Θέλοντας να καταδείξουν πόσο χειρότερη -σε όλα τα επίπεδα και από κάθε άποψη- από το 1-2 κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999 («η μητέρα όλων των ηττών») ήταν η απώλεια του Τσάμπιονς Λιγκ από την Μπάγερν στον εντός έδρας τελικό απέναντι στην Τσέλσι οι Γερμανοί εφηύραν το -ομολογουμένως ευφυέστατο- «η… πεθερά όλων των ηττών»!
Για μένα το παιχνίδι του προηγούμενου Σαββάτου ήταν η πιο πειστική απόδειξη πως στο ποδόσφαιρο υπάρχει η αποκαλούμενη αντισταθμιστική δικαιοσύνη. Το άθλημα είναι ο βασιλιάς των σπορ, διότι η αδικία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του. Σ’ ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, όπως ακριβώς και στη ζωή, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος.
Στην πορεία των χρόνων, ωστόσο, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στη ζωή ο καθένας παίρνει ό,τι αξίζει. Και καταφανώς η μοίρα είχε αποφασίσει ότι στον Ντιντιέ Ντρογκμπά δεν άξιζε να ολοκληρώσει την καριέρα του στιγματισμένος με την ευθύνη της απώλειας κάθε τελικού, στον οποίο είχε συμμετάσχει.
Ακόμη και στο Μόναχο δεν ήθελε πολύ να γίνει εκ νέου ο μοιραίος και ο αποδιοπομπαίος τράγος. Αν ο Τσεχ (ο αληθινός MVP του τελικού) δεν απέκρουε την εκτέλεση του Ρόμπεν, ως τι θα είχε μείνει στη μνήμη ο Ιβοριανός: ως ο σκόρερ της ισοφάρισης στο 88’ ή ως ο ανόητος που έδωσε στην Μπάγερν πέναλτι στο 95’;
Κι επειδή ακόμη και ο ίδιος ο 34χρονος αντιλήφθηκε πως μέσα στο 2012 η μοίρα του ξεχρέωσε -και με το παραπάνω- όσα του χρωστούσε, ούτε αλαζονικά πανηγύρισε μετά το τέλος του αγώνα ούτε την απόφασή του ν’ αποχωρήσει από την Τσέλσι ανακάλεσε.
Γνώριζε πως αμφότερα θα αποτελούσαν την επιτομή της ύβρεως σε μια σεζόν που χρειάστηκε να πέσει σε χειμερία νάρκη ο ποδοσφαιρικός Θεός, προκειμένου η ομάδα του να απολαύσει το νέκταρ της ευρωπαϊκής κορυφής.
Πρέπει να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι πιστεύουν ότι η Τσέλσι θα κατακτούσε εκ νέου το τρόπαιο, αν έπαιζε ξανά τους κρίσιμους αγώνες της στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εννέα στις δέκα θα αποκλειόταν από τη Νάπολη, θα δεχόταν γκολ στο Λονδίνο από την Μπαρσελόνα, θα έχανε στο «Καμπ Νου» και στην «Αλιάντς Αρένα».
Αλλά, επειδή είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τη μία στις δέκα, οι αντίπαλοι σπαταλούσαν πέναλτι, σημάδευαν τα δοκάρια και έφτιαχναν… κομπολόγια από τις χαμένες (κλασικές) ευκαιρίες, ενώ στους Λονδρέζους αρκούσε μισή φάση για να πετύχουν… δύο γκολ.
Επί των ημερών του Ρομάν Αμπραμόβιτς η Τσέλσι γνώρισε επαρκείς άδικους αποκλεισμούς (βλέπε Λίβερπουλ και Μπαρσελόνα) και εξαιρετικά ατυχείς κι οδυνηρές ήττες (βλέπε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), προκειμένου να «δικαιούται» να κάνει την υπέρβαση σε μια σεζόν που -κακά τα ψέματα- δεν της άξιζε.
Είναι ίσως η μοναδική πραγματικότητα, από την οποία μπορεί ν’ αντλήσει κουράγιο για την επόμενη εφόρμησή της για το τρόπαιο η Μπάγερν. Ότι δηλαδή από το προηγούμενο Σάββατο η ποδοσφαιρική μοίρα της χρωστάει. Όπως ακριβώς της χρωστούσε και μετά τον τελικό του 1999 και της το ξεπλήρωσε δύο χρόνια αργότερα…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου