Άλντο Ντούσερ: Ο αμφιλεγόμενος «σκύλος»

Το όνομά του ήταν αρκετό να προκαλέσει αίσθηση. Παίκτες με τις παραστάσεις του Άλντο Ντούσερ, ο οποίος εδώ και μία εβδομάδα αποτελεί το πιο πρόσφατο μετεγγραφικό απόκτημα της Ένωσης Νέων Παραλιμνίων, δεν συχνάζουν στην Κύπρο.

Γεννημένος στο Εσκέλ της Παταγονίας «όργωσε» σπιθαμή προς σπιθαμή τις ποδοσφαιρικές αλάνες της πόλης του («τον έψαχνα μέχρι το βράδυ. Είναι πολύ καλό παιδί, αλλά στο ποδόσφαιρο γίνεται άλλος άνθρωπος! Θέλει να κερδίζει συνέχεια. Γι’ αυτό πολλές φορές είναι λίγο σκληρός», αποκάλυψε χρόνια αργότερα η μητέρα του), μέχρι να εντοπιστεί από τους ανιχνευτές ταλέντων των Νιούελς Ολντ Μπόις, με τους οποίους πραγματοποίησε το επίσημο ντεμπούτο του σε ηλικία 17 ετών.

Δύο χρόνια επαρκούσαν, προκειμένου η Σπόρτινγκ να πειστεί ότι αξίζει να τον φέρει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού (1998), και άλλα δύο, προκειμένου να πανηγυρίσει μαζί του το πρωτάθλημα Πορτογαλίας.

Ηροστράτειος δόξα

Βλέποντας στο πρόσωπό του έναν εν δυνάμει διάδοχο του Μάουρο Σίλβα ο Χαβιέρ Ιρουρέτα ξόδεψε 13 εκατομμύρια ευρώ, για να τον πάρει στην Κορούνια (2000). Μετά από ένα χρόνο προσαρμογής, ο Ντούσερ έγινε παγκοσμίως γνωστός.

Ατυχώς γι’ αυτόν η δόξα του ήταν… ηροστράτειος: στις 10 Απριλίου 2002, σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ένα υπέρμετρα δυνατό μαρκάρισμά του προκάλεσε ρήξη μεταταρσίου στον Ντέιβιντ Μπέκαμ θέτοντας προσωρινά εν αμφιβόλω τη συμμετοχή του στο επικείμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Τα βρετανικά Μ.Μ.Ε. ξεσηκώθηκαν, το κοινό εξαγριώθηκε και ο φύσει συνεσταλμένος Ντούσερ στιγματίστηκε ανεξίτηλα από ένα αθέλητο συμβάν, στο άκουσμα του οποίου ακόμη και σήμερα… ανακατεύεται.

Και σκόρερ

Μετά από επτά χρόνια στο «Ριαθόρ» (με ένα κύπελλο και δύο δεύτερες θέσεις στο πρωτάθλημα) η Ντεπορτίβο δεν του ανανέωσε το συμβόλαιο. Πολλές ομάδες ενδιαφέρθηκαν (σ.σ. μεταξύ αυτών φημολογείτο πως ήταν και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε ένεκα του φόβου του σερ Άλεξ Φέργκιουσον για τις αντιδράσεις του κόσμου σε ενδεχόμενη απόκτηση του «χασάπη του Μπέκαμ»), εν τέλει ο «σκύλος» κατέληξε στη Σανταντέρ.

Υπό τις οδηγίες του Μαρσελίνο έκανε μια πολύ μεστή σεζόν επιτυγχάνοντας πέντε τέρματα και οδηγώντας το σύλλογο για πρώτη φορά στην έξοδο στο Κύπελλο UEFA. Ο Ολυμπιακός του Ερνέστο Βαλβέρδε κινήθηκε για την απόκτησή του το καλοκαίρι του 2008, όμως ο Ντούσερ επέλεξε τη Σεβίλλη που μόλις είχε παραχωρήσει τους Κεϊτά (Μπαρσελόνα) και Πόουλσεν (Γιουβέντους) πλήρωσε 2,5 εκατομμύρια και πήρε τον Αργεντινό κόφτη.

Η πτώση

Το συμβόλαιο ήταν τριετές, όμως μετά τον πρώτο χρόνο ο σύλλογος της Ανδαλουσίας έπαψε να ποντάρει πάνω του, έφερε αντικαταστάτη του και στο δεύτερο χρόνο οι σχέσεις των δύο πλευρών έφτασαν στα άκρα (σ.σ. η Σεβίλλη προχώρησε σε καταγγελία του συμβολαίου και έστειλε τον παίκτη να προπονείται με τη β’ ομάδα).

Ο Ντούσερ βρήκε καταφύγιο στην Εσπανιόλ, η οποία ένα χρόνο (και 19 συμμετοχές) μετά τον παραχώρησε δανεικό στην Μπαρσελόνα του Εκουαδόρ, απ’ όπου αυτό το καλοκαίρι ο 33χρονος μεταπήδησε στην Ένωση.

Το αγωνιστικό προφίλ

Στο πρόσωπό του οι «βυσσινί» απέκτησαν έναν αμυντικό μέσο παλαιάς κοπής. Έστω κι αν προέρχεται από τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια, παραμένει ένας μαχητής, του οποίου το παιχνίδι βασίζεται στην αντοχή και στο δυναμισμό. «Δαγκώνει» τον αντίπαλο, έχει καλές τοποθετήσεις στην περιοχή, διαθέτει πολύ δυνατό σουτ, είναι αξιόλογος στο ψηλό παιχνίδι και κουβαλά καντάρια εμπειρίας. Συνολικά ένα ελκυστικό πακέτο.

Υπάρχει ωστόσο και η αντίθετη άποψη. Αυτή που θέλει τον Ντούσερ να είναι μεν κατ’ επάγγελμα ποδοσφαιριστής, αλλά να είναι αληθινός καλλιτέχνης στην παραπλάνηση, στο να πλασάρεται δηλαδή ως κάτι πολύ ανώτερο απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Οι επικριτές του επισημαίνουν ότι στην Ντεπορτίβο ουδέποτε κατάφερε να ωριμάσει σε αληθινά μεγάλο παίκτη και πως τόσο η Σεβίλλη όσο και η Εσπανιόλ την «πάτησαν» μαζί του, αλλά μετά από ένα χρόνο ουσιαστικά τον είχε θέσει εκτός πλάνων τους.

Τον μέμφονται επίσης ότι έχει εισπράξει υπερβολικά πολλά εκατομμύρια για να τριγυρνά διαρκώς με μια ξινισμένη φάτσα, ωσάν να τον έχει παρατήσει η γυναίκα του για τον καλύτερό του φίλο, και παραπέμπουν στο θρύλο πως ουδείς τον έχει δει να χαμογελά.

Ακόμη κι αν όλα τα προαναφερθέντα έχουν βάση, η ουσία εν προκειμένω παραμένει η ίδια. Για το επίπεδο του κυπριακού πρωταθλήματος και για τα δεδομένα του Παραλιμνίου ο Άλντο Ντούσερ είναι μεγάλη υπόθεση. Αν δεν βλέπει την Ένωση ως ταμείο ενσήμων εν όψει του τερματισμού της καριέρας του, αλλά ως μια ευκαιρία να ξαναβρεί τη χαμένη χαρά στο παιχνίδι, τότε οι «βυσσινί» (και οι Κύπριοι ποδοσφαιρόφιλοι εν γένει) δικαιούνται να χαμογελούν από τώρα.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Πλήρες όνομα: Άλβαρο Πέδρο Ντούσερ

Ημερομηνία γέννησης: 22 Μαρτίου 1979

Ύψος: 1,74μ.

Θέση: Αμυντικός μέσος

Σύλλογοι: Νιούελς Ολντ Μπόις (1995-98), Σπόρτινγκ (1998-00), Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (2000-07), Ράθινγκ Σανταντέρ (2007-08), Σεβίλλη (2008-10), Εσπανιόλ (2010-11), Μπαρσελόνα Εκουαδόρ (2011-12)

Τίτλοι: 2 κύπελλα Ισπανίας (2002, 2010), 1 πρωτάθλημα Πορτογαλίας (2000), 1 σούπερ καπ Ισπανίας (2002)

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η απότομη ωρίμανση της ΑΕΛ

Σε τρία βράδια από σήμερα η ΑΕΛ είναι πιθανό να πανηγυρίζει την (παρθενική) πρόκρισή της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Στην Κύπρο δύσκολα θα βρεις ποδοσφαιρόφιλο που -παρά το εκτός έδρας τέρμα της Άντερλεχτ- να μην πιστώνει τους «λέοντες» με κάτι παραπάνω από (απλώς) μαθηματικές ελπίδες εν όψει του επαναληπτικού.

Πιστεύω ότι -μέσα στην ευφορία της νίκης στο ΓΣΠ ή της σφοδρής επιθυμίας όλων των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων να δουν για τέταρτη φορά την τελευταία πενταετία έναν κυπριακό σύλλογο στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης- δεν αποτιμάται σωστά η μέχρι στιγμής υπέρβαση του συλλόγου της Λεμεσού.

Διότι, αν θέλουμε να είμαστε ακριβολόγοι, ενδεχόμενη πρόκριση της ΑΕΛ στην κύρια φάση του Τσάμπιονς Λιγκ θα είναι υπέρβαση πάνω στην υπέρβαση. Απλώς σκεφτείτε το: η ομάδα του Πάμπου Χριστοδούλου έχει πετύχει ήδη ανεπανάληπτα πράγματα στο κυπριακό ποδόσφαιρο.

Το πρώτο πρωτάθλημα έπειτα από 44 χρόνια ακολούθησε η παρθενική πρόκριση σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης (Γιουρόπα Λιγκ).Το κατόρθωσε πέρυσι και η ΑΕΚ, αλλά χωρίς να έχει πάρει τίτλο και εκκινώντας από τη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση. Η ΑΕΛ, όμως, πάει να τρελάνει άπαντες εξασφαλίζοντας με τη μία το σεντόνι!

Μια ομάδα που διαλύθηκε και ξεκίνησε να κτίζεται από την αρχή πριν από ένα χρόνο είναι οι «λέοντες». Δεν είναι αυτονόητο, δεν είναι σύνηθες, δεν μοιάζει καν φυσιολογικό μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να έχουν ωριμάσει τόσο πολύ και τόσο σωστά. Να βγάζουν τόση υγεία, σιγουριά κι αυτοπεποίθηση.

Η Άντερλεχτ ήταν η χειρότερη δυνατή από τις υποψήφιες αντιπάλους στα πλέι οφ, διαθέτει εξαιρετικά ταλαντούχους παίκτες και το όνομά της έχει ειδικό βάρος στην Ευρώπη. Και όμως το βράδυ της Τετάρτης η ΑΕΛ την έφερε στα μέτρα της και την υπέταξε. Επιδεικνύοντας αντίδραση ομάδας που έχει φάει με το κουτάλι τα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Εδώ και ένα χρόνο ο σύλλογος της Λεμεσού -με κάθε νίκη, με κάθε τίτλο, με κάθε πρόκριση- ανεβαίνει δυο-δυο τα σκαλιά της εξέλιξης και της ωρίμανσής του. Έχει καλύψει ήδη έδαφος πέρα από κάθε προσδοκία και του αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια γι’ αυτό. Μακάρι να συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό. Θα συνιστά (συνολικά και μακροπρόθεσμα) μεγαλύτερο κέρδος για τον ίδιο ακόμη και από ενδεχόμενη πρόκριση επί της Άντερλεχτ την ερχόμενη Τρίτη.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ματιέ Βαλβέρδε: Ο επίμονος… κιθαρίστας!

Έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του βγάζοντας τα κάστανα από τη φωτιά. Σε τέσσερις γαλλικούς συλλόγους έχει αγωνιστεί μέχρι σήμερα ο Ματιέ Βαλβέρδε, στους τρεις εξ αυτών η βασική του αποστολή ήταν να αντικαθιστά τους τραυματίες βασικούς τερματοφύλακες και στον τέταρτο πρόλαβε να παίξει μόλις εννέα παιχνίδια!

Στην Μπορντό (2003-09), με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα και το λιγκ καπ, ήταν ο αναπληρωματικός του Ούλριχ Ραμέ, στη Βουλώνη (2009) έχασε γρήγορα τη θέση του βασικού, αλλά μετά από μόλις έξι μήνες θητείας μετεγγράφθηκε στην Τουλούζη, όπου είχαν τραυματιστεί και οι τρεις τερματοφύλακες! Το καλοκαίρι του 2011 ο σύλλογος τον άφησε ελεύθερο και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους η Λιόν τον έβγαλε από το ταμείο ανεργίας, διότι είχε χάσει με τραυματισμούς και τον Ρεμί Βερκούτρ και τον Άντονι Λόπες!

Εκατέρωθεν πρόκληση

Τούτων δοθέντων η Ανόρθωση συνιστά αληθινά μια πρόκληση για τον 29χρονο Παριζιάνο που μεγάλωσε στις συνοικίες του Μπορντό και έλκει καταγωγή από τη χώρα των Βάσκων. Στην «Κυρία» και οι τρεις τερματοφύλακες χαίρουν άκρας υγείας, ωστόσο ο Βαλβέρδε αποκτήθηκε για να δώσει τη σταθερότητα (που λείπει από τον Μπλάζιτς) και την εμπειρία (που στερούνται οι Χρήστος Μάστρου και Γαβριήλ Κωνσταντίνου).

Για την Ανόρθωση επίσης συνιστά στοίχημα η απόκτηση ενός τερματοφύλακα που μετρά δύο σκάρτες σεζόν ως βασικός στην καριέρα του, έστω κι αν η ποιότητα και οι αρετές ενός άσου που εμπιστεύτηκαν οι Μπορντό και Λιόν δύσκολα αμφισβητούνται.

«Μπόντο»

Ο Βαλβέρδε δεν ήταν γεννημένος τερματοφύλακας. Στα έξι του αγωνιζόταν ως μέσος, επειδή όμως η άμυνα της ομάδας του ήταν τραγική, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του κάτω από τα δοκάρια. «Πάντοτε, άλλωστε, μου άρεσε να βουτώ στη λάσπη!», παραδέχτηκε με χιούμορ χρόνια αργότερα.

Στην Μπορντό πέρασε δύο χρόνια χωρίς ούτε ένα επίσημο παιχνίδι, προτού κάνει το ντεμπούτο του στη Λιγκ 1. Στην τρίτη αγωνιστική της περιόδου 2007/08 ο Λοράν Μπλαν τον έριξε στο παιχνίδι με τη Λε Μαν μετά την αποβολή του Ραμέ και ο Βαλβέρδε ακόμη φυλά τη στολή του σ’ εκείνο το παιχνίδι φυλαγμένη στο ντουλάπι της οικίας του.

Ο προκάτοχος του Μπλαν στην Μπορντό, ο Ελί Μποπ, ευθύνεται για το παρατσούκλι που συνοδεύει μέχρι σήμερα τον 29χρονο άσο. Ένεκα της (τότε) μακριάς κόμης του ο Ματιέ θύμιζε έντονα στον προπονητή του τον Γερμανό τερματοφύλακα Μπόντο Ίλγκνερ (Κολωνία, Ρεάλ Μαδρίτης). Ο Μποπ άρχισε να τον αποκαλεί «Μπόντο», ο Μαρκ Πλανούς το υιοθέτησε και σύντομα άπαντες άρχισαν να τον φωνάζουν με το παρατσούκλι του.

Μπαρσελόνα και Μέσι

Μολονότι ο ίδιος δεν είναι προληπτικός, στην οικογένειά του τον πιέζουν να παίζει πάντα με μπλε στολή. Οικειοθελώς, αντιθέτως, παρακολουθεί εδώ και επτά χρόνια μαθήματα κιθάρας (ξεκίνησε με ακουστική και συνεχίζει με ηλεκτρική) και δηλώνει λάτρης της Μπαρσελόνα, του Μέσι («απίστευτο το κρύο αίμα του στα τετ α τετ!»), της αρχιτεκτονικής των σπιτιών των Βάσκων, των όμορφων μελαχρινών και των ζυμαρικών με παρμεζάνα («δεν τα βαριέμαι ποτέ»)!

Ως μεγαλύτερο ελάττωμά του αξιολογεί το… ροχαλητό («Δεν είμαι η καλύτερη παρέα, όταν είμαι κουρασμένος») και ως πιο αξιόλογο προσόν του την επιμονή. Στην Ανόρθωση, όπου η θέση του τερματοφύλακα παραμένει… στοιχειωμένη μετά την απόσυρση του Αριάν Μπεκιάι, είναι βέβαιος πως θα τη χρειαστεί, μέχρι να πείσει τους πάντες για την αξία του.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Ημερομηνία γέννησης: 14 Μαΐου 1983

Εθνικότητα: Γάλλος

Ύψος: 1,86μ.

Επιτυχίες: πρωτάθλημα (2009) και λιγκ καπ Γαλλίας (2009) με την Μπορντό, κύπελλο Γαλλίας (2012) με τη Λιόν

Σύλλογοι: Μπορντό (2003-09), Βουλώνη (07-12.2009), Τουλούζη (01.2010-07.2011), Λιόν (11.2011-07.2012)

Συμμετοχές και γκολ

Τσάμπιονς Λιγκ           3        5

Γιουρόπα Λιγκ             1        1

Κύπελλο UEFA            1        2

Λιγκ 1                           68      64

Κύπελλο Γαλλίας         5        6

Λιγκ Καπ Γαλλίας       6        3

ΣΥΝΟΛΟ:                   84      81

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Μετρούν αντίστροφα Λάρκου και Λέβι

Δεν απαιτείται εμπιστευτική έσωθεν πληροφόρηση για να αντιληφθεί κάποιος ότι Ομόνοια και Ανόρθωση είναι απίθανο να βγάλουν τη χρονιά με τους νυν προπονητές τους. Ο χειρισμός της κρίσης που δημιουργήθηκε μετά τους πρόωρους αποκλεισμούς τους στο Γιουρόπα Λιγκ πείθει ότι αμφότεροι είναι υπ’ ατμόν.

Κατά περίπτωση υπήρξαν διαφορετικοί λόγοι που δεν απομακρύνθηκαν άμεσα από τα πόστα τους, ωστόσο σε αυτούς δεν συμπεριλαμβανόταν η ακλόνητη πεποίθηση της διοίκησης πως δεν έχει λαθέψει στην επιλογή της για την άκρη του πάγκου.

Αποδεικνύεται, άλλωστε, από το γεγονός ότι απαιτήθηκαν συσκέψεις των ιθυνόντων μετά τις κατραπακιές, προκειμένου να αποφασιστεί η γραμμή του συλλόγου. Τόσο στο «τριφύλλι» όσο και στην «Κυρία» υπήρξαν έντονες αμφιβολίες κατά πόσον ο γιαλός είναι στραβός…

Εν τέλει η γραμμή που περνά προς τα έξω είναι ότι αμφότεροι λαμβάνουν ακόμη μια ευκαιρία να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Στο ποδόσφαιρο αυτό σημαίνει κατά 99% ότι ο χρόνος έχει ξεκινήσει ήδη να μετρά αντίστροφα και για τους δύο. Κατά κανόνα μάλιστα το διαζύγιο σε αυτές τις περιπτώσεις έρχεται πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι άπαντες αναμένουν.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος το γιατί. Ο προπονητής εισπράττει την αμφισβήτηση των ανωτέρων του και γνωρίζει ότι εφ’ εξής δουλεύει υπό επιτήρηση. Συνειδητά ή μη, αυτό επηρεάζει τον τρόπο εργασίας του, αφού πρώτιστο μέλημά του είναι ν’ αποφύγει ακόμη και το παραμικρό λάθος.

Στην προσπάθεια αυτή εκμηδενίζει τα ρίσκα και ωθείται σε ολοένα και πιο συντηρητικές επιλογές. Θυμηθείτε την Ομόνοια στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα, όπου αποκτούσες γρήγορα την εντύπωση ότι υπήρχε γενική απαγόρευση για άνοιγμα του ρυθμού κι επιθετικό προσανατολισμό.

Επειδή όμως και στο ποδόσφαιρο ισχύει ο νόμος του Μέρφι, κατά κανόνα παθαίνεις ακριβώς αυτό που προσπαθείς ν’ αποφύγεις. Με άλλα λόγια, όποιος παίζει για να μη χάσει (και όχι για να κερδίσει), συνήθως φεύγει με άδεια χέρια από το γήπεδο.

Η αμφισβήτηση του προπονητή από τους διοικούντες έχει σημαντικές επιπτώσεις και στη σχέση του με τους ποδοσφαιριστές. Ο τεχνικός χάνει την αυθεντία του και δεν μπορεί να πείσει, να εμπνεύσει ή να πειθαρχήσει παίκτες που γνωρίζουν ότι στην επόμενη στραβή αυτός θα πληρώσει το μάρμαρο.

Υπό αυτές τις συνθήκες ουδείς προπονητής μπορεί να γυρίσει το κουπί. Τουναντίον προτιμά και ο ίδιος να δώσει ένα όσο το δυνατόν πιο γρήγορο και ανώδυνο τέλος στο μαρτύριό του, αφού ουδείς βρίσκει ευχαρίστηση στην εργασία με το πιστόλι στον κρόταφο και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα.

Είναι ένα έργο που ανεβαίνει διαρκώς στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα και κατά καιρούς έχουν πρωταγωνιστήσει σε αυτό προπονητές πολύ πιο ονομαστοί και ικανοί από τους Λάρκου και Λέβι. Ωστόσο ούτε η φήμη τους ούτε οι αρετές τους στάθηκαν αρκετές να αποτρέψουν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς το ταμείο ανεργίας. Άπαξ και ραγίσει το γυαλί…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Τι λείπει από Ανόρθωση και Ομόνοια

Τέσσερα καλοκαίρια, εννέα αποκλεισμοί. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους στις περιπτώσεις της Ανόρθωσης και της Ομόνοιας. Ειδικά ο σύλλογος της Αμμοχώστου δείχνει να χάνει το ευρωπαϊκό DNA του, αφού τρεις από τους τέσσερις αποκλεισμούς του χαρακτηρίζονται άνετα αυτοκτονικοί.

Μ’ εξαίρεση το 2010 (ΤΣΣΚΑ Μόσχας) η «Κυρία» έχει τερματίσει πρόωρα την ευρωπαϊκή της πορεία απέναντι σε ομάδες τύπου Πέτροβατς (2009, 2-1 εντός, 1-3 εκτός), Ραμποτνίτσκι (2011, 0-2 εντός, 2-1 εκτός) και Ντίλα Γκόρι (1-0 εκτός, 0-3 εντός).

Χρόνο με το χρόνο η Ανόρθωση ξεπερνά τον εαυτό της στην απώλεια σίγουρων προκρίσεων και -πέραν της ήδη υφιστάμενης οικονομικής ζημίας- στο άμεσο μέλλον θα πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα του καταποντισμού του ευρωπαϊκού συντελεστή της.

Η Ομόνοια, από την άλλη, ουδέποτε έχασε σίγουρη πρόκριση μέσα από τα χέρια της, αλλά έχει αποκλειστεί με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο: το 2009 από τη Βασλούι (0-2 εκτός, 1-1 εντός), το 2010 αρχικά από τη Ζάλτσμπουργκ (1-1 εντός, 1-4 εκτός) κι ακολούθως από τη Μέταλιστ Χαρκόβου (0-1 εντός, 2-2 εκτός), το 2011 ξανά από τη Ρεντ Μπουλ (2-1 εντός, 0-1 εκτός) και τώρα από τον Ερυθρό Αστέρα (6-5 στα πέναλτι μετά από δύο λευκές ισοπαλίες).

Στη διάρκεια αυτής της τετραετίας από την «Κυρία» και από το «τριφύλλι» έχουν παρελάσει ένας… σκασμός προπονητών και παικτών. Ήταν άπαντες ανίκανοι και ακατάλληλοι για την επίτευξη μίας πρόκρισης στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης; Δυσκολεύεται να το χωνέψει ο ανθρώπινος νους.

Εδώ το κατάφεραν με την πρώτη η ΑΕΚ (2011) και η ΑΕΛ (2012), σύλλογοι δηλαδή που δεν πρωταγωνιστούν επί χρόνια στο κυπριακό πρωτάθλημα. Τι παραπάνω είχαν (και έχουν) οι «γαλαζοκίτρινοι» και οι «πρασινοκίτρινοι» σε σύγκριση με την Ανόρθωση και την Ομόνοια; Η απάντηση βγαίνει δια της εις άτοπον απαγωγής.

Ούτε χρήματα, ούτε εμπειρία, ούτε γήπεδα, ούτε κόσμο. Μόνο μια φιλοσοφία, μια ξεκάθαρη γραμμή, την οποία ακολούθησαν (κι ακολουθούν) πιστά. Ήταν και είναι ομάδες με σαφή αγωνιστική ταυτότητα.

Αλήθεια ποια ήταν την τελευταία τετραετία η αντίστοιχη της «Κυρίας» και του «τριφυλλιού»; Πότε αυτοί οι δύο παραδοσιακοί σύλλογοι έφεραν ευανάγνωστη την υπογραφή του προπονητή τους και αγωνίζονταν με συγκεκριμένο πλάνο και προσανατολισμό;

Αυτό το ραβασάκι στέλνουν εδώ και τέσσερα χρόνια οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί στους ιθύνοντες των δύο ομάδων. Όταν το αποκωδικοποιήσουν κι αποφασίσουν να τοποθετήσουν σε θέσεις-κλειδιά (και τους εμπιστευτούν) ποδοσφαιρανθρώπους με εξειδικευμένη γνώση του αντικειμένου και επαγγελματική νοοτροπία, θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον τερματισμό των ευρωπαϊκών κατραπακιών.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ