Συμβάν πρώτο: ο Άγγελος Αναστασιάδης δημοσιοποιεί το -ορθότατο- παράπονό του για την ουσιαστικά ανύπαρκτη προετοιμασία της εθνικής ομάδας πριν την (προχθεσινή) πρεμιέρα των υποχρεώσεών της στην προκριματική φάση του Euro2012.
Συμβάν δεύτερο: μετά την ήττα από το Παραλίμνι ο ΑΠΟΠ/Κινύρας, ο οποίος ένεκα μνημειώδους αμέλειας στην κατάθεση δελτίων υγείας στερήθηκε τρεις παίκτες στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, σπεύδει να αποκτήσει ακόμη έναν επιθετικό.
Συμβάν τρίτο: παράγοντες της Ανόρθωσης καλωσορίζουν τη διακοπή του πρωταθλήματος, επειδή στο μεσοδιάστημα οι νεοφερμένοι θα προσαρμοστούν καλύτερα στο νέο περιβάλλον και οι «παλιοί» θα βρουν την ευκαιρία να ξεκουραστούν.
Πώς συνδέονται οι τρεις ιστορίες; Η δυσθυμία του Άγγελου Αναστασιάδη, της Πέγειας και της Ανόρθωσης για το χρονικό σημείο της πρεμιέρας της νέας περιόδου είναι η προφανής απάντηση. Συνάμα και η επιφανειακή. Στη θέση τους έχουν βρεθεί στο παρελθόν (και θα βρεθούν σίγουρα στο μέλλον) και άλλοι. Και τούτο, διότι -αποδεδειγμένα πλέον- στην κυπριακή ποδοσφαιρική πραγματικότητα αλλάζουν ανά περίοδο μόνον οι πρωταγωνιστές, όχι η ουσία των πραγμάτων.
Ποια είναι αυτή; Συνοψίζεται στην ακόλουθη αντιστροφή της λαϊκής θυμοσοφίας: «Μην κάνεις σήμερα, ό,τι μπορείς ν’ αναβάλεις για αύριο». Αποτέλεσμα; Όλοι γνωρίζουν έγκαιρα πότε οφείλουν να είναι έτοιμοι, άπαντες αμελούν να προετοιμαστούν και, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, γκρινιάζουν κι αποποιούνται των ευθυνών τους.
Και ασφαλώς η λύση δεν έγκειται στη χρονική μετάθεση της πρεμιέρας του πρωταθλήματος (εφικτή) ή της προκριματικής φάσης του Euro2012 (ανέφικτη). Η λύση έγκειται στην αντικατάσταση της αναβλητικότητας, της προχειρότητας και της τσαπατσουλιάς με την τάξη, την οργάνωση και τον προγραμματισμό. Όσο αργεί η συγκεκριμένη αλλαγή νοοτροπίας, μην περιμένετε να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στο κυπριακό ποδόσφαιρο.
Αναπόσπαστο κομμάτι του τελευταίου αποτελεί και ο τομέας της διαιτησίας, ο οποίος εσχάτως τείνει να εξελιχθεί σε γάγγραινα. Επισήμως όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς διατρανώνουν την πεποίθησή τους πως οι Κύπριοι διαιτητές απαξιώνονται, επειδή αντιμετωπίζονται με προκατάληψη. Από πλείστα Μ.Μ.Ε., μάλιστα, υιοθετείται η ακόλουθη γραμμή υπεράσπισης: λάθη -και μάλιστα χοντρά- συμβαίνουν σε όλες τις διοργανώσεις, ακόμη και από τους κορυφαίους του είδους, συνεπώς το μόνο που θα πρέπει να διώκεται είναι η πρόθεση.
Τι ζητούν δηλαδή οι εγχώριοι διαιτητές; Να τιμωρούνται μόνο για τα ένεκα δόλου λάθη και να «βγαίνουν λάδι» για όλα τα υπόλοιπα, τα οποία συλλήβδην ονομάζουν «ανθρώπινα». Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με τη γενίκευση. Πέρα από τα λάθη, στα οποία κάθε διαιτητής μπορεί να υποπέσει, υπάρχουν και τα λάθη ανικανότητας. Η τελευταία κακώς λογίζεται ως προτιμητέα σε σύγκριση με την επιτηδειότητα. Είναι εξίσου επικίνδυνη και πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως τέτοια, δηλαδή με απόσυρση από τα γήπεδα.
Ας σταματήσει λοιπόν και ο (επίσης αποπροσανατολιστικός) διαχωρισμός ανάμεσα σε διεφθαρμένους και ανίκανους διαιτητές. Αμφότεροι δεν έχουν θέση σ’ ένα υγιές πρωτάθλημα. Μάλιστα, η ΚΟΠ θα έπρεπε να ελέγχεται διπλά για την παρουσία ανίκανων διαιτητών απ’ ό,τι για την ενδεχόμενη ύπαρξη διεφθαρμένων. Η απόδειξη δωροδοκίας ή χρηματισμού ενός διαιτητή είναι ζόρικη υπόθεση (και άπτεται της αρμοδιότητας πολλών), η αξιολόγηση της ικανότητάς του αποτελεί αποκλειστικά δική της ευθύνη.
Ας μην είμαστε όμως αιθεροβάμονες. Στην κυπριακή ομοσπονδία ακόμη δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το ενδεχόμενο ο βασικότερος λόγος που οι ιθαγενείς διαιτητές επιδιώκουν την τιμωρία μόνο των εκ προθέσεων λαθών τους να είναι η αυτογνωσία πως στο σινάφι κυκλοφορούν πολύ περισσότεροι ανίκανοι απ’ ό,τι διεφθαρμένοι.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου