Ο υπέροχος κόσμος είναι μόνο για να… πληρώνει!

Πληροφορούμενος τον όψιμο προβληματισμό του προέδρου της ΚΟΠ, Κώστα Κουτσοκούμνη, για το άκρως δαπανηρό τηλεοπτικό τοπίο στο κυπριακό ποδόσφαιρο εν έτει 2010, δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ. Να χαρώ, διότι στην ηγεσία της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος γεννήθηκε (επιτέλους) η ανησυχία για την κατάληξη της συγκεκριμένης κατάστασης; Ή να λυπηθώ, επειδή η αντίδραση (όπως… πάντα) έρχεται εκ των υστέρων, όταν πλέον τα περιθώρια επέμβασης έχουν στενέψει ασφυκτικά;

Αύριο συμπληρώνονται τρεις μήνες από τη δημοσίευσης στην «Α.τ.Κ.» της (πρώτης) αναλυτικής και εμπεριστατωμένης έρευνας για τον τηλεοπτικό χάρτη του κυπριακού πρωταθλήματος 2010/11. Τρεις μήνες από τη σκιαγράφηση με επίσημα στοιχεία του… κεφαλικού φόρου που καλείται να πληρώσει στις τρεις συνδρομητικές πλατφόρμες ο Κύπριος ποδοσφαιρόφιλος. Τρεις μήνες από τις αποστομωτικές συγκρίσεις με το προκλητικά χαμηλό κόστος παρακολούθησης των πρωταθλημάτων στις ποδοσφαιρικά προηγμένες χώρες, όπου βασιλεύει η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Ενενήντα μέρες παντελούς αδιαφορίας και απραξίας χρεώνονται στην Κ.Ο.Π. Το να κλαις πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα είναι δώρο άδωρο.

Η αδιαμφισβήτητη ευθύνη της ομοσπονδίας, ωστόσο, δεν επιτρέπεται να γίνει το χαλάκι που θα κρύψει τα εγκλήματα των συλλόγων της. Μέχρι σήμερα δεν πρέπει να έχει μείνει νουνεχής φίλαθλος που να πιστεύει ότι οι διοικήσεις τους αντιμετωπίζουν το άθλημα ως κάτι άλλο πλην μέσου προβολής και πλουτισμού. Δεν έχουν φτιάξει ομάδες (είδαμε τα χαΐρια όλων στην Ευρώπη), δεν έχουν φτιάξει γήπεδα (ποιο ιδιόκτητο στάδιο έχει ανεγερθεί τα τελευταία 20 χρόνια;), δεν έχουν ενδιαφερθεί καν να δώσουν κίνητρα στον κόσμο να τους στέρξει (αγωνιστικά και οικονομικά).

Αντ’ αυτού έχουν απλώσει το ένα χέρι στον κρατικό κορβανά και το άλλο στην τσέπη του ποδοσφαιρόφιλου. Γιατί τόσα χρόνια δεν έχει δημιουργηθεί αυτόνομη, επαγγελματική λίγκα, στα πρότυπα των άλλων χωρών; Διότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα προϋπέθετε την εύρεση άλλων πηγών εσόδων. Θα προϋπέθετε τη σκληρή μάχη για επιβίωση (και κερδοφορία) υπό τους αδυσώπητους όρους της παγκόσμιας οικονομίας και αγοράς. Ποιος έχει τα… μπαλάκια να το επιχειρήσει; Εκ του αποτελέσματος, ουδείς!

Επίσης ουδείς (σύλλογος ή παράγοντας) έχει το θάρρος -το θράσος, αν προτιμάτε- να πει κατάμουτρα στον κόσμο ότι τον αντιμετωπίζει μόνον ως μηχανή κοπής χρήματος. Τα έσοδα ιεραρχούνται πολύ υψηλότερα των επιτυχιών. Μια εντός έδρας ήττα σε γεμάτο στάδιο προτιμάται από έναν εντός έδρας θρίαμβο κεκλεισμένων των θυρών. Εξ ου και η εκτόξευση τιμών σε εισιτήρια και τηλεοπτικές συνδρομές (οι τελευταίες δεν καθορίζονται αυθαίρετα, αλλά στη βάσει των χρημάτων που έχουν δαπανηθεί για να ικανοποιηθούν οι -συχνά παράλογες- απαιτήσεις των συλλόγων).

Η αδιαφορία των συλλόγων για οτιδήποτε άλλο πλην της τσέπης του κόσμου τους αποδεικνύεται και από την αντιμετώπιση των Μ.Μ.Ε., τα οποία θεσμικά είναι επιφορτισμένα να επικοινωνούν στις μάζες τα τεκταινόμενα σε κάθε σωματείο. Τα Μ.Μ.Ε. τυγχάνουν εσχάτως ενός διαρκούς αυξανόμενου αποκλεισμού, ο οποίος έρχεται ως συνέπεια (όχι αβάσιμης ή κακόπιστης κριτικής προς τους συλλόγους αλλά) μη συμμόρφωσης προς ορέξεις τους. Ποιες είναι αυτές; «Γράφετε μόνο όσα θέλουμε, όπως θέλουμε, όταν τα θέλουμε». Κοινώς, ή είστε δικοί μας ή είστε εχθροί μας; Επιλογή ουδετερότητας και αντικειμενικότητας δεν αναγνωρίζεται.

Και, αυτονόητα, για τον παχυδερμισμό των συλλόγων σημαντική ευθύνη αναλογεί και στο σινάφι μας, το οποίο εκτρέφει και γιγαντώνει «εγώ» μέσα από τη διαρκή προβολή και εκχώρηση βήματος σε οποιονδήποτε άλλο πλην των αληθινών πρωταγωνιστών του αθλήματος. Αναλογιστείτε απλώς ποιους προβάλλουν περισσότερο τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες; Τους παίκτες; Τους προπονητές; Τους εκπροσώπους Τύπου; Τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων; Τους προέδρους;

Ω, ναι, η πυραμίδα των προτεραιοτήτων και στον αθλητικό Τύπο είναι γυρισμένη ανάποδα. Δεν είναι ωραία διαπίστωση, αλλά είναι πραγματική: είναι απολύτως εναρμονισμένη με το υπόλοιπο ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Δυστυχώς -για όλους μας…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η ευρωπαϊκή εξαργύρωση των… δαλούκειων ενσήμων

Λίγο πριν το κλείσιμο της πολύωρης εκπομπής της CYTAVISION για το Γιουρόπα Λιγκ μου ζητήθηκε ένα καταληκτικό-συνοπτικό σχόλιο για την πρώτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Απ’ αυτή τη θέση ας μου επιτραπεί να καταθέσω το αντίστοιχο για την ελληνική παρουσία στο περασμένο ευρωπαϊκό τριήμερο.

Στη σύγκριση ανάμεσα στο αδιαμφισβήτητο ζενίθ (τη νίκη του Άρη επί της Ατλέτικο Μαδρίτης) και στο αναντίρρητο ναδίρ (το διασυρμό του Παναθηναϊκού από την Μπαρσελόνα) των αποτελεσμάτων των ελληνικών συλλόγων το μυαλό πηγαίνει αυθόρμητα σ’ ένα όνομα: Γιώργος Δαλούκας.

Αναλύω τη σκέψη μου. Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε σάκος του μποξ στο «Καμπ Νου», επειδή η Μπαρσελόνα έπαιξε ποδόσφαιρο από το… 2.500 μ.Χ. Μόλις τρεις ημέρες νωρίτερα, άλλωστε, η νεοφώτιστη Έρκουλες είχε παραδώσει δωρεάν μαθήματα αντιμετώπισης και εξουδετέρωσης του ποδοσφαίρου αλά… playstation (τρομάρα του). Ο Άρης δεν υπέταξε την Ατλέτικο Μαδρίτης, επειδή οι «ροχιμπλάνκος» είναι κλάσεις κατώτεροι της Μπαρσελόνα. Σε τελική ανάλυση, δεν έχει κλείσει καν μήνας από την ημέρα που η ομάδα του Κίκε Σάντσες Φλόρες κατέκτησε το ευρωπαϊκό σούπερ καπ επικρατώντας της (κατόχου του τρεμπλ) Ίντερ.

Η διαφορά (πρώτιστα) ανάμεσα στην εμφάνιση και (κατά συνέπεια) ανάμεσα στα αποτελέσματα των δύο ομάδων οφείλεται εν πολλοίς στα όσα είχαν συμβεί στη μεταξύ τους αναμέτρηση στο «Κλεάνθης Βικελίδης», απ’ όπου το περασμένο Σάββατο ο Παναθηναϊκός πέρασε νικηφόρα με 1-0 χάρη σε πέναλτι, το οποίο είδαν μόνον ο διαιτητής Γιώργος Δαλούκας (εκείνη τη στιγμή) και ο πρόεδρος του «τριφυλλιού», Νικόλας Πατέρας (μετά από δύο μέρες και τρεις ανακοινώσεις του Ολυμπιακού).

Με τέτοια νίκη, την οποία ο προπονητής του χαρακτήρισε δικαιότατη, ταξίδεψε στη Βαρκελώνη ο πλήρης Παναθηναϊκός και επέστρεψε δαρμένος του κερατά. Με τέτοια ήττα, για την οποία φώναξε λιγότερο απ’ ό,τι ο… Ολυμπιακός, ο λειψός Άρης υποδέχτηκε την Ατλέτικο και την έστειλε πακεταρισμένη στη Μαδρίτη. Ουδέν το υπερφυσικό ή παράλογο.

Η ομάδα που εντός συνόρων ισιώνει με τη βοήθεια της διαιτησίας κάθε παιχνίδι που της στραβώνει, διαπομπεύεται σε κάθε κακή βραδιά της εκτός συνόρων, όπου απουσιάζει η (υπέρ της) διαιτητική μεροληψία. Το απέδειξαν και ο Παναθηναϊκός την περασμένη Τρίτη και ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια. Για τους επιλήσμονες μια αναδρομή στα πρωτοσέλιδα των «πράσινων» και «κόκκινων» εφημερίδων (από την Τετάρτη και μετά) φρεσκάρει αποτελεσματικά τη μνήμη. Συνάμα καταδεικνύει ότι ο δρόμος, τον οποίο εδώ και χρόνια έχουν διαλέξει να βαδίσουν εντός συνόρων οι δύο αιώνιοι, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κατάντια: αντιπαράθεση και συγκρίσεις σε επίπεδο διασυρμών στις διεθνείς διοργανώσεις.

Στον αντίποδα, ομάδες όπως ο Άρης και ο ΠΑΟΚ (εσχάτως και η ΑΕΚ) γνωρίζουν πως είτε στην Ελλάδα είτε στην Ευρώπη δεν πρόκειται να κερδίσουν, αν δεν παίξουν μπάλα (ενίοτε μάλιστα ηττώνται -ένεκα διαιτητικών βουλών- ακόμη κι όταν είναι ανώτεροι των αντιπάλων τους). Και περιμένουν στωικά εκείνες τις βραδιές, στις οποίες τα… ένσημα του Δαλούκα (και του κάθε Δαλούκα) εξαργυρώνονται ευρωπαϊκά.

Εκείνες τις βραδιές, στις οποίες η μπάλα ξεγυμνώνει τους απατεώνες και επιβραβεύει όσους -με αμιγώς ποδοσφαιρική λογική- επιδιώκουν να γίνονται διαρκώς καλύτεροι. Εκείνες τις βραδιές, στις οποίες απονέμει σκληρά δικαιοσύνη -με αποτελέσματα όπως το 5-1 στο «Καμπ Νου» και στο «Κλεάνθης Βικελίδης»…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Το πιο κρίσιμο στοίχημα του Φερνάντο Σάντος

Τρεις αποχωρήσεις αξιόλογων παικτών (Γιάννης Αμανατίδης, Σωτήρης Κυργιάκος, Φάνης Γκέκας) μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και εν μέσω τέτοιας υπαινικτικής σιωπής ουδέποτε είχε βιώσει η εθνική Ελλάδας. Μέχρι πρότινος. Το καινοφανές γεγονός συνιστά είδηση πρώτης γραμμής, η συζήτηση γύρω από τα αίτια της μαζικής φυγής μαίνεται. Θίχτηκαν τα υπερτροφικά «εγώ» ορισμένων προνομιούχων της εποχής Ότο Ρέχαγκελ ή ξεπέρασε κάθε όριο το θράσος του ευνοούμενου του Φερνάντο Σάντος;

Μεταξύ των δύο εκδοχών πιο πειστική μου φαίνεται η δεύτερη, αφού ο Κώστας Κατσουράνης (ανταμώνει επαγγελματικά για τρίτη φορά με τον Πορτογάλο μετά τη συνύπαρξή τους σε ΑΕΚ και Μπενφίκα) θυμίζει πάρα πολύ ως χαρακτήρας τον -κολλητό του- Ντέμη Νικολαΐδη και μόλις πριν λίγους μήνες είχε προκαλέσει (με ανάλογη συμπεριφορά) προβλήματα και στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού. Αν πάντως αυτή η υπόθεση μας έκανε σοφότερους ως προς κάτι, αυτό είναι η αποδοχή, της οποίας απολαμβάνει ο Πατρινός μέσος από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε.

Ωστόσο, η ουσία του ζητήματος έγκειται -κατ’ εμέ- στη μέχρι στιγμής (μη) αντιμετώπιση της κατάστασης από τον Φερνάντο Σάντος. Η συντριπτική πλειονότητα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι ο Πορτογάλος εκλέκτορας ουδέποτε θα δεχόταν απ’ οποιονδήποτε συστάσεις (πόσο μάλλον υποδείξεις) για τις κλήσεις του ή τη στελέχωση της ενδεκάδας και ουδέποτε θα επέτρεπε την προκλητικά ευνοϊκή μεταχείριση ενός ποδοσφαιριστή του.

Να το δεχτώ, αφού όμως πρώτα λάβω πειστικές απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα: Πώς ένας προπονητής τέτοιας εμπειρίας και τέτοιου διαμετρήματος δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως τις αυξανόμενες τάσεις φυγής των παικτών του; Γιατί δεν επεδίωξε την προσωπική επαφή με τους αποχωρήσαντες, προκειμένου να μάθει τις αιτίες των αποφάσεών τους ή να επιχειρήσει να τους μεταπείσει;

Μήπως εν τέλει (έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως) η νέα τάξη πραγμάτων στην εθνική διαμορφώνεται είτε εν αγνοία του είτε υπό την ανοχή του, διότι βολεύεται από την οικειοθελή αποχώρηση παικτών που δεν υπολόγιζε στα μεσοπρόθεσμα πλάνα του; Και ποιο από τα δύο σενάρια (άγνοια ή ανοχή) είναι το χειρότερο για την εθνική;

Μέσα σε δύο μήνες τα αποδυτήρια της «γαλανόλευκης» έχουν δώσει περισσότερο παρασκήνιο απ’ ό,τι στα εννέα χρόνια υπό τον Ρέχαγκελ. Και προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση ότι η λύση του προβλήματος θα επιχειρηθεί μέσα από τη συνάντηση του προέδρου της ΕΠΟ (Σοφοκλής Πιλάβιος), του ομοσπονδιακού τεχνικού και του μάνατζερ της εθνικής (Τάκης Φύσσας) με τους τρεις αρχηγούς της ομάδας, ήτοι τους Κώστα Κατσουράνη, Γιώργο Καραγκούνη και Γιούρκα Σεϊταρίδη.

Αν πραγματικά περιμένουν από τον Κατσουράνη να παραδεχτεί απρεπή συμπεριφορά απέναντι στους υπόλοιπους διεθνείς ή από τους συμπαίκτες του να τον καταδώσουν στεγνά, ας τους δοθεί (άνευ συναγωνισμού) το Όσκαρ αφέλειας. Και ας προστεθεί και το αντίστοιχο μεροληψίας, αν βγάλουν πόρισμα για το τι φταίει, χωρίς πρώτα να έχουν ζητήσει από τους τρεις αποχωρήσαντες να κατονομάσουν πρόσωπα και καταστάσεις που τους ώθησαν στη φυγή.

Το επιχείρημα της διαφαινόμενης απώλειας της θέσης τους στην ενδεκάδα καταρρίπτεται αυτομάτως, αν αναλογιστεί κάποιος ότι τόσες αποχωρήσεις μαζεμένες ουδέποτε έλαβαν χώρα επί Ρέχαγκελ, καίτοι στα εννέα χρόνια του Γερμανού η εθνική είχε μετατραπεί σε κλειστό κλαμπ. Και τότε υπήρχαν παίκτες που άξιζαν ή θεωρούσαν ότι άξιζαν να φορούν το εθνόσημο. Δεν τα βρόντηξαν, πριν ακόμη αναλάβει ο «Ρεχακλής» ή μετά τα πρώτα δύο παιχνίδια του στον πάγκο. Ποια πειστικότερη ένδειξη υπάρχει πως κάτι άλλο τρέχει;

Στα δικά μου μάτια η καχυποψία για προνομιακή μεταχείριση του Κατσουράνη (σ.σ. ο Ρέχαγκελ, αν έμενε, σχεδίαζε να τον τελειώσει από την εθνική) από τον Σάντος έχει εδραιωθεί πλέον στην κοινή γνώμη και έχει δηλητηριάσει ήδη το κλίμα. Ο Σάντος χρειάζεται κάτι εξαιρετικά δυναμικό και αποτελεσματικό, προκειμένου να πείσει ότι κουμάντο κάνει μόνον αυτός. Δεν γνωρίζω τι μπορεί να είναι αυτό. Είμαι βέβαιος όμως ότι αυτό το στοίχημα είναι το πιο κρίσιμο στη σύντομη θητεία του στον ελληνικό πάγκο. Αν δεν το κερδίσει, χρόνο για να κερδίσει και το αντίστοιχο αγωνιστικό δεν θα βρει.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Μαρσίνιο: «Πρέπει να ξαναγίνουμε οι άρχοντες των ντέρμπι»

Ανήκει στην -ευρεία την τελευταία τριετία- χορεία των μετεγγραφών του ΑΠΟΕΛ, οι οποίες άρχισαν να δικαιολογούν την υλοποίησή τους μετά το πέρας ενός εξαμήνου. Ο Μάρσιο Ιβανίλντο ντα Σίλβα, κατά κόσμο Μαρσίνιο, έγινε μέρος της ποδοσφαιρικής μας καθημερινότητας τον περασμένο Ιανουάριο, όταν οι «γαλαζοκίτρινοι» τον απέκτησαν έναντι 200.000 ευρώ από τη Μαρίτιμο. Στο δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και στα πλέι οφ ο 29χρονος Βραζιλιάνος δεν κατάφερε να συμπληρώσει διψήφιο αριθμό συμμετοχών και αρκετοί άρχισαν ν’ αναρωτιούνται για την ακρίβεια των συστάσεων και των προσδοκιών που συνόδευσαν την έλευσή του στο νησί της Αφροδίτης.

Τα πρώτα πειστικά δείγματα γραφής δόθηκαν στη διάρκεια της προκριματικής φάσης του Γιουρόπα Λιγκ, στην οποία ο Μαρσίνιο εμφανίστηκε αισθητά βελτιωμένος. Τόσο, ώστε η διοίκηση των «γαλαζοκιτρίνων» να απορρίψει πρόσφατα πρόταση ύψους ενός εκατομμυρίου για την πώλησή  του. Πλέον ο Βραζιλιάνος καλείται να αποδείξει σταθερότητα και συνέπεια, δηλαδή ικανότητα να κινείται σε υψηλά όρια απόδοσης για μεγάλο χρονικό διάστημα και ανεξαρτήτως αντιπάλου. Το πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος όσα συνέβησαν τους περασμένους οκτώ μήνες και τι προσδοκά από το μέλλον, ο 29χρονος μεσοεπιθετικός επέλεξε να το αποκαλύψει στην «Α.τ.Κ.». Οι τοποθετήσεις του αξίζουν να διαβαστούν.

«Σωστή απόφαση»

Μετά από οκτώ μήνες παραμονής πώς αισθάνεσαι στην Κύπρο;

Άνετα. Η Κύπρος είναι μια όμορφη χώρα και κλιματολογικά δεν έχει διαφορές από τη Βραζιλία, στην οποία γεννήθηκα, και την Πορτογαλία, στην οποία αγωνιζόμουν πριν πάρω μετεγγραφή στον ΑΠΟΕΛ.

Σ’ αυτούς τους οκτώ μήνες είχες την ευκαιρία να διαμορφώσεις και μια αρκετά ακριβή εικόνα για το επίπεδο του ποδοσφαίρου στην Κύπρο. Πώς το αξιολογείς;

Νομίζω πως το επίπεδο είναι ικανοποιητικό. Έχω δει πολλές αξιόλογες ομάδες και το πρωτάθλημα είναι αρκετά ανταγωνιστικό.

Η προσαρμογή σου στον ΑΠΟΕΛ ήταν εύκολη;

Ναι, χάρη στη σημαντική βοήθεια όλων των ανθρώπων στο σύλλογο.

Με την εμπειρία αυτών των οκτώ μηνών εξακολουθείς να πιστεύεις ότι η μετεγγραφή από τη Μαρίτιμο στον ΑΠΟΕΛ ήταν η σωστή απόφαση;

Ναι, διότι σε αντίθεση με τον πορτογαλικό σύλλογο η νυν ομάδα μου παρέχει σε μένα την ευκαιρία να αγωνίζομαι στην Ευρώπη και να διεκδικώ τίτλους. Και αυτός ήταν ο λόγος που μεταπήδησα από τη Μαρίτιμο στον ΑΠΟΕΛ.

«Θέλω να βλέπω τέρμα»

Ολοκληρωμένη άποψη πρέπει να έχεις σχηματίσει πλέον και για τον προπονητή σου. Ποια είναι η γνώμη σου για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς;

Κάνει καλά τη δουλειά του, δίνει ευκαιρίες σε όλους. Προσωπικά μ’ έχει βοηθήσει πολύ.

Στο πρώτο εξάμηνο της παρουσίας στην Κύπρο δεν αγωνιζόσουν τακτικά, στο ξεκίνημα της νέας περιόδου εμφανίζεσαι ως παίκτης-κλειδί στην ενδεκάδα του ΑΠΟΕΛ. Πού οφείλεται αυτή η αγωνιστική μεταμόρφωση;

Ασφαλώς μετρά το γεγονός ότι έκανα προετοιμασία με την ομάδα, ωστόσο συνολικότερα τον σημαντικότερο ρόλο έχει παίξει ο αυξημένος βαθμός προσαρμογής μου: στην ομάδα, στην κυπριακή πραγματικότητα, στη χώρα. Και σ’ αυτόν τον τομέα είχα μεγάλη συμπαράσταση από τους συμπαίκτες μου.

Σε γνωρίσαμε ως έναν πολυσύνθετο παίκτη, ικανό ν’ αγωνιστεί σχεδόν σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Ποια είναι η αγαπημένη σου;

Είμαι επιθετικός παίκτης, συνεπώς αισθάνομαι καλά σε οποιαδήποτε θέση βλέπω τέρμα.

«Μετεγγραφές για τίτλο»

Τι έλειψε από τον ΑΠΟΕΛ, προκειμένου να υπερπηδήσει το εμπόδιο της Χετάφε και να προκριθεί στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ;

Δεν νομίζω πως ήταν πολλά. Παίξαμε καλά απέναντι στους Ισπανούς, ιδίως στον επαναληπτικό. Και δεν πιστεύω ότι απλά ήταν θέμα έλλειψης συγκέντρωσης σε κάποιες φάσεις. Είχαμε ένα χαμένο πέναλτι, το οποίο πιθανότατα θα άλλαζε την εικόνα του αγώνα. Επίσης έπαιξε και η ατυχία το ρόλο της.

Πόσο σημαντικό ρόλο διαβλέπεις ότι μπορούν να διαδραματίσουν τα νέα αποκτήματα του ΑΠΟΕΛ (σ.σ. Αΐλτον, Σολάρι, Μαντούκα, Μποαβεντούρα, Τρικόφσκι, Κωνσταντίνου);

Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για σημαντική ενίσχυση του ρόστερ. Όλοι τους αποτελούν ποιοτικές προσθήκες, οι οποίες βελτιώνουν περαιτέρω το επίπεδό μας, αυξάνουν τον εσωτερικό συναγωνισμό και κάνουν τον ΑΠΟΕΛ ακόμη πιο ανταγωνιστικό.

Εκτιμάς πως πλέον ο ΑΠΟΕΛ διαθέτει ομάδα ικανή να κατακτήσει το πρωτάθλημα;

Σίγουρα, με τις θερινές μετεγγραφές είμαστε πλέον μια ομάδα έτοιμη για να διεκδικήσουμε την πρώτη θέση.

Τι θα πρέπει να βελτιώσετε σε σύγκριση με την περασμένη περίοδο, προκειμένου να κόψετε πρώτοι το νήμα;

Το πρωτεύον είναι να αποδίδουμε την ίδια σημασία σε όλα τα παιχνίδια, να μην πετάμε άσκοπα βαθμούς. Και σίγουρα πρέπει να κερδίσουμε περισσότερα ντέρμπι απ’ όσα την περασμένη σεζόν, διότι -ένεκα του τρόπου διεξαγωγής του πρωταθλήματος- σχεδόν τα πάντα κρίνονται σε αυτά τα παιχνίδια.

Ποιες ομάδες αξιολογείς ως δυσκολότερους ανταγωνιστές στην κούρσα του τίτλου;

Η Ομόνοια, η οποία πήρε τον τίτλο, ο Απόλλωνας, ο οποίος στέφθηκε κυπελλούχος, και η Ανόρθωση έχουν καλές ομάδες και σίγουρα θα κονταροχτυπηθούν μαζί μας και αυτή τη σεζόν.

ΜΑΡΣΙΝΙΟ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Ημερομηνία γέννησης: 25.03.1981

Τόπος γέννησης: Πετρολάντια

Υπηκοότητα: Βραζιλιάνικη

Ύψος: 1,74 μ.

Βάρος: 65 κ.

Θέση: Μεσοεπιθετικός

Στον ΑΠΟΕΛ από: 01/2010

Προηγούμενες ομάδες: Μαρίτιμο, Σάο Καετάνο, Σάντος

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ως πότε θα βοηθά (μόνο) η Μεγαλόχαρη τον Άγγελο;

Ακόμη και με απόσταση αρκετών ωρών από το τελευταίο σφύριγμα στο «Αφόνσο Ενρίκες» δυσκολεύομαι να προσδιορίσω αν η χαρά για μια ιστορική επιτυχία είναι υπέρτερη της απογοήτευσης για μια κολοσσιαία χαμένη ευκαιρία. Αξιοθαύμαστα τα τέσσερα τέρματα στο Γκιμαράες, αξιέπαινος ο πρώτος πόντος απέναντι στην Πορτογαλία έπειτα από οκτώ ήττες, αλλά δεν αναιρούν την πραγματικότητα πως προχθές το βράδυ η συγκυρία ήταν ιδανική για την επίτευξη μιας νίκης μείζονος σημασίας για το πρεστίζ και την προσπάθεια πρόκρισης στην τελική φάση του Euro2012.

Τι έφταιξε και δεν ήρθε; Το άλλοθι του Άγγελου Αναστασιάδη (ανύπαρκτη προετοιμασία ένεκα των αγώνων ΑΠΟΕΛ και Ομόνοιας την περασμένη Δευτέρα) είναι στέρεο, στην πράξη ωστόσο εξουδετερώθηκε από τα προβλήματα των Ιβήρων: χάος μετά τον εξάμηνο αποκλεισμό του Κάρλος Κεϊρόζ, σημαντικές απουσίες (Ντέκο, Σιμάο αποχώρησαν από την εθνική, Ρονάλντο, Πέπε, Μποσίνγκουα, Μέντες, Βαρέλα ήταν τραυματίες) και την εγκληματική αφέλεια στον τομέα της τακτικής (ομάδα που έχοντας ανατρέψει εις βάρος της σκορ θα επιτίθεται ως το τέλος κατά κύματα έχοντας ανεβασμένη την άμυνά της στο κέντρο η Κύπρος δεν πρόκειται να συναντήσει ξανά στην προκριματική φάση).

Η ευκαιρία για νίκη στην Πορτογαλία χάθηκε, διότι ακόμη και σε μια βραδιά υπέρβασης το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν κατάφερε να μασκαρέψει τις τρανταχτές ελλείψεις και αδυναμίες του. Από τη μέση και μπροστά διαθέτει -μ’ εξαίρεση έναν δεύτερο επιθετικό περιοχής- τόσο άφθονες και ποιοτικές επιλογές (Κωνσταντίνου, Οκκάς, Χαραλαμπίδης, Αλωνεύτης, Μακρίδης, Αβραάμ, Εφραίμ, Μαραγκός, Χριστοφή), ώστε η ανισοβαρής στελέχωση του από τη μέση και πίσω καθίσταται ηλίου φαεινότερη.

Κάθε ανταγωνιστική ομάδα βασίζεται σ’ έναν ικανό τερματοφύλακα. Ο Αντώνης Γιωργαλλίδης είναι ο καλύτερος Κύπριος στη θέση, αλλά αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως κατάλληλο. Αντιδράσεις πάνω στη γραμμή, έλεγχος περιοχής, καθοδήγηση άμυνας, σταθερότητα στις επεμβάσεις, αναποφασιστικότητα και λανθασμένες έξοδοι στις σέντρες είναι μόνο μερικοί από τους μείζονες τομείς, στους οποίους υστερεί.

Στη θέση-κλειδί των αμυντικών μέσων οι Σατσιάς, Ντομπρασίνοβιτς, Μιχαήλ είναι φιλότιμοι και αξιόπιστοι, έχουν πατήσει όμως καλά στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους και στερούνται ταχύτητας και αντοχών σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Στο κέντρο της άμυνας ο Χαραλάμπους στο πλευρό του Μερκή αποτελεί απόδειξη λειψανδρίας σε ικανούς στόπερ. Για το δεξί άκρο από τους τρεις παίκτες του ΑΠΟΕΛ (Σάββας Πουρσαϊτίδης, Μάριος Ηλία, Άνθος Σολωμού) ο πρώτος αποτελεί τη μακράν πιο αξιόπιστη επιλογή, ωστόσο και αυτός έχει το ζενίθ της καριέρας του πίσω, όχι μπροστά του.

Στο Γκιμαράες ο Άγγελος Αναστασιάδης απέδειξε ότι, προκειμένου να μας οδηγήσει στην υπέρβαση, αξίζει κάτι καλύτερο από τη διαρκή επίκληση στη φιλευσπλαχνία της Μεγαλόχαρης. Αξίζει μια μεγαλύτερη γκάμα επιλογών, την οποία μπορεί να του προσφέρει μόνον η αυξημένη εμπιστοσύνη των εγχώριων συλλόγων σε ιθαγενή ταλέντα. Αυτό το χειμώνα η Κύπρος -παρά την πλειάδα αλλοδαπών στις ομάδες της- δεν θα εκπροσωπηθεί σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία, προκειμένου να εξαντλήσουμε τις πιθανότητες εκπροσώπησης της χώρας στην τελική φάση του Euro2012.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ