, αλλά για κάκιστο προγραμματισμό.
Κι επειδή όποιος αξιώνει σεβασμό για τη δουλειά του, οφείλει πρώτιστα να σέβεται και ο ίδιος, δέον για τους προπονητές των κυπριακών συλλόγων είναι να σταματούν να υποτιμούν τη νοημοσύνη των ακροατών τους και να μιλούν σταράτα. Κούρασε πλέον η ψευδεπίφαση της κόπωσης.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου