Το πράσινο χρώμα και το τριφύλλι δεν είναι οι μοναδικοί κοινοί παρανομαστές ανάμεσα στην Ομόνοια και στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Και οι δύο σύλλογοι οδηγήθηκαν σε -προκληθείσες από λαϊκό ξεσηκωμό- αλλαγές στην κορυφή της διοικητικής πυραμίδας τους, χαιρέτισαν με ενθουσιασμό τις νέες ηγεσίες τους, υλοποίησαν πληθώρα μετεγγραφών, κατέκτησαν τον πολυπόθητο εγχώριο τίτλο και σήμερα πληρώνουν το τίμημα ευρισκόμενοι -οικονομικά και αγωνιστικά- σε εξαιρετικά δυσχερή θέση.
Οι «πράσινοι» της Λευκωσίας και της Αθήνας είναι τόσο στριμωγμένοι, ώστε αποτελεί επιτακτική ανάγκη γι’ αυτούς να περικόψουν δραματικά τον προϋπολογισμό τους και να αποχωριστούν (είτε πωλώντας είτε ωθώντας στην πόρτα εξόδου) τα πλείστα ηχηρά ονόματα, τα οποία σηματοδότησαν τη μετάβαση στη νέα εποχή. Μια εποχή που εν τέλει αποδεικνύεται πολύ πιο σύντομη και ζημιογόνα απ’ ό,τι οι περισσότεροι φαντάζονταν.
Το εγχώριο και το εν Ελλάδι «τριφύλλι» υπέπεσαν σ’ ένα απλό, πλην ολέθριο σφάλμα. Αποφάσισαν να κατακτήσουν ένα πρωτάθλημα πάση θυσία και στην προσπάθεια αυτή έκριναν πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Συμμάχησαν ακόμη και με το διάβολο, προκειμένου να δικαιωθούν, και στέκονται ως νέοι Φάουστ τώρα που αυτός ζητεί γι’ αντάλλαγμα την ψυχή τους.
Δεν είναι υπερβολή, αλλά απτή πραγματικότητα: στο βωμό ενός τίτλου η Ομόνοια και ο Παναθηναϊκός θυσίασαν πολύ περισσότερα απ’ όσα επιτρεπόταν κι εν πολλοίς υποθήκευσαν το βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο μέλλον τους. Και οι δύο θεωρείται δεδομένο ότι ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού και πως δεν θα εκκινήσουν ως φαβορί την προσεχή περίοδο. Η δαμόκλειος σπάθη του licensing και του financial fair playκαθιστά απαγορευτική την οποιαδήποτε υπέρβαση.
Οι πολυάριθμοι οπαδοί των δύο συλλόγων παρακολουθούν παγωμένοι τις εξελίξεις. Αν οι νυν ζυμώσεις λάμβαναν χώρα πριν λίγα χρόνια, θα είχαν βγει στους δρόμους απαιτώντας τις κεφαλές των διοικούντων επί πίνακει. Τώρα από ποιον να γυρέψουν ρέστα; Απ’ όσους -ικανοποιώντας την επιθυμία του «υπέροχου λαού» για παικταράδες και πρωτάθλημα- χρέωσαν τους συλλόγους τους ως το λαιμό;
Η απόγνωση των «τριφυλλιών» είναι ένα εξαιρετικά διδακτικό μάθημα για το διοικείν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Όποιος τυφλώνεται από τα πάθη του, όποιος ενεργεί σκεπτόμενος μόνο το σήμερα, όποιος παρασύρεται από τις πάσης φύσεως λαϊκές επιταγές, καταλήγει να γλείφει τις πληγές του και να χρειάζεται πολλαπλάσια προσπάθεια (όχι για να επανέλθει στην κορυφή, αλλά) για να μη μείνει απελπιστικά πίσω από τον εγχώριο ανταγωνισμό.
Για τον οπαδό είναι επιτρεπτή η σκέψη (ή η πεποίθηση) ότι η ομάδα του είναι η άνευ συναγωνισμού καλύτερη στον κόσμο και οφείλει να σαρώνει τους πάντες και τα πάντα, αλλά για μια σύγχρονη διοίκηση αυτή η αντίληψη αποτελεί σίγουρη συνταγή αποτυχίας. Η ιστορία του ποδοσφαίρου βρίθει σχετικών παραδειγμάτων. Οι διαχρονικά πιο επιτυχημένοι σύλλογοι αποδείχθηκαν εκείνοι που ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς παρέμειναν αταλάντευτοι στις αρχές τους.
Η Μπαρσελόνα κόντεψε να συμπληρώσει έναν αιώνα ύπαρξης χωρίς Κύπελλο Πρωταθλητριών, αλλά δεν διανοήθηκε να το κατακτήσει με άλλο στιλ πλην του δικού της. Η Λίβερπουλ απέχει 21 χρόνια από το πρωτάθλημα, αλλά στο «Άνφιλντ» ακόμη τραγουδούν “You ‘ll never walk alone”. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χρειάστηκε να περιμένει κοντά τρεις δεκαετίες (26 χρόνια), προτού ξεκινήσει την αθρόα συλλογή τίτλων που την έχουν αναδείξει πλέον σε πολυπρωταθλήτρια Αγγλίας. Γίνεται όλοι αυτοί να ξέρουν λιγότερα απ’ ό,τι η Ομόνοια και ο Παναθηναϊκός;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου