Εις ώτα μη ακουόντων

Την περασμένη Δευτέρα παρακολούθησα δια ζώσης την αναμέτρηση Ολυμπιακός-Αλκή (1-1) στο ΓΣΠ. Για όσους τυχόν δεν έχετε δει τα στιγμιότυπα του αγώνα και δεν έχετε πληροφορηθεί το λεγόμενο τρίτο ημίχρονο, ας σημειωθεί ότι σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις οι «μαυροπράσινοι» αδικήθηκαν σφοδρά (σε βαθμό αλλοίωσης αποτελέσματος): στον μη καταλογισμό του τέρματος από τον Κενμόνιε και στην αποβολή του Ρούι Τζούνιορ με δεύτερη κίτρινη για προσπάθεια εκμαίευσης πέναλτι.

Υπήρξαν κι άλλες περιπτώσεις, στις οποίες η διαιτητική τριάδα υπό τον Γιάννη Αναστασίου υπέπεσε σε λάθη κι εφήρμοσε δύο μέτρα και δύο σταθμά, εξ ου και προκάλεσε την οργίλη αντίδραση τόσο των οπαδών του Ολυμπιακού (αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα) όσο και του προπονητή του Πάμπου Χριστοδούλου στη συνέντευξη Τύπου. Ας περιοριστούμε, ωστόσο, στις δύο προαναφερθείσες φάσεις.

Με αδιάψευστο μάρτυρα τον τηλεοπτικό φακό ο σύλλογος του Τακτακαλά θα μπορούσε να είχε στοιχειοθετήσει σοβαρότατη καταγγελία για τη διαιτησία της αναμέτρησης. Και πιθανότατα θα επιτύγχανε την τιμωρία του Αναστασίου και των βοηθών του. Οι διοικούντες των «μαυροπρασίνων», όμως, αποφάσισαν να μην προβούν σε καταγγελία. Όχι επειδή δεν αισθάνθηκαν στο πετσί τους την αδικία.

Αλλά επειδή δεν ήταν καθόλου βέβαιοι για την τύχη της καταγγελίας τους. Κατ’ ακρίβεια, επειδή αισθάνονταν σίγουροι ότι θα κατέληγε στον κάλαθο των αχρήστων. Το χειρότερο; Και σ’ αυτήν την περίπτωση είχαν δίκαιο! Μια απλή αναδρομή σε ανάλογες περιπτώσεις μέσα στη σεζόν αποδεικνύει ότι ακόμη και στις πλέον κραυγαλέες περιπτώσεις οι διαιτητές είτε δεν τιμωρούνται εξίσου, είτε τυγχάνουν υπερβολικά επιεικών ποινών είτε μένουν παντελώς στο απυρόβλητο.

Το σκηνικό αυτό αφήνει ανοιχτό γήπεδο στις πάσης φύσεως εικοτολογίες για τον τρόπο ανάδειξης, αξιολόγησης και ελέγχου των διαιτητών από τους αρμόδιους φορείς. Οι φήμες οργιάζουν, η προκατάληψη θεριεύει, η πιθανότητα πρόκλησης βίαιων αντιδράσεων σε κάθε ανάποδο σφύριγμα γιγαντώνεται.

Το ποδοσφαιρόφιλο κοινό προκαλείται ασύστολα από την ανομία που ουσιαστικά έχει παγιωθεί στον τομέα της διαιτησίας. Ποδοσφαιριστές και προπονητές απειλούνται με «καμπάνες», αν αναφερθούν στο συγκεκριμένο ζήτημα-ταμπού, οι σύλλογοι έχουν εξωθηθεί ήδη στη βεβαιότητα πως η φωνή τους προσκρούει «εις ώτα μη ακουόντων», οσάκις διαμαρτύρονται ή καταγγέλλουν τους διαιτητές.

Η κατάσταση θυμίζει χύτρα που υπερθερμαίνεται χωρίς βαλβίδα αποσυμπίεσης του αέρα. Ποιο είναι το φυσικό επακόλουθο; Η έκρηξη. Για την ώρα, τα έκτροπα εις βάρος διαιτητών μοιάζουν απλές… αναταράξεις. Προειδοποιητικά σινιάλα που αγνοούνται ή παρερμηνεύονται.

Όταν έρθει η ώρα για την έκρηξη (υπό οποιαδήποτε μορφή, σε οποιοδήποτε χώρο), οι διοικούντες το κυπριακό ποδόσφαιρο σώφρον θα είναι να μην ψάξουν εξιλαστήρια θύματα μεταξύ των αγανακτισμένων που θα έχουν εξωτερικεύσει την καταπιεσμένη οργή τους, αλλά -αφήνοντας κατά μέρος την προσφιλή τους τακτική του στρουθοκαμηλισμού- να αναζητήσουν τον πρωταίτιο αυτής της κατάστασης στον καθρέφτη τους. Το (όποιο) αίμα θα είναι στα χέρια τους.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ