Τι κοινό έχουν οι διαρκείς αλλαγές προπονητών και διαμαρτυρίες για τη διαιτησία στο κυπριακό ποδόσφαιρο με το unfair-play του Λουίζ Αντριάνο και τη σύναψη μνημονίου με την τρόικα; Τον παρονομαστή, φυσικά: το χρήμα.
Η Κύπρος δανείζεται (πρωτίστως), διότι της επιβλήθηκε η κρατικοποίηση του χρέους ιδιωτικών τραπεζών, ο Λουίζ Αντριάνο κλότσησε (επανειλημμένα και στα… αχαμνά) την αθλητοπρέπεια, διότι διακυβεύονταν τα εκατομμύρια της πρόκρισης στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, και οι σύλλογοί μας διαγωνίζονται σε αντικαταστάσεις τεχνικών και φωνές προς τους διαιτητές, επειδή τα ταμεία τους έχουν στεγνώσει από ρευστό.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Επειδή αφαίρεση βαθμών για μη εκπλήρωση κριτηρίων της UEFA έχει γίνει μόνον σε δύο ομάδες (Πάφος, Ολυμπιακός), δεν σημαίνει ότι τα οικονομικά των υπολοίπων είναι ανθηρά. Τουναντίον, οι ισολογισμοί της συντριπτικής πλειονότητας είναι στο (κατα)κόκκινο και το κραχ επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι τους.
Όσοι μπορούν να δουν πιο μακριά από τη μύτη τους, αντιλαμβάνονται τι σημαίνει το μνημόνιο για τον αθλητισμό (και το ποδόσφαιρο, κατ’ επέκταση). Η Ελλάδα, άλλωστε, αποτελεί υπερβολικά κοντινό και νωπό παράδειγμα. Οι ιθύνοντες των κυπριακών σωματείων διαβλέπουν ότι μελλοντικά δεν θα μπορούν να είναι τόσο κρατικοδίαιτοι όσο μέχρι σήμερα.
Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό, τουναντίον εδώ και καιρό άπαντες θα πρέπει να είχαν δραστηριοποιηθεί για την εξεύρεση πηγών εσόδων που θα τους επέτρεπαν την απεξάρτηση (σε μεγάλο βαθμό) από τον κρατικό κορβανά. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι πλέον θα υποχρεωθούν να αναπληρώσουν τα χαμένα έσοδα μέσα σ’ ένα ρημαγμένο οικονομικό τοπίο, μέσα σε μια στεγνή αγορά.
Δεδομένης της έλλειψης τεχνογνωσίας σε ζητήματα χορηγιών, προώθησης, διαφήμισης και προσέλκυσης πελατών οι πλείστες ομάδες θα βρεθούν με μαθηματική ακρίβεια ενώπιον δύο επιλογών: την εύρεση ενός επενδυτή ή την καταβαράθρωσή τους. Επί του παρόντος δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί τι τους περιμένει στο τέλος της διαδρομής.
Παραμένουν αγκιστρωμένοι στην (εσφαλμένη) πεποίθηση πως θα είναι βιώσιμοι με τα χρήματα του ΚΟΑ, της ΚΟΠ και της Cytavision(αποδεδειγμένα η μόνη πλατφόρμα που έχει ρευστότητα). Εξ ου και οκτώ ομάδες πασχίζουν να κρατηθούν στην κατηγορία, εξ ου και άλλες τέσσερις παλεύουν με νύχια και με δόντια για το πλασάρισμα στην τετράδα, εξ ου και οι δύο που προβάλουν ως μεγάλα φαβορί για τον τίτλο (Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ) έχουν οξύνει την αντιπαράθεσή τους.
Η μισή ντουζίνα μνηστήρων της τετράδας γνωρίζει ότι με τα σημερινά δεδομένα μια είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ εξασφαλίζει οικονομική βιωσιμότητα διετίας και μια αντίστοιχη στο Γιουρόπα Λιγκ τον προϋπολογισμό μιας ολόκληρης περιόδου. Και αν μετά από δέκα αγωνιστικές στο τρέχον πρωτάθλημα η μάχη σε όλα τα επίπεδα (αγωνιστικό, διαιτησίας, εντυπώσεων) έχει φουντώσει τόσο, φανταστείτε απλώς τι επίκειται την ερχόμενη περίοδο, όταν θα διακυβεύεται ακόμη ένα εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Το «ο θάνατός σου η ζωή μου» θα αποκτήσει πιο κυριολεκτική σημασία από ποτέ.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου