Λίγο πριν το κλείσιμο της πολύωρης εκπομπής της CYTAVISION για το Γιουρόπα Λιγκ μου ζητήθηκε ένα καταληκτικό-συνοπτικό σχόλιο για την πρώτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Απ’ αυτή τη θέση ας μου επιτραπεί να καταθέσω το αντίστοιχο για την ελληνική παρουσία στο περασμένο ευρωπαϊκό τριήμερο.
Στη σύγκριση ανάμεσα στο αδιαμφισβήτητο ζενίθ (τη νίκη του Άρη επί της Ατλέτικο Μαδρίτης) και στο αναντίρρητο ναδίρ (το διασυρμό του Παναθηναϊκού από την Μπαρσελόνα) των αποτελεσμάτων των ελληνικών συλλόγων το μυαλό πηγαίνει αυθόρμητα σ’ ένα όνομα: Γιώργος Δαλούκας.
Αναλύω τη σκέψη μου. Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε σάκος του μποξ στο «Καμπ Νου», επειδή η Μπαρσελόνα έπαιξε ποδόσφαιρο από το… 2.500 μ.Χ. Μόλις τρεις ημέρες νωρίτερα, άλλωστε, η νεοφώτιστη Έρκουλες είχε παραδώσει δωρεάν μαθήματα αντιμετώπισης και εξουδετέρωσης του ποδοσφαίρου αλά… playstation (τρομάρα του). Ο Άρης δεν υπέταξε την Ατλέτικο Μαδρίτης, επειδή οι «ροχιμπλάνκος» είναι κλάσεις κατώτεροι της Μπαρσελόνα. Σε τελική ανάλυση, δεν έχει κλείσει καν μήνας από την ημέρα που η ομάδα του Κίκε Σάντσες Φλόρες κατέκτησε το ευρωπαϊκό σούπερ καπ επικρατώντας της (κατόχου του τρεμπλ) Ίντερ.
Η διαφορά (πρώτιστα) ανάμεσα στην εμφάνιση και (κατά συνέπεια) ανάμεσα στα αποτελέσματα των δύο ομάδων οφείλεται εν πολλοίς στα όσα είχαν συμβεί στη μεταξύ τους αναμέτρηση στο «Κλεάνθης Βικελίδης», απ’ όπου το περασμένο Σάββατο ο Παναθηναϊκός πέρασε νικηφόρα με 1-0 χάρη σε πέναλτι, το οποίο είδαν μόνον ο διαιτητής Γιώργος Δαλούκας (εκείνη τη στιγμή) και ο πρόεδρος του «τριφυλλιού», Νικόλας Πατέρας (μετά από δύο μέρες και τρεις ανακοινώσεις του Ολυμπιακού).
Με τέτοια νίκη, την οποία ο προπονητής του χαρακτήρισε δικαιότατη, ταξίδεψε στη Βαρκελώνη ο πλήρης Παναθηναϊκός και επέστρεψε δαρμένος του κερατά. Με τέτοια ήττα, για την οποία φώναξε λιγότερο απ’ ό,τι ο… Ολυμπιακός, ο λειψός Άρης υποδέχτηκε την Ατλέτικο και την έστειλε πακεταρισμένη στη Μαδρίτη. Ουδέν το υπερφυσικό ή παράλογο.
Η ομάδα που εντός συνόρων ισιώνει με τη βοήθεια της διαιτησίας κάθε παιχνίδι που της στραβώνει, διαπομπεύεται σε κάθε κακή βραδιά της εκτός συνόρων, όπου απουσιάζει η (υπέρ της) διαιτητική μεροληψία. Το απέδειξαν και ο Παναθηναϊκός την περασμένη Τρίτη και ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια. Για τους επιλήσμονες μια αναδρομή στα πρωτοσέλιδα των «πράσινων» και «κόκκινων» εφημερίδων (από την Τετάρτη και μετά) φρεσκάρει αποτελεσματικά τη μνήμη. Συνάμα καταδεικνύει ότι ο δρόμος, τον οποίο εδώ και χρόνια έχουν διαλέξει να βαδίσουν εντός συνόρων οι δύο αιώνιοι, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κατάντια: αντιπαράθεση και συγκρίσεις σε επίπεδο διασυρμών στις διεθνείς διοργανώσεις.
Στον αντίποδα, ομάδες όπως ο Άρης και ο ΠΑΟΚ (εσχάτως και η ΑΕΚ) γνωρίζουν πως είτε στην Ελλάδα είτε στην Ευρώπη δεν πρόκειται να κερδίσουν, αν δεν παίξουν μπάλα (ενίοτε μάλιστα ηττώνται -ένεκα διαιτητικών βουλών- ακόμη κι όταν είναι ανώτεροι των αντιπάλων τους). Και περιμένουν στωικά εκείνες τις βραδιές, στις οποίες τα… ένσημα του Δαλούκα (και του κάθε Δαλούκα) εξαργυρώνονται ευρωπαϊκά.
Εκείνες τις βραδιές, στις οποίες η μπάλα ξεγυμνώνει τους απατεώνες και επιβραβεύει όσους -με αμιγώς ποδοσφαιρική λογική- επιδιώκουν να γίνονται διαρκώς καλύτεροι. Εκείνες τις βραδιές, στις οποίες απονέμει σκληρά δικαιοσύνη -με αποτελέσματα όπως το 5-1 στο «Καμπ Νου» και στο «Κλεάνθης Βικελίδης»…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου