Επιθυμώντας να ξορκίσει μια εφιαλτική χρονιά στην Μπαρτσελόνα και με την ελπίδα να βρει τη χαμένη λάμψη του ο Ροναλντίνιο μετακόμισε στη Μίλαν. Στη Λομβαρδία υποδέχτηκαν τον εσχάτως ντεφορμέ και υπέρβαρο Βραζιλιάνο σαν τον Σωτήρα αυτοπροσώπως.
Εύλογα, αφού και οι «ροσονέρι» προέρχονται από μια εξ ίσου εφιαλτική σεζόν, στην οποία δεν κατέκτησαν τίτλο και έμειναν εκτός Τσάμπιονς Λιγκ. Για να αποτρέψουν επανάληψη του φαινομένου ενέβασαν 21 εκατομμύρια ευρώ στην Μπαρτσελόνα και προίκισαν τον 28χρονο με απολαβές 6,5 εκατομμυρίων ευρώ για κάθε ένα από τα τρία χρόνια της συνεργασίας τους.
Μπορεί όμως ο δις βραβευθείς ως καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο να επαναλάβει τις εμφανίσεις του το 2004 και το 2005, όταν με τα κόλπα και τα γκολ του είχε αφήσει μαγεμένη όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο; Η ιστορία δίνει κατηγορηματική απάντηση, αλλά δεν είναι αυτή που επιθυμούν να ακούσουν στο Μιλάνο: όχι.
Ελάχιστοι από τους μέχρι στιγμής 17 βραβευθέντες ως κορυφαίοι ποδοσφαιριστές παγκοσμίως διατηρήθηκαν ή επανήλθαν στο ζενίθ τους μετά από μετεγγραφή. Ειδικά η Μίλαν μάλιστα έχει καεί ήδη τέσσερις φορές στο χυλό. Έχετε ακούσει ποτέ για… πέμπτη και φαρμακερή;
1. ΠΑΟΛΟ ΡΟΣΙ (1982): Εξελέγη ανεπίσημα ως κορυφαίος παγκοσμίως μετά το νικηφόρο για την Ιταλία Παγκόσμιο Κύπελλο. Ως το καλοκαίρι του 1985 παρέμεινε στη Γιουβέντους πανηγυρίζοντας τίτλους. Μετά τη μετακόμισή του στη Μίλαν και στην Ελλάς Βερόνα δεν μπόρεσε να δείξει την κλάση του. Τερμάτισε την καριέρα του το 1987, σε ηλικία 30 ετών, έχοντας αφήσει πολύ πίσω το ζενίθ του.
2. ΖΙΚΟ (1983): Ο Βραζιλιάνος κέρδισε το βραβείο ως παίκτης της Ουντινέζε, με την οποία έφτασε στο ζενίθ του. Το 1985 επέστρεψε στη Βραζιλία και η καριέρα του πήρε την κατιούσα, μέχρις ότου την τερμάτισε σε ηλικία 41 ετών στην Ιαπωνία.
3. ΜΙΣΕΛ ΠΛΑΤΙΝΙ (1984, 1985): Η εξαίρεση στον κανόνα. Κέρδισε τα βραβεία με τη φανέλα της Γιουβέντους και είχε την προνοητικότητα να μείνει στη «Γηραιά Κυρία» ως το 1987, όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
4. ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ (1986): Σε καμία ομάδα δεν έπαιξε καλύτερα ο Αργεντινός απ’ ό,τι στη Νάπολι. Μετά τη βράβευσή του ως κορυφαίου ποδοσφαιριστή παγκοσμίως ξεκίνησαν τα σκάνδαλα και η κατρακύλα, η οποία επιδεινώθηκε το 1991 με τη μετεγγραφή του στη Σεβίγια και κορυφώθηκε με την επιστροφή του στην Αργεντινή, όπου το 1997 τερμάτισε την καριέρα του.
5. ΡΟΥΟΥΝΤ ΓΚΟΥΛΙΤ (1987, 1989): Ο Ολλανδός κατέκτησε την κορυφαία διάκριση με τη φανέλα της Μίλαν, στην οποία παρέμεινε ως το 1994. Στους μετέπειτα σταθμούς της καριέρας του (Σαμπντόρια, Τσέλσι) ήταν απλώς η σκιά του εαυτού του.
6. ΜΑΡΚΟ ΦΑΝ ΜΠΑΣΤΕΝ (1988, 1992): Ο Ολλανδός βραβεύθηκε δις, αμφότερες ως παίκτης της Μίλαν. Δυστυχώς οι τραυματισμοί τον υποχρέωσαν να κρεμάσει τα παπούτσια του το 1993, σε ηλικία 28 ετών…
7. ΛΟΤΑΡ ΜΑΤΕΟΥΣ (1990, 1991): Ο πρώτος και ο τελευταίος Γερμανός που έχει κατακτήσει το βραβείο. Ο Ματέους έπαιξε την μπάλα της ζωής του στην Ίντερ, αλλά -σε αντίθεση με τους πλείστους προκατόχους του- δεν υπέστη καθίζηση μετά τη μετεγγραφή του στην Μπάγερν το 1992. Μέχρι να μεταπηδήσει στην Αμερική κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα, ένα κύπελλο Γερμανίας κι ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
8. ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΑΤΖΙΟ (1993): Αποκαλούμενος και “Il codino divino” («ο θεϊκός κοτσίδας») ο Ιταλός οργανωτής βίωσε αναμφίβολα το ζενίθ του στα μέσα της δεκαετίας του 90 ως παίκτης της Γιουβέντους. Το 1995 μετακόμισε στη Μίλαν κι ακολούθησαν οι Μπολόνια, Ίντερ και Μπρέσια. Τα χρόνια στο Μιλάνο δεν ήταν επιτυχημένα, αλλά ο Μπάτζιο συνέχισε να παίζει ως το 2004.
9. ΡΟΜΑΡΙΟ (1994): Πήρε το βραβείο ως παίκτης της Μπαρτσελόνα. Ήταν η καλύτερη περίοδός του και ο τελευταίος μεγάλος ευρωπαϊκός σύλλογος, στον οποίο κατέθεσε διαπιστευτήρια της μεγάλης κλάσης του. Τερμάτισε την καριέρα του πρόσφατα σε ηλικία 42 ετών.
10. ΖΟΡΖ ΓΟΥΕΑ (1995): Ο μοναδικός μέχρι σήμερα Αφρικανός κάτοχος του τίτλου του κορυφαίου ποδοσφαιριστή παγκοσμίως. Ο Λιβεριανός βραβεύθηκε στην πρώτη του χρονιά με τη Μίλαν, τόσο καλός όμως όσο το 1995 δεν υπήρξε ποτέ ξανά. Το 2000 αποχώρησε από τους «ροσονέρι», αλλά με τις Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι δεν θύμιζε σε τίποτε τον παλιό, καλό Γουεά.
11. ΡΙΒΑΛΝΤΟ (1999): Έφτασε στο απόγειο της καριέρας του με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, αλλά μετά τη βράβευσή του βίωσε μια απαράμιλλη καθίζηση που ολοκληρώθηκε με την πλήρως αποτυχημένη μεταπήδηση στη Μίλαν. Στα τέλη του 2003 δραπέτευσε στη Βραζιλία και ακολούθως προσγειώθηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα (Ολυμπιακός, ΑΕΚ).
12. ΛΟΥΙΣ ΦΙΓΚΟ (2001): Και για τον κορυφαίο του κόσμου το 2001 η αλλαγή επαγγελματικής στέγης σηματοδότησε την οριστική πτώση. Όταν η Ίντερ τον αγόρασε από τη Ρεάλ το 2005, ο Πορτογάλος δεν ήταν πλέον ο πάλαι ποτέ καλλιτέχνης της μπάλας.
13. ΡΟΝΑΛΝΤΟ (1996, 1997, 2002): Ο Βραζιλιάνος έχει πιστωθεί το επίτευγμα να αναδειχθεί κορυφαίος παγκοσμίως με τρεις διαφορετικούς συλλόγους (Μπαρτσελόνα, Ίντερ, Ρεάλ). Το άστρο του άρχισε να σβήνει μετά την τελευταία βράβευσή του και σίγουρα μετά τη μεταπήδησή του στη Μίλαν πέρυσι.
14. ΖΙΝΕΝΤΙΝ ΖΙΝΤΑΝ (1998, 2000, 2003): Ο Γάλλος μετρά επίσης τρεις θριάμβους στο θεσμό, αυτός όμως με δύο διαφορετικές ομάδες (δις με τη Γιουβέντους, άπαξ με τη Ρεάλ). Ο Ζιζού αποτελεί την κορυφαία εξαίρεση. Μόλις αντιλήφθηκε πως η φόρμα και οι δυνάμεις του άρχισαν να φθίνουν τερμάτισε την καριέρα του σε υψηλότατο επίπεδο μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.
15. ΦΑΜΠΙΟ ΚΑΝΑΒΑΡΟ (2006): Ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός έκανε τη διοργάνωση της ζωής του στο Μουντιάλ της Γερμανίας κι αυτό αποδείχθηκε αρκετό για να βραβευθεί ως ο κορυφαίος παγκοσμίως για όλη τη χρονιά. Μετά το τουρνουά ο Καναβάρο εγκατέλειψε την υποβιβασμένη Γιουβέντους για λογαριασμό της Ρεάλ, όπου εδώ και μια διετία είναι σκιά του μουντιαλικού εαυτού του.
16. ΚΑΚΑ (2007): Ο εν ενεργεία κάτοχος του τίτλου πολιορκείται διαρκώς από κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Αρκεί να διαβάσει το συγκεκριμένο κομμάτι για να αντιληφθεί πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να παραμείνει στη Μίλαν…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου