Ο μονόχειρας ποδοσφαιριστής!

Η ιστορία επαναλαμβάνεται -την πρώτη φορά ως φάρσα, τη δεύτερη ως τραγωδία. Το αξίωμα τείνει να προσλάβει διαστάσεις κανόνα. Και ως τέτοιος οφείλει να έχει κι εξαιρέσεις. Μία τέτοια είναι και η σχεδόν ταυτόσημη πορεία των Ρόμπερτ Σλιντς και Χούλιο Γκονζάλες, καίτοι μεταξύ των δύο ιστορίων παρεμβάλλεται κάτι περισσότερο από μισόν αιώνα. Εξήντα χρόνια για την ακρίβεια.

Πριν έξι δεκαετίες ο Ρόμπερτ Σλιντς είχε χάσει το αριστερό του χέρι σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, χωρίς ωστόσο αυτό να τον αποτρέψει από το να οδηγήσει τη Στουτγάρδη σε ένα πρωτάθλημα και να κληθεί στην εθνική Γερμανίας. Εξήντα χρόνια αργότερα στα χνάρια του Γερμανού άσου βαδίζει ένας Παραγουανός. Ο 26χρονος επιθετικός Χούλιο Γκονζάλες είναι εδώ και δύο μήνες γινόταν ο πρώτος μονόχειρας άσος του επαγγελματικού (πλέον) ποδοσφαίρου!

Μόνο που αυτή η επανάληψη της ιστορίας δεν συνιστά ούτε φάρσα ούτε (πολύ περισσότερο) τραγωδία. Αποτελεί ένα πραγματικό μάθημα ζωής για όλους τους ενδιαφερόμενους.

Εκείνο το 1-1 ανάμεσα σε Ολίμπια και Τακουάρι για το πρωτάθλημα Παραγουάης δεν ήταν κάποιο συναρπαστικό παιχνίδι. Και οι δύο ομάδες από την πρωτεύουσα Ασουνσιόν είχαν απολέσει κάθε βαθμολογικό κίνητρο, ουδείς παίκτης ξεχώρισε, ακόμη και ο Χούλιο Βαλεντίν Γκονζάλες Φερέιρα της Τακουάρι έπιασε απλώς μια συμπαγή απόδοση εκείνη τη μέρα του Νοεμβρίου. Παρ’ όλα ταύτα η συγκεκριμένη αναμέτρηση καταχωρήθηκε ως ιδιαίτερη και μοναδική στην ποδοσφαιρική ιστορία.

Ο Χούλιο Γκονζάλες είχε μόνον ένα χέρι. «Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτήν τη μέρα», παραδέχτηκε. «Με κατακυριεύσαν συναισθήματα, τα οποία είναι ανθρωπίνως αδύνατο να περιγραφούν. Το ότι κατάφερα να παίξω ξανά, αποτελεί ένα θρίαμβο της θέλησης επί της απελπισίας. Και γι’ αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό και την οικογένειά μου».
Αργυρό στην Αθήνα

Της αξιομνημόνευτης επιστροφής του ως πρώτιστος μονόχειρας στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είχαν προηγηθεί δύο δύσκολα χρόνια για τον Γκονζάλες, ο οποίος στα εφηβικά χρόνια είχε ξεκινήσει με μεγάλες ελπίδες την καριέρα του. Το 2001, σε ηλικία μόλις 20 ετών, σκόραρε 17 τέρματα σε 29 συμμετοχές με την Γκουαρανί της Ασουνσιόν. Οι ανιχνευτές ταλέντων από την Ευρώπη εστίασαν πάνω του και το πέρασμα του Ατλαντικού έγινε για χάρη της ιταλικής Βιτσέντζα, ομάδας δεύτερης κατηγορίας.

Το ξεκίνημα του Γκονζάλες απείχε από το να χαρακτηριστεί ιδανικό. Απέτυχε να καθιερωθεί στο βασικό σχήμα και παραχωρήθηκε δανεικός σε ομάδες της Αργεντινής και της Παραγουάης. Στην πατρίδα του επανήλθε στα παλιά στάνταρντ απόδοσης και κλήθηκε ακόμη και στην εθνική ομάδα. Μάλιστα στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 κατέκτησε με την Παραγουάη το αργυρό μετάλλιο.

Η αποφράδα μέρα

Ακολούθως η καριέρα του πήρε την ανιούσα και στη Βιτσέντζα. Μια καλή σεζόν (2004/05) ακολούθησε ένα ακόμη καλύτερο ξεκίνημα στην περίοδο 2005/06, όπου μετά από 15 αγωνιστικές είχε πιστωθεί ήδη οκτώ τέρματα. Φωτογραφίες εκείνου του καιρού απεικονίζουν έναν νεαρό να κοιτάζει αισιόδοξα το φακό ποζάροντας ως μοντέλο. Ο Γκονζάλες έχει έναν ευτυχισμένο γάμο με τη Μαρία Λούρδη και δύο παιδιά: την εξάχρονη Μαρία Πας και τον 3χρονο Φαμπρίτσιο. Όλα κυλούν εντάξει μέχρι την ολέθρια 22α Δεκεμβρίου 2005.

Τη συγκεκριμένη μέρα ο Γκονζάλες οδηγεί με το αυτοκίνητό του το συμπαίκτη του Ρούμπεν Γκρίγκινι στο αεροδρόμιο για τη Βενετία. Μπροστά τους ανοίγονται οι χριστουγεννιάτικες διακοπές, οι δύο φίλοι είναι ευδιάθετοι. Ωστόσο στη διάρκεια της διαδρομής ο Γκονζάλες χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου και συγκρούεται με δύο φορτηγά. Ως εκ θαύματος ο Γκρίνγκινι τη βγάζει καθαρή μόνο μ’ ένα κάταγμα κνήμης. Ο Γκονζάλες όμως υφίσταται κατάγματα στους αστραγάλους και υποχρεώνεται να υποβληθεί σε αλλεπάλληλες εγχειρήσεις. Η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο.

Το συγκλονιστικό μαντάτο

«Όταν ξύπνησα την επομένη του ατυχήματος, είδα τη σύζυγό μου να κάθεται στο κρεβάτι. Ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου», διηγείται ο Γκονζάλες. Ωστόσο ο εφιάλτης του δεν έχει λάβει τέλος ακόμη. Όταν ο οργανισμός του δείχνει να ανανίπτει, ο ίδιος και ο πατέρας του Κέλσο, ο οποίος βρίσκεται μαζί του στο νοσοκομείο, ακούν το τραγικό νέο: προκειμένου να αποφευχθεί η μόλυνση του αίματος, το αριστερό χέρι του Χούλιο πρέπει να ακρωτηριαστεί. Η ζωή του έχει σωθεί, η καριέρα του όμως;

Οι οπαδοί της Βιτσέντζα τίμησαν ακούραστα τον επιθετικό τους με πανό στο στάδιο, ο σύλλογος ανανέωσε το εκπνέον το καλοκαίρι του 2006 συμβόλαιό του για ακόμη μια χρονιά. Με την προοπτική όμως να απασχολήσει εν συνεχεία τον Γκονζάλες ως προπονητή των εφήβων ή των ερασιτεχνών. Ο Χούλιο όμως είχε εντελώς διαφορετική άποψη. «Είπα στον εαυτό μου: όσο πιο δύσκολο είναι να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο, τόσο ομορφότερο είναι, όταν το καταφέρεις. Και στο παρελθόν είχα πετύχει πολύ συχνά όσα είχε σχεδιάσει. Ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και έγινα. Ήθελα να παίξω στην εθνική ομάδα και έπαιξα. Και στο νοσοκομείο έβαλα στόχο να παίξω ξανά, ακόμη κι αν ακούγεται τρελό».

Εις το όνομα της μητρός

Καίτοι θα μπορούσε να είχε μείνει στην Ιταλία, ο Γκονζάλες αποφάσισε να κάνει το νέο ξεκίνημα στην πατρίδα του. Η Τακουάρι του έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσει με προσοχή τις προπονήσεις για την επιστροφή του στα γήπεδα. Εκτός αγωνιστικού χώρου ο Γκονζάλες φορά τεχνητή προέκταση στο αριστερό του χέρι. Στο γρασίδι παίζει χωρίς αυτό. Και ούτε που θέλει να ακούει για ιδιαίτερη μεταχείριση. «Θέλω να με αντιμετωπίζουν όπως όλους τους υπόλοιπους παίκτες», τόνισε πριν το μεγάλο comeback. «Οι αντίπαλοι οφείλουν να με φυλούν και να με μαρκάρουν, διότι ακριβώς έτσι θα παίξω κι εγώ».

Η άγρια αποφασιστικότητα του Γκονζάλες να σταθεί ξανά όρθιος μέσα στο γήπεδο, δεν αναχαιτίστηκε ούτε από ακόμη ένα χτύπημα, το οποίο τον βρήκε λίγους μήνες πριν την επιστροφή του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο: το θάνατο της μητέρας του Μαρία Εστέλα. Ακόμη κι απ’ αυτόν έβγαλε κάτι θετικό: «Είπα στον πατέρα μου πως είμαι βέβαιος ότι εκεί, όπου τώρα βρίσκεται η μητέρα μου, θα είναι πολύ περήφανη για μένα. Αυτό μου έδωσε δύναμη στη διάρκεια του αγώνα».

Ο Γκονζάλες έγραψε ποδοσφαιρική ιστορία, όχι όμως μόνο για τον εαυτό του. Ο ίδιος επιθυμεί η περιπετεία του να γίνει αντιληπτή ως παράδειγμα: «Ελπίζω ο κόσμος να καταλάβει πως στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να κρεμάς το κεφάλι. Υπάρχει πάντοτε μια καινούρια ευκαιρία. Εγώ δεν θα ήμουν ο εαυτός μου, αν δεν συνέχιζα να κοιτώ το μέλλον. Θέλω να είμαι παρών στο Μουντιάλ του 2010 στη Νότιο Αφρική. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος μου. Φυσικά έχω ακόμη πάρα πολύ δρόμο μέχρι τότε. Αλλά θα δώσω τα πάντα γι’ αυτόν το σκοπό». Με βάση το χαρακτήρα του, θα είναι μάλλον τεράστια έκπληξη, αν δεν καταφέρει να τον εκπληρώσει και αυτόν... 

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ